روایات اهل بیت(ع)، عموماً و متّفقاً مسح بر کفش را نفى مى کنند، مثلا: در حدیثى از امام صادق(ع) تعبیر عجیبى نقل شده که فرمود: «مَنْ مَسَحَ عَلَى الخُفَّیْنِ فَقَدْ خَالَفَ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ کِتَابَهُ وَ وُضُوئُهُ لَمْ یَتُمَّ وَ صَلاَتُهُ غَیْرُ مُجْزِیَة»؛ (کسى که بر کفش مسح کند مخالفت با خدا و پیغمبر(ص) و قرآن مجید کرده و وضویش تمام نیست و نمازش مجزى نمى باشد).

قرآن مجید به وضوح دستور به مسح پاها داده و عمل پیروان مکتب اهل بیت (ع) موافق قرآن و بسیارى از احادیث پیغمبر اکرم(ص) است که متجاوز از30 حدیث مى باشد. عمل بسیارى از صحابه و تابعین نیز بر مسح بوده است نه شستن. قرآن در آیه 6 سوره مائده مى گوید: «... فاغسلوا وجوهكم وأيديكم إلى المرافق وامسحوا برءوسكم وأرجلكم إلى الكعبين». کلمه «أرجلکم»؛ (پاهاى خود) عطف بر «رؤوسکم»؛ (سرهایتان) شده است و در هر دو، مسح لازم است (نه شستن) خواه «أرجلکم»؛ را به نصب بخوانیم یا به جرّ .

بسیارى از فقهاى اهل سنّت مسح بر کفش را در حضر و در سفر مجاز مى شمرند. در حالی که: 1- راویان احادیث مسح بر کفشها، گاهی خدمت پیامبر می رسیدند، امّا على(ع) که دائماً در محضر پیامبر(ص) بود، این سخن را هرگز قبول نداشت. 2- عایشه که غالباً با آن حضرت(ص) بوده، مى گفت: «اگر پاهاى من قطع شود از این خوش تر دارم که روى کفش هایم مسح کنم».3- قرآن وظیفه اصلى را در وضو به وضوح، مسح بر پاها شمرده است. 3- روایاتى که درباره مسح بر کفش ها در کتب منبع برادران اهل سنّت آمده بسیار ضدّ و نقیض است.