آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در کتابهای مقاتل و تاریخ به تفصیل نام کسانی که پیکر مبارک حضرت سیدالشهداء(ع) را غارت کردند ذکر شده است. عمامه، انگشتر، زره، پیراهن، شمشیر، کلاه خود و کفش آن حضرت از سوی رذل ترین اشخاص سپاه کوفه غارت شد اما سرانجامِ همه آن غارتگران، امراض و گرفتاریهای علاج ناپذیر و مرگی با خفت بود.

سپاه غارتگر ابن سعد، پس از شهادت امام(عليه السلام) براى غارت لباسها و سلاح امام(عليه السلام) هجوم آوردند. حتى برخى آنقدر رذالت و پستى به خرج دادند كه پيش از شهادت امام(عليه السلام) به اين كار اقدام نمودند. در اين بخش از تاريخ كربلا شگفتى هايى در كتب مقاتل نقل شده است كه هر يك از ديگرى عبرت انگيزتر است و ما بخشى از آن را در اينجا مى آوريم از جمله: «مالك بن بشير كندى» كلاه آن حضرت را كه با ارزش بود به يغما برد و چون آن را به خانه اش برد، همسرش به وى گفت: «اموال پسر پيغمبر را غارت مى كنى و آن را به خانه مى آورى؟! از نزد من خارج شو كه خدا قبرت را از آتش پر كند» اين مرد تا زنده بود با فقر و تنگدستى دست و پنجه نرم كرد و دستهايش خشك شد و در زمستان خون و چرك از آن جارى بود.
«بحر بن كعب» جامه آن حضرت را گرفت و پوشيد و به نقل سيد بن طاووس پاهاى او خشك شد و زمين گير گشت. (1)
عمامه آن بزرگوار را «اخنَس بن مَرثَد» گرفت و به سر نهاد و ديوانه شد!
زره مخصوص آن حضرت را كه فقط جلو را مى پوشاند و پشت نداشت «عمر بن سعد» گرفت و زره ديگر آن امام شهيد را «مالك بن نمير» گرفت و پوشيد و بنا به روايتى مجنون شد.
«قيس بن اشعث» (2) حوله مخصوص حضرت را گرفت و پس از آن به «قيس قطيفه» مشهور شد و بنا به نقل خوارزمى، به مرض جذام گرفتار شد و افراد خانواده اش از او كناره گرفتند .
«اسود بن خالد» كفش هاى حضرت را برداشت.
«بجدل بن سليم كلبى» انگشتر امام(عليه السلام) را با قطع انگشت آن حضرت به چنگ آورد. بنا به نقل سيد بن طاووس اين انگشتر غير از آن انگشترى است كه از ذخائر نبوت است و امام آن را به فرزندش على بن الحسين(عليه السلام) داده است.
شمشير حضرت را «جُميع بن خلق» يا «اسود بن حنظله» گرفت و اين شمشير غير از ذوالفقار است كه از ذخائر امامت شمرده مى شود. (3) و در واقع هر كدام به غارت چيزى از مختصات حضرت افتخار مى كردند ولى افتخارى كه سرانجام سبب شرمندگى همه آنها شد.
غارت لباسها و سلاح ها نسبت به ساير شهدا نيز اتفاق افتاد. به گونه اى كه سپاه كوفه بدنهاى آن عزيزان خدا را برهنه و عريان روى خاكها رها كردند. (4)، (5)