آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این آیات درباره ابوسفیان نازل شده که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد و خود و اطرافیانش از آن استفاده مى نمودند، اما  یتیمى که از او تقاضاى کمک کرد را با عصا دور کرد.

در آیات (1 ـ 7) سوره «ماعون» می خوانیم: «أَ رَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ * فَذلِکَ الَّذی یَدُعُّ الْیَتیمَ * وَ لا یَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْکینِ * فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ * الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ * الَّذینَ هُمْ یُراءوُنَ * وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ»؛ (آیا کسى که روز جزا را پیوسته انکار مى کند دیدى؟! * او همان کسى است که یتیم را با خشونت مى راند. * و [دیگران را] به اطعام مسکین تشویق نمى کند! * پس واى بر نمازگزارانى که، * در نماز خود سهل انگارى مى کنند! * همان کسانى که ریا مى کنند. * و دیگران را از وسائل ضرورى زندگى منع مى نمایند).
شأن نزول:
در شأن نزول این سوره بعضى گفته اند: درباره «ابوسفیان» نازل شده که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد، و خود، اطرافیان و یارانش از آن استفاده مى نمودند، اما روزى یتیمى آمد و تقاضاى چیزى کرد، او با عصایش بر او زد و او را دور کرد.
بعضى دیگر گفته اند: آیه درباره «ولید بن مغیره» یا «عاص بن وائل» نازل شده است.(1)، (2)