واژه «حیات» نسبت به انسان و دیگر موجودات به مفهوم این است که آنان نیازمند رشد و تغذیه و دارای تولید مثل و ... می باشند؛ امّا کاربرد این واژه به این معنا، در مورد خداوند صحیح نمی باشد.
در آیاتی مثل «اللَّهُ لاالهَ الَّا هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّوْمُ» و روایاتی مانند «... وَ هُو حيٌّ لا يَموت»، «حیات حقیقی» برای خداوند بیان شده است.
«حیات حقیقی» آميخته با مرگ و در معرض نابودى نیست؛ و هر جا به خداوند منتسب شده بيانگر «احاطه علمى او به هر چيز، و توانايى او بر هر كار» است.

«نَباتْ» در اصل به معنى هر نوع گياهى است كه از زمين مى‌ رويد؛ خواه داراى تنه و ساقه باشد، مانند: درخت، يا بدون آن باشد؛ ولى غالبا اين واژه در مورد گياهان بدون ساقه گفته مى‌ شود. در تعبيرات وسيعتر «نبات» به هر موجودى كه داراى «نمو» است، اعم از گياه و حيوان و انسان اطلاق مى‌ گردد.

دانشمندان، به این حقیقت رسیده اند که زنبورها هنگام ساختن عسل، آن چنان ماهرانه عمل مى کنند که خواص درمانى و داروئى گیاهان کاملا به عسل منتقل شده و محفوظ مى ماند!. عسل، خواص بسیار زیادى هم در جنبه درمانى و هم پیشگیرى و نیروبخشى دارد. مواد و ویتامینهاى موجود در عسل، بسیار است، از مواد معدنى: آهن، فسفرو...، از مواد آلى: صمغ، پولن و...، و از ویتامینها: داراى ویتامینهاى ششگانه ـ آ ـ ب ـ ث ـ د ـ کا ـ ا مى باشد. آیا بیان همین مقدار کم از فوائد عسل، براى پى بردن به عظمت پروردگار، کافى نیست؟

زمین هاى خشکیده و خاموش و بى روح که گاهى خشکسالى آنها را چنان از کار انداخته که انسان هرگز باور نمى کند در گذشته در آغوشش گیاهى پرورش یافته، و یا در آینده موجود زنده اى در دامانش تولد خواهد یافت. اما چند باران پى در پى و به دنبال آن تابش اشعه حیات بخش آفتاب، آن را به حرکت در مى آورد، گوئى خفته اى است که بیدار مى شود و یا صحیحتر، مرده اى است که با دم مسیحائى باران به حیات باز مى گردد. و این یکى از شاهکارهاى آفرینش است. هم نشانه اى است از قدرت و عظمت آفریدگار، و هم دلیلى بر امکان معاد.

زنبورها برای ساختن عسل، شیره گلها را به بعضى از حفره هاى درون بدن خود که زنبور شناسان به آن، چینه دان مى گویند مى فرستند، و در آنجا که حکم یک کارخانه کوچک مواد شیمیایى دارد تغییر و تحول هاى مختلفى پیدا کرده، و شهد گلها به عسل تبدیل مى گردد، و مجدداً زنبور، عسل ساخته شده را، از بدن خود بیرون مى فرستد. عجیب اینکه داستان زنبور عسل که در سوره نحل آمده مکی است و این سرزمین، فاقد گل و گیاه و زنبور است.

در اینکه منظور از پیوستگى و جدایى آسمان و زمین در آیه 30 سوره «انبیاء» چیست؟ سه تفسیر بیان شده: 1- «رتق» اشاره به آغاز خلقت است که جهان به صورت توده واحد عظیمى از بخار سوزان بود و بر اثر انفجارات درونى تجزیه شد و ستاره ها به وجود آمدند. 2ـ منظور از «رتق» یکنواخت بودن مواد جهان است، که با گذشت زمان از هم جدا شدند و ترکیبات جدیدى پیدا کردند. 3ـ اینکه در آغاز بارانى نمى بارید و گیاهى نمى روئید اما خدا هر دو را گشود، از آسمان باران نازل و از زمین انواع گیاهان را رویانید.

خداوند در آیه 19 سوره روم، در جواب استبعاد منکران معاد مى گوید: همانطور که به دست قدرت الهی، در نظام عالم طبیعت، دائما زندگى از دل مرگ و مرگ از دل زندگى بیرون مى آید؛ زمین مرده، در بهار زنده می شوند و می روید و موجودات زنده که همه از خاک خلق شده اند، می میرند و به جسد بى جانى مبدل مى گردند؛ چه جاى تعجب که در پایان جهان همه موجودات زنده بمیرند و در رستاخیز همه انسان ها به زندگى جدیدى بازگردند؟

قرآن در ارتباط با حوادث قیامت می فرماید: «در آن هنگام که زمین سخت در هم کوبیده شود». در واقع زمین بوسیله زلزله ها و حوادث تکان دهنده پایان دنیا صاف مى شوند. هم چنین در آیات دیگری می فرماید: «از تو درباره کوه ها سؤال مى کنند، بگو: پروردگارم آنها را بر باد مى دهد * سپس زمین را صاف و بى آب و گیاه مى سازد * به گونه اى که هیچ پستى و بلندى در آن نمى بینى!  در آن هنگام فرمان پروردگارت فرا رسد، و فرشتگان صف در صف حاضر شوند». در حقیقت این حوادث ترسیمی است از عظمت قیامت و عدم توانائى انسان در آن روز.