امام علي(ع) درباره فضائل بنی هاشم به معاویه فرمودند: «آيا نمى بينى جمعيتى از مهاجران و انصار كه در راه خداوند به شهادت رسيدند، هر كدام داراى مقام و مرتبتى شدند؟ اما وقتي كه شهيد ما حمزه به شهادت رسيد به او «سيّدالشهدا» گفته شد و پيامبر(ص) هنگام نماز بر او هفتاد تكبير گفت، آيا نمى بينى گروهى دستشان در ميدان جهاد قطع شد و هر كدام مقام و منزلتى يافتند؟ ولى هنگامى كه اين جريان درباره يكى از ما رخ داد، لقب «طيار»، پرواز كننده در آسمان بهشت با دو بال به او داده شد، و اگر نه اين بود كه خداوند نهى كرده كه انسان، خودستايى كند، فضايلى را برمى شمردم كه دل هاىِ مؤمنانِ آگاه با آن آشناست و گوش هاى شنوندگان از شنيدن آن ابا ندارد».

امام علي(ع) درباره اركان «دين اسلام» می فرماید: «اين اسلام آئينى است كه خداوند آن را براى خود برگزيده و با عنايت خاص خويش آماده ساخته [و به آن فوق العاده اهمّيّت داده است]، بهترين خلق خود [محمّد(ص)] را براى تبليغ آن برگزيد و پايه هاى آن را بر محبّت خويش قرار داد». در حقيقت اركان اصلى اين دين مقدّس تبيين شده كه تشريع آن به دست خداوند و با نهايت دقّت صورت گرفته، و ابلاغ كننده آن بهترين خلق خدا يعني پيامبر اسلام(ص) است و پايه هاى اصلى آن بر اساس محبّت خدا قرار گرفته است.

علمای اهل سنت بر اساس مفهوم لغوی «بداء» که منجر به عقیده تغییر در علم الهی می شود، درک درستی از عقیده شیعه نسبت به بداء ندارند. در حالی که آنچه شيعه از معنى بداء اعتقاد دارد اين است كه: بسيار مى ‏شود كه ما طبق ظواهر اسباب، احساس مى‏ كنيم كه حادثه ‏اى به وقوع خواهد پيوست و يا وقوع چنين حادثه‏ اى به يكى از پيامبران خبر داده شده، در حالى كه بعدا مى ‏بينيم آن حادثه واقع نشد؛ در اين هنگام مى ‏گوئيم «بداء» حاصل شد؛ يعنى آنچه را ما به حسب ظاهر واقع شدنى و قطعی مى‏ پنداشتيم خلاف آن ظاهر شد.

«سِحر» نوعى اَعمال خارق العاده است كه گاه آثارى در وجود انسان مى‌گذارد و گاهى تنها جنبه روانى دارد. سحر در قرآن گاهی جهت فريفتن مردم و چیزی شبیه چشم بندى معرفی می شود؛ مانند سحر ساحران زمان موسی(ع) و گاهي نیز به موثر بودن آن صحه مى‌گذارد؛ مانند سِحرى كه باعث جدائي زن و شوهر می شد. بسياري از سِحرها با استفاده از خواص شيميائى و فيزيكى براي اغفال مردم ساده لوح انجام مى‌شود و فقهاى اسلام ياد گرفتن و انجام آن را حرام دانسته‌اند؛ به فرموده امام علي(ع) چنين كسي، كافر شده و رابطه‌اش با خدا قطع مى‌شود.

«عمالقه» افراد نيرومند و جنگجویی بودند که با حمله به مصر و تصرف آن، مدت ها بر آن منطقه فرمانروایی كردند و سرانجام در نبرد با يوشع مغلوب شدند و از آنها تنها نامى بر صفحه تاريخ مانده است.

 در قرآن مجید و طی آیات متعدّدی سخن از تکلّم خداوند با حضرت موسی(ع) شده است.
باید توجّه داشت که تکلّم خداوند از سنخ سخن گفتن انسان که نیازمند به ابزار مادّی ـ مثل زبان ـ است، نمی باشد؛ بلکه منظور« انتقال و تفهیم پیام» پروردگار به پیامبران الهی است، یعنی همان «وحی» که در قالب های متفاوتی (الهام مستقیم. من وراء حجاب، انتقال بواسطه جبرائیل) جلوه می کند. اختصاص صفت «کلیم الله» به حضرت موسی(ع) شاید به خاطر این باشد که ایشان غالبا وحی را بدون واسطه دریافت می نمود.

امام علی(ع) از این نگران بود که حضور همسر پیامبر(ص) و جمعی از صحابه پیمان شکن در لشکر دشمن، باعث شک و تردید برخی از عوام شود و جاهلان مردم را به گمراهی بکشانند، همانطور که موسی هنگام رویارویی با ساحران این نگرانی را داشت. لذا به بازماندگان جنگ جمل هشدار مى دهد که در دو راهی حق و باطل نسبت به راهی که انتخاب کرده اند و پیمان الهی را شکسته و خونهای زیادی ریخته اند تجدید نظر کنند.

عظمت مصیبت و مظلومیّت امام حسین(ع) به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست. با مطالعه تاریخچه سوگوارى و گریه بر مظلومیّت سیّد الشهدا(ع)، در می یابیم که، برخى از انبیاى الهى هزاران سال قبل از تولّد آن حضرت، با آگاهی از ماجراى کربلا، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند. همانند سوگواری حضرت آدم، حضرت موسی(ع) و... که در روایات به آنها اشاره شده است. 

بعضى از پیروان مسلک هاى ساختگى براى توجیه مسلک خود، آیه 5 سوره سجده را دستاویز قرار داده و با مغالطه، خواسته اند آن را بر مقصود خود تطبیق دهند. آنان امر را به معنای دین و عروج را به معنى برداشتن دین دانسته اند. از این رو هر مذهبى نمی تواند بیش از هزار سال عمر کند و باید جاى خود را به مذهب دیگر بسپارد. با دقت در مفهوم آیه می یابیم که گفته های آنان از جهات بسیارى اشکال دارد: کلمه امر را به معنى دین گرفتن، مخالف آیات دیگر قرآن است. کلمه عروج نیز در هیچ آیه ای به معنى نسخ نیامده است.

1) تشبيه على(ع) به هارون از نظر مقامات است و این مقامات بعد از وفات پیامبر(ص) نیز برای ایشان ثابت است. 2) عمل بر خلاف نص روایت نبوی، دلالت آن را مخدوش نمی کند. 3) تعابیر حدیث منزلت جز علی(ع) برای هیچ یک از جانشینان پیامبر(ص) در مدینه صادر نشده است. 4) امام علی(ع) مانند هارون در مقابل انحراف ایستادگی کرد؛ اما وقتی در میان قوم ضعیف ماند به ناچار مصلحت را در صبر کردن دید. 5) علمای اهل سنت معترف اند که حديث منزلت در شأن ابوبکر جعلی است.