آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اگر منظور، محتوا و مضمون قرآن است، به طور قطع«قدیم» است. یعنى همیشه در علم خدا بوده و علم واسع پروردگار همیشه به آن احاطه داشته است. و اگر منظور، این الفاظ وکلمات و این وحى است که بر پیامبر(ص) نازل شده، آن هم بدون شک«حادث» است.

جمعى از مفسران در ذیل آیه: (هر ذکر و یادآورى تازه پروردگار که به سراغ آنها بیاید، با شوخى، بازى و لعب به آن گوش فرا مى دهند)؛ «ما یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْر مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَث إِلاَّ اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ یَلْعَبُون»!(1)، به تناسب کلمه «مُحْدَث»، گفتگوى فراوانى پیرامون حادث یا قدیم بودن «کلام اللّه» مطرح کرده اند، همان مسأله اى که در زمان خلفاى بنى عباس سالیان دراز مورد جرّ و بحث بود، و مدتى طولانى افکار گروهى از دانشمندان را به خود جلب کرده بود.
اما امروز به خوبى مى دانیم: این بحث بیشتر جنبه سرگرمى سیاسى داشته، تا علماى اسلام را به خود مشغول دارند و از مسائل اصولى و اساسى که تماس با وضع حکومت، طرز زندگى مردم و حقایق اصلى اسلام داشته منصرف سازند. امروز براى ما کاملاً روشن است اگر منظور از کلام اللّه، محتوا و مضمون آن است، به طور قطع «قدیم» است یعنى همیشه در علم خدا بوده و علم واسع پروردگار همیشه به آن احاطه داشته است. و اگر منظور، این الفاظ و این کلمات و این وحى است که بر پیامبر(صلى الله علیه وآله) نازل شده، آن هم بدون شک «حادث» است. کدام عاقل مى گوید: الفاظ و کلمات ازلى است؟ یا نزول وحى بر پیامبر(صلى الله علیه وآله) از آغاز فرمان رسالت نبوده؟ بنابراین ملاحظه مى کنید هر طرف بحث را بگیریم مسأله آفتابى و روشن است. به تعبیر دیگر، قرآن الفاظى دارد و معانى، الفاظش قطعاً حادث است و معانیش قطعاً قدیم، بنابراین جائى براى جرّ و بحث نیست. وانگهى این بحث، کدام مشکل علمى، اجتماعى، سیاسى و اخلاقى از جامعه اسلامى را حلّ مى کند؟ و چرا بعضى از دانشمندان پیشین، فریب شگردهاى حاکمان مکّار توطئه گر را خورده اند؟! لذا مى بینیم بعضى از امامان اهل بیت(علیهم السلام) ضمن بیان روشن این مسأله، عملاً به آنها هشدار دادند که از این گونه بحث ها بپرهیزید.(2)، (3)