«عمرو عاص» 34 سال قبل از بعثت متولد شد. پدرش «عاص بن وائل» مورد نكوهش قرآن قرار گرفت. مادرش نيز بدنام ترين زن در «مكّه» بود، به گونه اى كه وقتى «عمرو» را زاييد، پنج نفر مدّعى پدرى او بودند. او در ظاهر مسلمان شد و پيامبر(ص) او را فرمانده لشكر كوچكى كرد و به «ذات السّلاسل» فرستاد. خليفه دوم او را راهي مصر كرد و آنجا را فتح كرد. نقش او در به نيزه كردن قرآن در جريان جنگ صفين كه باعث پيروزي معاويه شد در تاريخ مشهور است. او به پاس اين خدمت، به حكومت مصر رسيد و تا پايان عمر در آنجا به سر برد.

زمخشري در کتاب ربيع الأبرار در مورد نسب عمرو بن عاص می نویسد: «نابغه»  كنيزی بود که ابو لهب، اُمية بن خلف، هشام بن مغيره، ابو سفيان و عاص بن وائل با او زنا كردند و نطفه عمرو از یکی از این پنج نفر بسته شد. پس از تولد، هر يك از آنان مدّعى پدری عمرو بودند. ولی نابغه او را فرزند عاص بن وائل دانست، وقتی به او گفتند چرا نسب ابو سفيان را كه برتر است، برنگزیدی؟ پاسخ داد؛ چون عاص بن وائل خوب خرج مى كند و ابو سفيان بخيل و چشمْ تنگ است.

این آیات درباره ولید بن مغیره یا اخنس بن شریق یا امیة بن خلف یا عاص بن وائل نازل شده است، که در پشت سر پیامبر(ص)غیبت مى کرد و در پیش رو طعن و استهزاء مى نمود.

این آیات درباره ابوسفیان نازل شده که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد و خود و اطرافیانش از آن استفاده مى نمودند، اما  یتیمى که از او تقاضاى کمک کرد را با عصا دور کرد.

پیامبر(ص) به هنگام خارج شدن از مسجد الحرام با عاص بن وائل گفتگو نمود. گروهى از سران قریش که در مسجد نشسته بودند هنگامى که عاص بن وائل وارد مسجد شد به او گفتند: با کی صحبت مى کردى؟ گفت: با این مرد ابتر. این آیات نازل شد و پاسخ کوبنده ای به آنها داد.
 

عمرو بن عاص بن وائل بن هاشم، از سیاستمداران پنجگانه عرب است. فتنه ها از او آغاز و به او ختم مى شود. تاریخ، نیرنگ هاى او را نقل کرده است. پدر او عاص همان کسى است که قرآن صريحاً او را أبتر خوانده، چون مادر عمرو ليلا مشهورترين زن بد کاره مکّه بوده، هنگامى که عمرو عاص را به دنيا آورد بين پنج نفر از کسانى که با او همبستر شده بودند مردد بود و بدليل اينکه عاص به او پول بيشترى مى داد، عمرو را به او ملحق کرد. عمرو به هنگام مرگ در سال 43 به پسرش گفت: من دنياى معاويه را آباد کردم و دين خود را فاسد نمودم .

مردى از مشرکان برای انکار معاد، با قطعه استخوان پوسیده اى نزد پیامبر(ص) رفت و گفت: چه کسى مى تواند این استخوان هاى پوسیده را از نو زنده کند؟ قرآن در پاسخ می فرماید: «آن خدایى که براى شما از درخت سبز آتش آفرید و شما به وسیله آن آتش مى افروزید، قادر است بر این استخوان هاى پوسیده بار دیگر لباس حیات بپوشاند». سپس می فرماید: «پس منزه است خداوندى که ملکوت همه چیز، در دست قدرت او است ». در حقیقت چنین خداوندى از هر گونه عجز و ناتوانى، منزه و مبرّا است.

 این آیات درباره یکی از مشرکان نازل شد که قطعه استخوان پوسیده اى را پیدا کرد و آن را برداشت و نزد پیامبر آمد و گفت: چه کسى مى تواند این استخوان هاى پوسیده را از نو زنده کند.