مطالعه پوشش بانوان دوره های گوناگون تاریخ ایران پیش از اسلام نشان می دهد که زنان ایرانی لباس های پوشیده داشتند و حیا و عفاف خصوصیت ذاتی این زنان حتی پیش از ورود اسلام بوده است. حیا و عفافی که عامل مهمی در پذیرش حکم شرعی «حجاب» بعد از ورود اسلام به ایران بود.
در ميان اقوام و تمدن های عهد‌ باستان‌، پوشش زن ايرانی در مقايسه با پوشش تمدن های ديگر کامل تر است. از اين رو، در هـيچ کتيبه ای نمي توان زن ايرانی را‌ با سر برهنه مشاهده کرد‌. در‌ تمامی مواردی کـه از زنان در شاهنامه نام برده شده، سخن از پوشیدگی، اصالت، پاکی، راستی و نمونه کامل زنـانگی آنان است‌.
مـجسمه ها و نـقش های برجسته و تصاویری که از دوره های مختلف ایران قبل از‌ اسلام برجا مانده، همه نـشان مـی دهد که هم پوشاک مردان و هم پوشاک زنان‌ بلند و گشاد است. در ایران باستان‌ تمام‌ زنان سرپوشی بر سـر داشـتند و این همان روسری یا حجابی است کـه زنـان زرتشـتی حـتی امروز هـم بـرای رفتن به آتشکده‌ از‌ آن استفاده می نمایند. تن پوش های ایرانیان، از جمله پوشش زنان به گونه ای بـوده است که تمام اندام های تن را فرا گرفته و در آن رعایت ادب، وقار و متانت اخلاقی به چـشم‌ می خورد.

اینکه عاشورائیان در کمال عقلانیّت جانفشانی کردند، واقعیّتی است که با کمی تامّل در تعریف، «مفهوم و کارکرد عقل» از نگاه اسلامی روشن می شود. تعقّل شاخصه هایی دارد، از جمله اینکه «کمال عقل» در «پیروی از حقّ» است. انسان عاقل آخرتش را فدای دنیا نمی کند و بجای دفاع از حقّ به باطل روی نمی آورد. انسان خردمند «فلسفه وجودی آفرینش» خویش را به درستی درک کرده و تمام همّتش را صرف رسیدن به آن هدف می نماید. «دوری از منکرات و مبارزه با رذالت» نیز نشانه بهره مندی از عقل است.

علاوه این موارد، رعایت ادب یکی از شاخصه های تعقّل، و بلکه لازمه ی آن است. امام على(ع) می فرماید: «هر چیزى به عقل نیاز دارد و عقل به ادب نیازمند است». از این رو پایبندی به اخلاق و ادب و بروز احساسات مثبت، کاری موافق با عقل است. همه این موارد در اعمال امام حسین(ع) و یارانش به وضوح مشاهده می شود. بنابراین، «قیام عاشورا» قیامی است که بر پایه توأمان «تعقّل و احساسات» بوده است.

سیّد مرتضى علم الهدى، ابوالقاسم على بن حسین بن موسى بن محمّد بن موسى بن ابراهیم بن امام موسى کاظم(ع). او امام در فقه، مؤسّس اصول فقه، استاد در کلام، نابغه در شعر و روايت کننده احاديث بسيارى است. ثعالبى نوشته: امروز مجد و شرافت، علم و ادب، فضل و کَرَم، و رياست به سيّد مرتضى ختم مى شود. اساتيد او عبارتند از: شيخ مفيد، ابن بابويه، شيخ صدوق و... و شاگردان او عبارتند از: شيخ طوسى، شريف ابويعلى، قاضى عبد العزيز. او در رجب سال 355 متولّد و ربيع الاوّل سال 436 از دنيا رفت.

ایشان در رساله «سير و سلوك» 25 دستور برای سلوک الی الله داده است: 1- ترك آداب و عادات و رسوم؛ 2- عزم قاطع بر پيمودن راه؛ 3- رفق و مدارا؛ 4- وفا؛ 5- ثبات و دوام؛ 6- مراقبت؛ 7- محاسبه؛ 8- مؤاخذه؛ 9- مسارعت؛ 10- ارادت؛ 11- ادب؛ 12- نيّت؛ 13- صَمْت؛ 14- جوع و كم خوردن؛ 15- خلوت؛ 16- سَهَر و شب بيدارى؛ 17- دوام طهارت؛ 18- تضرّع به درگاه خداوند؛ 19- پرهيز از خواسته هاى نفس؛ 20- رازدارى و كتمان سرّ؛ 21- داشتن مربّى؛ 22- ورد؛ 23- نفى خواطرات؛ 24- فكر؛ 25- ذكر.

درباره اين كه چه چيزهايي نشانه شخصيت و كرامت در انسان‌ها است امام صادق(ع) مي فرمايند: «ثَلاَثَةٌ تَدُلُّ عَلَى كَرَمِ الْمَرْءِ: حُسْنُ الْخُلْقِ وَ كَظْمُ الغَيْظِ وَ غَضُّ البَصَرِ»؛ (سه چيز نشانه شخصيّت انسان است: حُسن خُلق، فرو بردن خشم و چشم‌پوشى كردن)...

انبیاء نیز بسیاری از کمالات را در دنیا و در بوته آزمایشات الهی به دست می آورند. هر انسانی کمال ویژه خود را دارد و مدارج کمال برای انسانهای مختلف متفاوت است؛ کسانی که زمینه و بهره بیشتری از مقدمات و استعدادهای معنوی دارند، هدفهای تعالی بالاتری برای آنها تعیین می شود. بنابراین از آنجا كه نظام حيات در جهان هستى نظام تكامل و پرورش است، تمامى موجودات زنده این مسير را مى‏ پيمايند. طبق اين قانون عمومى، همه مردم آزمايش می شوند تا استعدادهای نهفته در وجودشان شكوفا شوند. هر فردی به تناسب شخصيت خود در بوته آزمايش قرار می گيرد؛ تا در روند حركت خويش به تكامل راه یابد.
علاوه بر بحث تکامل، ابتلاء انبیای الهی حکمت های دیگری نیز دارد؛ پیامبران الهی باید در هر زمان برای مقابله با جریانات و حوادث گوناگون از آمادگی کافی برخوردار باشند؛ آزمايش های گوناگون، فراز و نشيب ها و سختي های زندگی، سبب ایجاد روحيه مقاومت و بالا رفتن تحمّل این مردان الهی در مسیر تبلیغ می شود. ضمن اینکه به وسیله این امتحانات، برتری و فضیلت انبیای الهی بر همگان روشن می گردد و با مردم اتمام حجت می شود که موفقیت در برابر امتحانات الهی ممکن و شدنی است.

حضور قلب و توجّه به کسی که با او راز و نیاز می کنیم به منزله روح نماز است و خشوع، به معنی حضور قلب، توأم با تواضع و ادب می باشد. برای تحصیل خشوع و حضور قلب در عبادات، نکات ذیل سودمند خواهد بود: انسان باید به معرفتی دست یابد که دنیا را در نظرش کوچک، و خدا را بزرگ گرداند، تا امور دنیوی نتواند نظر او را از خدا منصرف سازد. از سویی انتخاب محل و مکان عبادت، و پرهیز از گناه، در حضور قلب بسیار با اهمیت است. انجام مستحبات، آداب و مقدمات نماز و...، از عوامل مؤثّر در تحصیل حضور قلب است.

قرآن«تقوا» را نقطه مقابل«فجور» و جایگاه آن را «قلب» و نتیجه آن را «ادب» می داند. از مجموع آیات قرآن، چنین استفاده مى شود که تقوا همان احساس مسئولیت و تعهدى است که به دنبال رسوخ ایمان در قلب، بر وجود انسان حاکم مى شود و او را از فجور و گناه باز مى دارد و به نیکى و پاکى و عدالت دعوت مى کند، اعمال آدمى را خالص و فکر و نیت او را از آلودگى ها مى شوید. کما اینکه ریشه لغوى این کلمه نیز از«وقایة» می باشد که به معنى کوشش در حفظ و نگهدارى چیزى است.

زمان پیامبر اسلام(ص) در جریان صلح حدیبیّه یا فتح مکّه هنگامى که آن حضرت مشغول وضو گرفتن بود، اصحاب و یاران بر یکدیگر سبقت مى گرفتند که آب وضوى او را بربایند و قطره اى از آن بر زمین نیفتد. بعد از رحلت رسول خدا(ص) ابوایّوب انصارى صورت بر روى قبر آن حضرت گذارده و تبرّک مى جست و بلال در کنار قبر آن حضرت نشسته و گریه می کرد و صورت بر آن قبر مى مالید. تبرّک جستن، عبادت نیست؛ بلکه نوعى احترام توأم با ادب است، به این امید که خداوند به خاطر این احترام، برکاتش را بر زیارت کننده نازل گرداند.

معاویه در زمان امام حسن(ع) به «زیاد بن عبید» مى نویسد : «همانا هر درختى به ریشه خود متّصل است و از آن نشأت مى گیرد، ولى تو مادر ندارى بلکه پدر هم ندارى. تو همانى که به او گفته مى شود: دیروز برده بوده و امروز امیر گشته. وقتى نامه ام بدستت رسید مردم را به اطاعت و بیعت بکشان، که اگر چنین کنى خونت را حفظ کرده اى، و گرنه تو را با اندک پر زدنى به سرعت خواهم گرفت. سوگند مى خورم و آن را نخواهم شکست که تو را با نهایتِ خوارى و با پاى پیاده و برهنه از فارس تا شام خواهم کشاند و به عنوان بَرده خواهم فروخت».