در طول تاريخ شيعه جمعى از بزرگان به گردآورى دعاها و زياراتى كه از جانب پيامبر اكرم (ص) و ائمّه هدى (ع) صادر شده، پرداخته‏ اند، كه از ميان آنها مى ‏توان به اين افراد اشاره كرد: 1. مرحوم كلينى: مولّف كتاب شريف كافى و «كتاب الدعاء»؛ 2. ابن قولويه: مؤلّف كتاب «كامل ‏الزيارات»؛ 3. شيخ صدوق: مؤلّف كتاب «الدعاء و المزار»؛ 4. شيخ طوسى: مؤلّف كتاب «مصباح ‏المتهجّد»؛ 5. سيّدبن طاووس: نويسنده كتابهاى «مُهج ‏الدّعوات، فلاح ‏السائل، زهرة الربيع، و...»؛ 6. ابن فهد حلّى: نويسنده كتاب «عدّة الداعى» و «المزار»؛ 7.كفعمى: نويسنده كتاب «المصباح» و «البلد الامين»؛ 8. شيخ بهايى: نويسنده كتاب «مفتاح ‏الفلاح»؛ 9. علّامه مجلسى: نويسنده كتاب‏هاى «زاد المعاد، ربيع الاسابيع، تحفة الزائر، مفاتيح الغيب و مقباس المصابيح».

اشیائی که مخصوص میت بوده و پس از فوت باقی مانده است را حبوة می گویند. حبوة به پسر بزرگتر می رسد. کتاب اقدس می گوید: خانه و لباسهای مخصوص میت متعلق به پسران اوست. "میرزا بهاء" می گوید: خانه متعلق به پسر بزرگ میت است.  تعجب است که "میرزا بهاء" از یک طرف قائل به تساوی حقوق زن و مرد شده و از طرف دیگر چنین محرومیّتی را برای زن حکم می کند. در اسلام این اموال عبارتند از لباسهای مختص به میت، انگشتر، قرآن، کتاب دعا و شمشیر، که در ازای آن بعضی امور میت مانند نمازهای قضا شده به عهده ی اوست.