محدث نوری در قول به «تحریف قرآن کریم» به اسنادی اعتماد نموده که از نظر محققین و بزرگان علما قابل اعتماد نیستند. يكى از آن كتاب‌ها رساله مجهول النسبى است كه به رغم وحدت اصل، با عناوين مختلف، به افراد گوناگونى منتسب شده است. از دیگر کتبی که به آن اعتماد کرده‌اند کتاب «السقيفة» نوشته سليم‌بن‌قيس هلالى است. و همچنین «قرائات» نوشته احمدبن‌محمد سيّارى یا «تفسير ابوالجارود زيادبن‌منذر» معروف به «سرحوب» و یا تفسير «على‌بن‌ابراهيم قمى» و یا کتاب «الاستغاثه» تأليف على‌بن‌احمد كوفى و «احتجاج» نوشته طبرسى و ..... می باشد.

«ابن بزوفری» به عنوان راوي «دعاي ندبه» از شاگردان «احمد بن ادريس» و جزء مشايخ «شيخ مفيد» بوده است؛ گرچه در كتب رجال توثيق نشده؛ ولى چون از مشايخ روايى شيخ مفيد بوده و ایشان بارها براى وى رضا و رحمت خداوند را طلب كرده، مى توان گفت: قواعد توثيق عام شامل حال وى مى گردد.

در زمان «غيبت كبری» دو نامه از ناحيه حضرت مهدى(عج) براى شيخ مفيد صادره شده است. نامه اول در اواخر ماه صفر سال 410 هجرى، سه سال قبل از وفات شيخ مفيد و نامه دوم در سال 412 هجرى يعنى يك سال قبل از وفات شيخ به دست او رسيده است. هر دو نامه به املاى حضرت مهدى(عج) و خط برخى از ثقات و معتمدين نزد امام زمان(عج) بوده است و به خاطر اجماع علما و همچنین مضامین عالی آنها سند این دو نامه معتبر است.

امام زمان(عج) ضمن رسيدگي به امور شيعيان و سرپرستي آنها، جلوي فرود آمدن دشوارى ها و مصيبت ها را مي گيرند و دشمنان ايشان را ريشه كن مي كنند و خداوند به سبب ايشان بلا را از اهل و شيعيانش دفع مي كند.

در این باره خود ایشان در نامه اى به شيخ مفيد(ره) فرمودند: «پس هر يك از شما بايد كارى كند كه وى را به محبت و دوستى ما نزديك سازد و از آنچه خوشايند ما نيست و باعث خشم و كراهت ما مى شود دورى كند». روشن است كه محبت اهل بيت(ع) جنبه شخصى ندارد، بلكه به ملاك خدايى است؛ یعنی اگر مشاهده كنند كه شيعيان و منتسبان به آنان كارهايى را كه مورد رضايت الهى است انجام مى دهند و از كارهايى كه مورد سخط و غضب خداوند است اجتناب مى كنند خوشحال شده و به آنان مى بالند.

«احمد كاتب» معتقد است كه شيعيان در دوره فترت امام(عج) قرار دارند؛ در حالي كه روایت مورد استناد احمد كاتب به طور روشن دلالت بر ولادت و وجود حضرت مهدى(عج) دارد و برداشت ايشان مخالف روايات متواتري است كه دلالت بر خالي نبودن زمين از حجت دارد؛ البته سند حدیث مورد استناد احمد كاتب تضعیف نيز شده است.

«سرّي بودن ولادت حضرت مهدي(عج)» منافاتي با «متواتر بودن روايات مربوط به آن» ندارد؛ زيرا علاوه بر وجود اخبار زيادى از امام عسكرى(ع) و سایر ائمه(ع) بر ولادت حضرت، عده ای هم موفق به ملاقات آن حضرت شده اند.

برخی در صددند از اختلاف در مسئله ولادت حضرت مهدى(عج) بهره بردارى كرده و از آن براى سست جلوه دادن مسئله ولادت حضرت استفاده نمايد. در جواب باید گفت: اولاً: اختلاف در چیزی سبب بطلان آن نمي شود؛ چراكه كسي با وجود فرقه های مختلف اسلامی در اصل اسلام شک نمي كند. ثانياً: این اختلاف بدلیل خفقان سیاسی آن زمان امری طبیعی بود. ثالثاً: این اختلاف در مدتی نه چندان دور از بین رفت و اثری از آن نماند.

موضوع وصيت امام عسكرى(ع) به مادرشان در امر موقوفات و صدقات به جهت مخفی نمودن وضعیت حضرت مهدی(عج) از دستگاه حاكم بوده است؛ همانطور که امام صادق(ع)، وصی خود امام کاظم(ع) را در ضمن چهار نفر دیگر يعني منصور عباسى، ربيع، قاضى وقت و كنيزش حميده بربريه قرار داد تا از اين طريق بتواند جان فرزندش را حفظ كند، گرچه امر امامت فرزند را براى اصحاب خاص و اولياى خود روشن ساخته بود تا آن را به مرور زمان بر ديگران واضح سازند.

کتاب «الاصابه فى تمییز الصحابه» تالیف ابن حَجَر عسقلانى بوده و یکى از مهم ترین و اساسى ترین منابع اهل سنت در شناخت و بررسى احوال اصحاب پیامبر اسلام(ص) و راویان احادیث نبوى به شمار مى رود. این کتاب شرح حال مفصّلى از حدود دوازده هزار صحابى (اعم از زن و مرد) را در بر دارد که جامع تر از سایر کتاب هاى تالیف شده در این زمینه به شمار مى آید. نکته شایان اهمیت درباره کتاب اصابه این است که ابن حجر عسقلانى بسیارى از مطالب را از کتاب هاى دانشمندان شیعه مثل «ابن ابى طّى»، شیخ «منتخب الدین رازى»، «برهان الدین قزوینى»، و «ابن الفوطى یا ابن صابونى» که از شاگردان خواجه نصیرالدین طوسى بود و همچنین کتاب شیخ مفید درباره مناقب على(ع) نقل کرده و بهره برده است. یعنى ابن حجر در نوشتن این کتاب به مطالب دانشمندان شیعى هم اعتماد داشته است؛ با اینکه تشیع را عامل ضعف سند روایت مى دانست!