امروزه بر همگان آشکار گردیده که  هیاهوی معارضه با قرآن تنها تبلیغاتی بیش نبوده و نیست. مسیلمة و اسود عنسی سبک مغزهایی بودند که در زمان پیامبر(ص) به معارضه با قرآن برخاستند. آنان  بی توجه به محتوای سخنانشان، تنها به دنبال تلفیق کلمات مسجع بودند. پس از رحلت پیامبر(ص) نیز برخی از نویسندگان و ادبای معروف به معارضه با قرآن متهم شدند هر چند نسبت دادن اين كار به آنها از نظر تاريخى مسلم نيست.

اعجاز ظاهری، یکی از ویژگی های بارز قرآن است. کلمات زیبا و جملات آهنگین آن، بر روح و جان انسان تاثیر می گذارد. در این بین، غیرمسلمانانی که با واژگان عربی هیچگونه آشنایی ندارند، هنگام شنیدن آیات قرآن، آن را متنی ممتاز و معجزه آسا می دانند.

«ترتيل» به معنى «منظم بودن و مرتب بودن» است. ازپيامبر(ص) در مورد ترتيل قرآن نقل شده: «حروف و کلمات آن را کاملاً روشن ادا کنيد آن را با سرعت پشت سر هم نخوانيد، به هنگام برخورد با عجائب قرآن توقف کنيد و بينديشيد و دل ها را با آن تکان دهيد». و از ائمه نيز نقل شده: «آيات را با تأنّى و صداى زيبا بخوانيد و هنگام آيات دوزخ به خدا پناه بريد و هنگام آيات بهشت از خدا بهشت را بطلبيد».

طبق قاعده دقيق علمى که منطبق بر معادلات ریاضی است، قرآن بر اساس معدل سال نزول آیات، از آيات کوتاه آغاز شده، يکنواخت و تصاعدى رو به آيات بلند می رود؛ یعنی طول هر آيه، کوتاه تر از آيه نازل شده سال بعد، و بلندتر از آيه نازل شده سال پيش است. این است که در طول 23 سال نزول وحی 23 ستون از آیات با طول معدل معنادار وجود دارد.

در قرآن  صریحا به کلماتی که آدم(ع) با آن توبه کرد، اشاره نشده است ولی به نظر می رسد منظور از آن کلمات اعتراف به تقصیر در پیشگاه خداوند و طلب آمرزش است. روایاتی از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نیز همین مسأله را تأیید می کند، اما در بیشتر روایات، منظور از کلمات، توسل آدم به حضرت محمد(ص) واهل بیت ایشان دانسته شده است.

نقطه اولی کتابی است با بیست لوح به خطّ "سیّد باب" و "سیّد حسین یزدی" باب در این کتاب می نویسد: «... تعالی الله من ذلک الجرد المتجرد تعالی الله من ذلک السزج المتسازج تعالی الله من ذلک النقب المتناقب... انا هو یا من له العزز و العزّان یا من له الطرز و الطرزان یا من له القدر و القدران یا من له العلم و العلمان و... یا من له النصر و النصران الله انا...». این کتاب مجموعه ای از کلمات و جملات بی معنی و ساختگی است که نشانه بی سوادی و در عین حال شامل ادعای ابلهانه خدایی (انا هو... الله انا) است.

گنجى که حضرت خضر(ع) در جریان همراهی موسی(ع) با خود، اصرار بر حفظش داشت، در بعضی از روایات به لوحی که کلمات حکمت آمیز بر آن نوشته بود و در بعضی دیگر به لوحی از طلا تفسیر شده که با هم منافاتی ندارند.

در این که «کلمات» چه سخنانى بوده در میان مفسران گفتگو است. معروف این است که  همان جملات سوره اعراف آیه 23 مى باشد. بعضى دیگر نیز دعاها و نیایش های دیگری را ذکر نموده اند؛ لکن در روایات اهل بیت(ع) مى خوانیم: مقصود از کلمات، تعلیم اسماء بهترین مخلوق خدا یعنى محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین(ع) بوده است، و آدم(ع) با توسل به این کلمات از درگاه خداوند تقاضاى بخشش نمود و خدا او را بخشید.

حروف مقطعه می فهماند: قرآنی که تمامی سخنوران جهان را متحیر و دانشمندان را از معارضه با آن عاجز نموده، از همین حروف در اختیار همگان است و خداوند از حروف الفبا ، مطالب و معانى بلند را در قالب الفاظ زیبا و کلمات موزون ریخته است. در 24  سوره بلافاصله بعد از حروف مقطعه، سخن از قرآن و عظمت آن به میان آمده، که این خود نشان مى دهد  ارتباطى میان این دو(حروف مقطعه و عظمت قرآن)  وجود دارد.

اگر منظور، محتوا و مضمون قرآن است، به طور قطع«قدیم» است. یعنى همیشه در علم خدا بوده و علم واسع پروردگار همیشه به آن احاطه داشته است. و اگر منظور، این الفاظ وکلمات و این وحى است که بر پیامبر(ص) نازل شده، آن هم بدون شک«حادث» است.