معجزه بايد به گونه اى انجام گيرد تا كارشناسان همان دوره به خوبى تشخيص دهند كه آنچه ارائه شده ماوراى جهان طبيعت و بيرون از توان بشريّت است. از اين رو قرآن با شيواترين سبك و رساترين بيان و استوارترين محتوی بر عربِ آن زمان عرضه شد؛ در حالى كه يگانه مهارت عربِ آن دوره در زبان و بيان آنان بود، به خوبى تشخيص دادند كه اين سخن نمى تواند ساخته بشر باشد. لذا «وليد بن مغيره» مى گويد: «آنچه فرزند ابن ابى كبشه مى سرايد، به خدا سوگند! نه شعر است و نه سِحر و نه گزاف گويى بى خردان، بى گمان گفته او سخن خداست».

«سَقَر»، يكي از نام هاى دوزخ است كه در اصل به معناى دگرگون شدن و ذوب شدن بر اثر تابش آفتاب است. بعضى آن را نام يكى از طبقات وحشتناك دوزخ مى دانند و كلام امام صادق(ع) را به عنوان شاهد مي آورند كه: «درّه اى است به نام سقر كه جايگاه متكبّران است و هرگاه نفس بكشد دوزخ را مى سوزاند».

مدثر به معنی آرمیدن در بستر و جامه بر سر کشیدن است و اطلاق آن بر پیامبر(ص) بخاطر این است که از مشرکان، که بعد از مشورت با هم تصمیم گرفتند به کسانی که درباره پیامبر(ص) از آنها پرس و جو می کنند بگویند: ساحر است، سخت ناراحت بود و بیمارگونه در بستر آرمید. یا بعد از آنکه برای اولین بار بر پیامبر(ص) وحی شد نوعی ترس و لرز به حضرت دست داد و در بستر جامه به خود پیچید و یا منظور جامه نبوت است که بر تن کرد... .

آیات 66 تا 68 سوره مریم، درباره «اُبَىّ بن خلف» یا «ولید بن مغیره» نازل شده که استخوان پوسیده اى را نرم کردند و در برابر باد پاشیدند، و زنده شدن بعد از مرگ را انکار می کردند! این آیات نازل شد، و پاسخ دندان شکنى به آنها داد.

بعضى از مشرکان مانند «ولید بن مغیره» به هنگام مبعوث شدن پیامبر(ص) با تعجب و انکار مى گفتند: آیا از میان همه ما وحى الهى بر محمّد [این یتیم فقیر و تهیدست] نازل شده است؟ آیه 75 سوره حج نازل شد و به آنها پاسخ گفت، که انتخاب انبیاء و فرشتگان براى رسالت، روى معیار شایستگى و معیار معنویت آنها بوده است.

خداوند در سوره «مدثر»، به جریان تکبر «ولید بن مغیره مخزومی» اشاره کرده می فرماید: «سپس چهره درهم کشید و با عجله دست به کار شد، آن گاه پشت به حق کرد و تکبر ورزید و گفت: قرآن چیزی جز یک سِحر جالب همچون سِحرهای پیشینیان نیست». تعبیر به سِحر به خوبی نشان می دهد که ولید این واقعیت را پذیرفته بود که قرآن تاثیر فوق العاده ای در افکار و دل ها می گذارد و جاذبه عجیبی دارد که دل ها را به سوی خود می کشاند؛ ولی چون نگاهی توام با غرور و استکبار داشت قرآن را به صورت سِحر و جادو تصور نمود.

این آیات تا آیه 25 درباره ولید بن مغیره نازل شده. بعد از مشورت قریش، ولید بن مغیره  پیشنهاد داد که بگویند: محمد(ص) ساحراست. پس از آن هر کدام پیغمبر را ملاقات مى کرد، مى گفت: اى ساحر اى ساحر. این مطلب بر پیامبر(ص) گران آمد. آیات آغاز این سوره و آیات فوق تا آیه 25 نازل شد و پیامبر(ص) را دلداری داد.

این آیات درباره ولید بن مغیره یا اخنس بن شریق یا امیة بن خلف یا عاص بن وائل نازل شده است، که در پشت سر پیامبر(ص)غیبت مى کرد و در پیش رو طعن و استهزاء مى نمود.

این آیات درباره ابوسفیان نازل شده که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد و خود و اطرافیانش از آن استفاده مى نمودند، اما  یتیمى که از او تقاضاى کمک کرد را با عصا دور کرد.

این آیه درباره ولید بن مغیره نازل شد که به پیامبر(ص) گفت: اگر نبوت راست است من به این مقام از تو سزاوارترم؛ زیرا هم سنّم بیشتر است و هم مالم. یا درباره ابو جهل است که گفت: ما و قبیله بنى عبد مناف در همه چیز با هم رقابت داشتیم تا این که آنها ادعا کردند پیامبرى از میان ما برخاسته که وحى به او مى شود. ولى ممکن نیست ما به او ایمان بیاوریم مگر این که بر ما وحى شود.