اهميت نماز در روايات بسياري تاكيد شده است. امام علی(ع) درباره اهمیّت نماز مي فرمايد: «خدا را خدا را، كه نماز را برپا داريد؛ چرا كه ستون دين شماست». تعبير «ستون دين»، به طور گسترده در روايات معصومان(ع) آمده است، از جمله امام باقر(ع) که می فرماید: «نماز ستون دين است مانند ستون خيمه؛ هنگامى كه ستون خيمه ثابت و برقرار باشد طناب ها و ميخ ها كارآيى دارند و اگر ستون خيمه كج شود يا بشكند از ميخ ها و طناب ها كارى ساخته نيست».

بهترین وسیله تقرب و محبوبیت بندگان به پروردگار، نماز است. امام صادق(ع) درباره عظمت نماز فرمودند: «سخن انبيا در قرآن اين است که حضرت مسيح(ع) مي گويد: خدا مرا به نماز توصيه كرد». امام صادق(ع) اين سخن را در جواب يكي از اصحابشان فرمودند و ادامه دادند: بهترين وسيله تقرب به پروردگار پس از معرفت خدا چيزي بالاتر از نماز نيست. معرفت جزء اصول اعتقادات است و بر اساس آن تقرب به وسيله نماز ممكن است.

نماز خواندن در هر حالى که انسان از هشیارى کامل برخوردار نباشد ممنوع است؛ خواه حالت مستى باشد یا باقى مانده حالت خواب. در ضمن از این جمله نیز مى توان استفاده کرد که بهتر است در حال کسالت و کم توجهی نیز انسان نماز نخواند.

حضور قلب و توجّه به کسی که با او راز و نیاز می کنیم به منزله روح نماز است و خشوع، به معنی حضور قلب، توأم با تواضع و ادب می باشد. برای تحصیل خشوع و حضور قلب در عبادات، نکات ذیل سودمند خواهد بود: انسان باید به معرفتی دست یابد که دنیا را در نظرش کوچک، و خدا را بزرگ گرداند، تا امور دنیوی نتواند نظر او را از خدا منصرف سازد. از سویی انتخاب محل و مکان عبادت، و پرهیز از گناه، در حضور قلب بسیار با اهمیت است. انجام مستحبات، آداب و مقدمات نماز و...، از عوامل مؤثّر در تحصیل حضور قلب است.