در سخنان معصومین(ع) به «پلورالیسم رفتاری» اشاره شده است. امام علی(ع) در نامه خود به مالک اشتر فرمود: «مهربانی بر و دوستی رعیت را برای دل خود پوششی گردان، و... چه رعیت دو دسته اند: دسته ای برادر دینی تواند و دسته دیگر در آفرینش با تو همانند می باشند». همچنین روایت شده امام علی(ع) با مشاهده پیر مرد فقیری از یهود یا نصارا فرمودند: چرا در زمان ناتوانی، حقوق او را نمی پردازید، سپس فرمودند از بیت المال بر او انفاق کنند. این روایات و روایات مشابه، نشانه «پلورالیسم رفتاری» در سیره ائمه(ع) می باشد.

ایشان در فرازی از این تعالیم می فرماید: «كسانى را كه زره بر تن دارند پيشاپيش صفوف قرار دهيد و آنها كه زره ندارند پشت سر آنان قرار گيرند. دندانها را روى هم بفشاريد كه اين كار تأثير شمشير را بر سر كمتر مى كند». همچنین ایشان در برخی تعالیم جنگی که جنبه روانى دارد به یاران مى فرمايد: «به انبوه و آخر لشكر دشمن نگاه نكنيد چرا كه مايه آرامش و قوت و قدرت است».

همان طور که در دو سوره  از قرآن مجید آمده، «زره» اولین بار توسط حضرت داوود(ع) و به تعلیم الهی ساخته شد.

در کتابهای مقاتل و تاریخ به تفصیل نام کسانی که پیکر مبارک حضرت سیدالشهداء(ع) را غارت کردند ذکر شده است. عمامه، انگشتر، زره، پیراهن، شمشیر، کلاه خود و کفش آن حضرت از سوی رذل ترین اشخاص سپاه کوفه غارت شد اما سرانجامِ همه آن غارتگران، امراض و گرفتاریهای علاج ناپذیر و مرگی با خفت بود.

بی شک ازدواج حضرت زهرا(س)، الگویى براى همه اعصار می باشد، آن هنگام که پیامبر(ص) به امام على(ع) فرمود: «چیزى دارى که مهریه همسرت قرار دهى؟ عرض کرد: جز شمشیر، زره و شتر چیز دیگرى ندارم. پیامبر(ص) فرمود: شمشیرت هنگام کارزار مورد نیاز است؛ و با شتر نیز باید نخلستان را آب دهى، بنابراین من دخترم را در برابر همین زره به عقد تو درآوردم». از سویی طبق حدیثی حضرت زهرا(س) از پدرشان خواستند مهریه شان را شفاعت گناهکاران امت در قیامت قرار دهد و حضرت نیز پس از نزول فرمان آن توسط جبرئیل، موافقت کردند.

در جريان فتح خيبر، پس از شكست ابوبكر و عمر، پيامبر اكرم(ص) تصميم گرفت تا فرماندهي را به حضرت علي(ع) بسپارد و حضرت هم توانست قلعه خيبر را بگشايد. آن حضرت در هيچ صحنه‏ اي فرار نكرد و زره حضرت پشت نداشت. لذا رسول خدا(ص) درباره او فرمود: «كرّار غير فرّار لايرجع حتي يفتح الله علي يديه» او بدون پيروزي و فتح قلعه خيبر بر نمي ‏گردد.

 تابوت یا همان صندوق عهد، که از نظر معنوی و روانی برای بنی اسرائیل اهمیت فراوانی داشت، صندوقى بود که مادر موسى(ع) او را در آن گذاشت و به رود نیل افکند. موسى(ع) در واپسین روزهاى عمر خود، الواح مقدس را که احکام خدا بر آن نوشته شده بود به ضمیمه زره خود و یادگارهاى دیگرى در آن نهاد، و به وصى خویش «یوشع بن نون» سپرد.

بشیر بن ابیرق از مسلمانى سرقت کرد و شخص بى گناهى را متهم ساخت و با صحنه سازى در حضور پیغمبر(ص) خود را تبرئه کرد. یا اینکه زره یکى از انصار به سرقت رفت. سارق زره را به خانه یک یهودى انداخت و با صحنه سازى در حضور پیغمبر(ص) خود را تبرئه کرد. آیات فوق نازل شد و خائنان واقعی را سرزنش کرد.

با توجه به آیات قرآن روشن می شود که انبیاء از برخی علوم که در مساله نبوّت دخالتی ندارد - هرچند سبب تکامل آن به خاطر بینش عمیق تر از مسائل مى شد- نیز آگاه بوده اند؛ به عنوان نمونه: خداوند به داوود(ع) ساختن زره را آموخت؛ به سلیمان(ع) زبان پرندگان را تعلیم داد؛ به یوسف(ع) علم تعبیر خواب داد و داستان موسی و خضر(ع) نیز به همین نکته اشاره دارد.