به تصريح قرآن، حضرت يعقوب(ع) اسطوره صبر و شكيبايى بود كه به فراق فرزند دلبندش حضرت يوسف(ع) كه سخت مورد علاقه اش بود گرفتار شد. ساليان دراز با چشمانى اشكبار صبر كرد تا جايي كه ديدگانش را از دست داد؛ اما در اين راه هرگز سخنى بر خلاف رضاى حق بر زبان نراند و پيوسته شاكر و صابر بود و به تعبير خودش «صبر جميل» داشت.

يحيى(ع) از همان کودکی مشغول عبادت خدا شد به طورى كه پس از مدتى بدنش لاغر و نحيف گشت. آن حضرت از ترس جهنم آنقدر گریست که صورتش زخم شد. هر گاه زکریا(ع) می خواست مردم را نصیحت کند اول نگاه می کرد که یحیی(ع) در آنجا نباشد چراکه با شنیدن سخنان پدرش فریاد «واغفلتاه» سر می داد و سر به بیابان می گذاشت و در گوشه ای از بیابان از خوف خدا شروع به ناله می کرد. آن حضرت از خوف خدا از همه چیز دنیا دل کَند و برای عبادت به بیت المقدس رفت و عاقبت هم در راه خدا و خوف از او به شهادت رسيد.

در این که شهادت دهنده چه کسى بود؟ آیا یکى از بستگان همسر عزیز مصر بود؟ یا مرد دانشمندی از مشاوران عزیز بوده و یا بچه شیرخوارى بوده که همچون مسیح(ع) به اذن الهی به سخن آمده است و یا همان دریدگى پیراهن با زبان حال شهادت داده است، در میان مفسران گفتگو است.

این مسئله را به عنوان یک «معجزه و خارق عادت» براى یعقوب(ع) یا یوسف(ع) شمرده اند. ولى با توجه به این که قرآن آن را به عنوان اعجاز یا غیر اعجاز قلمداد نمى کند، مى توان توجیهاتی مانند: مسأله «تله پاتى» و یا مسئله وسعت دائره علم پیامبران بر آن یافت. ضمن اینکه از بعضى از روایات استفاده مى شود: این پیراهن یک پیراهن معمولى نبوده، بلکه یک پیراهن بهشتى بوده که از ابراهیم(ع) در خاندان یعقوب(ع) به یادگار مانده بود.

امام حسین(ع) در روز عاشورا فرمود: پیراهن كهنه اى بياوريد كه كسى به آن رغبت نكند. امام(ع) چند جا از آن لباس کهنه را پاره کرد، تا کسی آن را بعد از شهادت از تن ایشان بیرون نیاورد، اما دشمن آن کهنه پیراهن را هم غارت کرد.

در کتابهای مقاتل و تاریخ به تفصیل نام کسانی که پیکر مبارک حضرت سیدالشهداء(ع) را غارت کردند ذکر شده است. عمامه، انگشتر، زره، پیراهن، شمشیر، کلاه خود و کفش آن حضرت از سوی رذل ترین اشخاص سپاه کوفه غارت شد اما سرانجامِ همه آن غارتگران، امراض و گرفتاریهای علاج ناپذیر و مرگی با خفت بود.