چنین رفتارهایی از سوی انبیاء ترک اولایی است که هیچ گاه آن بزرگواران را از دایره عصمت خارج نمی کند. بررسی موقعیت ها و شرایطی که منجر به بروز چنین رفتارهایی از انبیاء شده نشان می دهد که چنین رفتارهایی سرچشمه گرفته از احساس مسئولیت های آنان بوده و مطبق با علوم و معارف الهی است که از سوی خداوند به آنها افاضه شده بود. فقط ممکن است آدابی جزئی در به جان آوردن آنها رعایت نشده باشد که فقط در حد نوعی ترک اولی است و هیچ وقت به حد معصیت نمی رسد.

در اينكه مقصود از «قضاوت جديد» در عصر ظهور توسط حضرت چيست دو احتمال وجود دارد: 1. مقصود، خط مشی جديد با برنامه هاى بسيار متنوع و پيشرفته براى بشر در عصر ظهور است. 2. مقصود، داشتن اسلوب جديد در قضاوت و فصل خصومت بين مردم است همان گونه كه در روايات به آن اشاره شده كه حضرت مهدي(عج) به حكم داوود(ع) عمل خواهد نمود و درخواست بيّنه و شاهد نمى كند.

امام حسین(ع) فرمود: «رسول(ص) بین اصحاب به على(ع) نظر افکند و فرمود: هر کس مى خواهد جمال یوسف و سخاوت ابراهیم و سرور و شادمانى سلیمان و نیرومندى داوود را ببیند به این شخص نگاه کند».

ابو حمزه ثمالى از سجاد(ع) نقل کرده، رسول الله(ص) بین اصحاب به على(ع) نظر افکند و فرمود: «هر کس مى خواهد جمال یوسف و سخاوت ابراهیم و سرور و شادمانى سلیمان و نیرومندى داوود را ببیند به این شخص نگاه کند».

این شخص در جریان مناظره با امام(ع) درباره عصمت انبیاء شبهه ای مطرح نمود و به زعم خود با توسل به آیاتی از قرآن، نسبت عصیان و گناه را به پیامبرانی چون: حضرت آدم، داوود، یوسف و یونس(ع) روا داشت. امام(ع) جواب ایرادات وی را بیان فرمود و توضیحات کاملی ارائه داد چنانکه او به گريه افتاد و عرض كرد: «اي فرزند رسول خدا، من توبه مي كنم و تعهد مي نمايم كه از امروز به بعد دربارة پيامبران خدا جز آن چه شما فرموديد، نگويم».

با توجه به اینکه قرآن ماجرای کشته شدن جالوت به دست حضرت داود نوجوان را با عظمت و مهم معرفی می کند نتیجه می گیریم که سن بیشتر موضوعیتی در برتری اعمال ندارد و این شبهه از اساس باطل است و ملاکات قرآنی عواملی چون مجاهدت و سبقت در ایمان و هجرت است. ضمن اینکه عقل و عرف هم رشادت نوجوانان را بر رشادتهای افراد کبیر برتری می دهد؛ چون امری خارق العاده و کم یاب است. 

همچنین در سراسر متون تاریخی بجز ترس و فرار، مطلبی دال بر وجود رشادتی خاص برای خلفا نمی یابیم و از سوی دیگر وجود فداکاریهای امام علی(ع) در مقاطع حساس صدر اسلام مانند لیله المبیت، جنگهای خندق، خیبر، احد و... امری کتمان ناپذیر و مورد گواه قرآن و تاریخ است.  

تورات با عباراتی بسیار سخیف داوود(ع) را انسانی جنایت کار معرفی نموده و به ایشان زنای محصنه را نسبت می دهد؛ و حال آنکه اگر ما داوود را پيامبر خدا بدانيم، منافات اين اعمال با مقام نبوّت نياز به كوچك ترين بحث و گفتگويى ندارد؛ بلكه برخی اعمال آنقدر جنايت كارانه است كه از يك فردى عادى هم عجيب به نظر مى رسد و در خور مجازات است. و حتی اگر او را تنها پادشاه بدانيم، باز هم ابداً قابل قبول نيست؛ زيرا او يك پادشاه عادى نبوده بلکه مقام معنوى او مورد توجه خداوند و سلطنتش مشمول عنايت ويژه پروردگار بوده است.

کتاب اول و دوم تواریخ ایام، شبیه کتاب پادشاهان است. کتاب اول شامل دوران «داوود»، طرح ریزی معبد و وفات وی است. کتاب دوم، به تاریخ حکومت «سلیمان»، تأسیس معبد، کتاب «عزرا»، «نحمیا» و «استر» پرداخته است. به طور خلاصه این قست به بیان تاریخ پادشاهان بنی اسرائیل و مملکت یهودا و سرگذشت بنی اسرائیل تا بازگشت قوم یهود به وطن به کمک کورش کبیر پرداخته است.

در اعتقاد یهودیان، مسیح باید از نوادگان اسحاق(ع) و از فرزندان داوود(ع) باشد. در اعتقاد مسیحیان نیز عیسی(ع) باید از نوادگان داوود(ع) باشد. در انجیل متّی عیسی(ع) از یوسف، شوهر مریم، تولد یافته است. همان مطلبی که مسیحیان خود به آن باور ندارند. انجیل لوقا نیز در حقیقت از نسب نامه ی یوسف، شوهر مریم(س) نام برده است. اما باید توجه داشت که کتاب مقدس صراحتاً عیسی(ع) را متولد از روح القدس دانسته است.

پولس می گفت: «مسیح حکمت خدا و نخست زاده ی تمامی آفریدگان است. او قبل از همه است و همه چیز در وی قیام دارد و به وساطت او هر چیز آفریده شده است...». پولس در وصف مسیح(ع) می گوید: «و او صورت خدای نادیده است، نخست زاده ی تمامی آفریدگان...». پولس، مسیح(ع) را فرزند خدا می دانست. به اعتقاد او، عیسی(ع) به حسب جسم از نسل داوود(ع) متولد شده و به حسب روح قدوسیت، پسر خدا است. پولس، عیسی(ع) را هم ذات با پدر می داند. اما رتبه ای پایین تر از خدای پدر برای مسیح(ع) قائل است.