مهمترین تفاسیر درباره معانی حروف مقطعه قرآن عبارتند از: 1- این حروف اشاره به این است که: این کتاب آسمانى با آن عظمت و اهمیت، از نمونه همین حروفى است که در اختیار همگان قرار دارد. 2-  یکى دیگر از اهداف این حروف جلب توجه شنوندگان، و دعوت آنها به سکوت و استماع بوده باشد. 3- در بعضى از روایات که از طرق اهل بیت(ص) رسیده مى خوانیم: این حروف رموز و اشاراتى است به نام هاى خداوند.

بدون شک پیامبران براى اثبات ارتباط خود با خدا، نیاز به معجزه دارند و گرنه هر کس مى تواند دعوى پیامبرى کند،. این معجزه مى تواند در محتواى دعوت و کتاب آسمانى پیامبر باشد، و نیز مى تواند، امور دیگرى از قبیل معجزات حسى و جسمى باشد . به هر حال، موسى(ع) پس از دریافت فرمان نبوت، باید سند آن را هم دریافت دارد، لذا موسى(ع) در همان شب دریافت فرمان نبوت، این دو معجزه بزرگ را از خدا دریافت داشت. قرآن در آیات 17ـ 23 سوره «طه»، ماجرای دریافت این معجزه ها را  بیان می کند.
 

جمعى از یهود به پیامبر(ص) گفتند: اگر تو پیامبری کتاب آسمانى خود را مثل موسى یک جا به ما عرضه کن. آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

این آیات درباره گروهى از مشرکان مکّه نازل شد که به پیامبر(ص) گفتند: اگر مال و مقام می خواهی به تو می دهیم؟ پیامبر(ص) فرمود: خیر، بلکه خداوند مرا به سوى شما فرستاده و کتاب آسمانى بر من نازل کرده، اگر آن را بپذیرید به نفع شما در دنیا و آخرت خواهد بود. آنها گفتند: از پروردگارت بخواه این کوه ها را عقب بنشاند و نهرهاى آب جارى سازد، قطعات سنگ بر سر ما فرود آرد و... . پیامبر(ص) در حالى که قلبش را اندوه و غم به فرا گرفته بود از نزد آنها بازگشت... .

امام علی(ع) می فرماید: خداوند محمد(ص) را هنگامى مبعوث کرد که هیچ کس از عرب کتاب آسمانى نمى خواند و همه آنها از دعوت انبیا دور مانده بودند و در گرداب شرک و کفر غوطه ور بودند. پیامبر(ص) نه تنها آنها را از شرک و کفر و انحرافات عقیدتى رهایى بخشید و فساد اخلاق و ظلم و بى عدالتى را از میان آنان برچید، بلکه قوّت و قدرت و حکومت و تمدن درخشانى را براى آنها فراهم ساخت.

وقتی قرآن کریم الوهیت ملائکه را نفی می کند، الوهیت روح القدس را هم نفی می کند. خداوند در سوره نساء، آیه 172 می فرماید: «هیچ گاه مسیح از این ابا نداشت که بنده خدا باشد و نه فرشتگان مقرّب [از این ابا دارند]». و در سوره آل عمران، آیات 79-80، می فرماید: «براى هیچ بشرى سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانى و حکم و نبوّت به او دهد سپس او به مردم بگوید: غیر از خدا، مرا پرستش کنید... و به شما دستور نمى دهد که فرشتگان و پیامبران را، پروردگار انتخاب کنید...».

قرآن مجید در آیه 16 سوره «جاثیه» درباره نعمتهایی که به بنی اسرائیل عطا شده مى فرماید: ما به بنى اسرائیل کتاب آسمانى و حکومت و نبوت دادیم، و از روزى هاى پاکیزه به آنها عطا کردیم، و آنان را بر جهانیان هم عصر خود برترى بخشیدیم، ما دلائل روشنى از امر نبوت و شریعت در اختیار آنها گذاردیم.

برخی با تمسک به آیه 62 سوره بقره، پیروان ادیان دیگر را بدون اینکه به اسلام ایمان آورند، اهل نجات دانسته اند؛ درحالیکه اگر آنها به محتوای کتب خود هم عمل کنند می بایست به پیامبر اسلام(ص) ایمان آورند. در واقع، آیه ناظر به این نکته است که هر کسى که در عصر خود به پیامبر بر حق و کتاب آسمانى زمان خویش، ایمان آورده و عمل صالح انجام داده، اهل نجات است.

آیه 52 سوره شورى، مى گوید: قبل از نزول قرآن، از محتواى این کتاب آسمانى آگاه نبودی و به محتوا و تعلیمات آن ایمان نداشتى. این تعبیر هیچ منافاتى با اعتقاد توحیدى پیامبر(ص) ندارد، چون نمی گوید که به  طور مطلق ایمان نداشتی . بعضى از مفسران، پاسخ هاى دیگرى نیز از این سؤال داده اند، ولى به عقیده ما از همه پاسخ ها مناسب تر و هماهنگ تر با محتواى آیه، همین پاسخ است.

جمعى از بزرگان اهل کتاب به پیامبر(ص) گفتند: ما به تو و کتاب آسمانى تو و موسى و تورات و عُزیر ایمان مى آوریم، ولى به سایر کتاب هاى آسمانى و سایر انبیاء ایمان نداریم. آيه نازل شد و به آنها تعليم داد كه بايد به همه ايمان داشته باشند.