ازدواج  دائمی زن بعد از سه طلاق با مرد دیگر، مخصوصاً با این قید که باید آمیزش جنسى نیز صورت گیرد، سدّ بزرگى براى ادامه طلاق و طلاق کشى است. ولی «میرزا بهاء» آنرا حرام می داند. او  معلوم نکرده که: تکلیف این مرد و زنی که سه مرتبه از همدیگر جدا شده اند چیست؟ آیا باید در مرتبه سوّم باز به همدیگر رجوع کنند و یا بعد از آن، دیگر با کسی ازدواج نکنند؟ تنها چیزی که از نوشته های "سیّد باب" فهمیده می شود این است که مرد تا نوزده مرتبه می تواند بعد از طلاق دادن به همسر خود رجوع نماید.
 

دین اسلام از طلاق به مبغوض ترین حلالها تعبیر می کند و با این وصف به همسرانی که از محبت و مودت نسبت به یکدیگر مایوس شده اند اجازه ی این کار را می دهد، اما جناب «بهاء» این حق را به کسی نمی دهد تا اینکه یکسال باهمین یأس و ناراحتی باهم زندگی کنند و اگر الفتی حاصل نشد طلاق بگیرند. ظاهرا جناب «بهاء» متوجه نشده است که: زن و شوهری که سالها در کنار یکدیگر بوده اند و ادامه زندگی را از هر جهت به ضرر همدیگر تشخیص دادند، چگونه جایز می شود یکسال دیگر به انتظار توافق و الفت نشسته و صبر کنند؟! 

"سیّد باب" برای اینکه نادانیش پیش مردم کشف نشود، عنوان «من یظهره الله» را بهانه گرفته، و در "بیان" می گوید: «سؤال از "من یظهره الله"، جایز نیست الّا از آنچه لایق به او است و اگر کسی خواهد سؤال کند، جایز نیست الا در کتاب (یعنی بوسیله نامه) تا آنکه حظّ جواب را کما هی درک کند و آیتی باشد از محبوب او در نزد او، چنانچه در بیان هم کسی این صفت (سؤال به وسیله کتابت) نازل می کند».

غالبا اقلیّت هاى مبارز، براى واژگون کردن اکثریت خودکامه و ظالم از روش استتار استفاده کرده، جمعیت زیر زمینى تشکیل مى دهند و برنامه هاى سرّى دارند، «تقیّه» قبل از آن که یک برنامه اسلامى باشد، یک تاکتیک عقلانى و منطقى براى مبارزه با دشمن نیرومند است. لکن منطق بهائیت در این موضوع متناقض است. از طرفی سیّد باب در تمام زندگی خود به شیوه تقیّه رفتار نموده و از طرف دیگر به پیروان خودشان دستور می دهند که شما نباید تقیه کنید.

میرزا بهاء می گوید: برای تکفین میّت، از پنج پارچه حریر یا پنبه استفاده شود و در صورت عدم استطاعت، به یکی از آنها، اکتفاء کند. حرام است بر شما حرکت دادن میت به محلی که بیش از یک ساعت راه فاصله دارد و باید میت را در مکان نزدیکی دفن کنید. البته او نگفته اگر این کار حرام است، پس چرا جنازه سیّد باب را از تبریز به تهران و سپس به عکّا برده و دفن نمودند؟

ترتیب و خصوصیات نماز در این مسلک معین نشده .«سیّد باب» می گوید: « من در کتب و صحائف، دستوری از برای این نماز مخصوص ندیدم، ولی در آثار دیده شده است که خواندن در روز نوزده مرتبه با وضو رو به قبله این آیه را، کفایت از نماز می نماید...». میرزابهاء نماز دیگری در «اقدس» آورده و می گوید: «نوشته شده برای شما نه رکعت نماز در هنگام زوال و صبح و شام و بخشیدم رکعتهای دیگر را». ولی روش این نماز تا امروز مشخص نشده و به مرحله عمل در نیامده و پسرش «عباس افندی» هم خصوصیات آن را نفهمیده بوده.

اعتقاد به اسرار حروف که از معتقدات مردم خرافی «کلده» و «آشور» باقی مانده، در بابیه بسیار تاکید شده و از این ارقام که صرفا نتیجه خیال و قرارداد بشری است، اسرار عجیبی توقع دارند، عدد 19 در بین آنها بسیار محترم است، سال را به 19 ماه و هر ماه را به 19 روز تقسیم کرده، و 5 روز باقی مانده را بدون دلیل، آزاد و «مظاهرا لها» می نامند. می گویند: کلام الهی «بسم الله الرحمن الرحیم»، 19 حرف دارد و نام پنج تن، 19 حرحتی باب تقسیمات تاریخی را هم بر عدد نوزده بنا گذاشته اند.

این نه کتاب از این قرار است:1- شرح سوره ی توحید؛ 2- تفسیر سوره ی قدر؛ 3- رساله ی بسیط الحقیقة در جواب سؤالات ثلاثه میرزا محمّد سعید زواره ی؛ 4- تفسیر سوره ی والعصر؛  5- تفسیر سوره ی حمد؛  6- رساله ی اعتقادات؛ 7- رساله ی مختصر در دو صفحه در پیرامون جسد النبیّ؛ 8- سلسله ی ثمانیه؛ 9- تفسیر سوره ی بقره تا آیه ی 143. تاریخ تألیف این رساله ها پیش از ادعای مهدویّت "سیّد باب" است؛ زیرا در مواردی از این رسائل، تصریح به اعتقادات حقّه اسلام و مخصوصا به مقام حضرت حجت (عج) می نماید .
 

نقطه اولی کتابی است با بیست لوح به خطّ "سیّد باب" و "سیّد حسین یزدی" باب در این کتاب می نویسد: «... تعالی الله من ذلک الجرد المتجرد تعالی الله من ذلک السزج المتسازج تعالی الله من ذلک النقب المتناقب... انا هو یا من له العزز و العزّان یا من له الطرز و الطرزان یا من له القدر و القدران یا من له العلم و العلمان و... یا من له النصر و النصران الله انا...». این کتاب مجموعه ای از کلمات و جملات بی معنی و ساختگی است که نشانه بی سوادی و در عین حال شامل ادعای ابلهانه خدایی (انا هو... الله انا) است.

این کتاب راجع به تاریخ و زندگانی سیّد باب و صورت نوشته ها و تألیفات او و تعالیم و سخنان و احکام او می باشد. و مؤلّف در پشت کتاب اسم خود را به رمز (ع - ف) تعیین کرده است. مؤلّف کتاب خود را بی طرف قلمداد می کند، ولی به طوری که از مطالب و نوشته های او معلوم می شود: از متعصّبین بابیّه می باشد.