آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در آیه 19 سوره روم، در جواب استبعاد منکران معاد مى گوید: همانطور که به دست قدرت الهی، در نظام عالم طبیعت، دائما زندگى از دل مرگ و مرگ از دل زندگى بیرون مى آید؛ زمین مرده، در بهار زنده می شوند و می روید و موجودات زنده که همه از خاک خلق شده اند، می میرند و به جسد بى جانى مبدل مى گردند؛ چه جاى تعجب که در پایان جهان همه موجودات زنده بمیرند و در رستاخیز همه انسان ها به زندگى جدیدى بازگردند؟

در آیه 19 سوره «روم» خداوند به استبعاد منکران معاد چنین پاسخ مى گوید: (خداوند همواره زنده از مرده، و مرده را از زنده خارج مى کند و زمین را بعد از مرگ، حیات مى بخشد و همین گونه روز قیامت مبعوث و خارج مى شوید)؛ «یُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَ یُحْىِ الاْرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ کَذلِکَ تُخْرَجُونَ».
یعنى «صحنه معاد» و «صحنه پایان دنیا» که یکى خروج «حىّ از میت» است و دیگرى «میت از حى» مرتباً در برابر چشم شما تکرار مى شود، بنابراین، چه جاى تعجب که در پایان جهان همه موجودات زنده بمیرند و در رستاخیز همه انسان ها به زندگى جدیدى بازگردند؟!
اما «خروج حىّ از میت» در مورد زمین هاى مرده که بارها در قرآن براى مسأله معاد روى آن تکیه شده، براى همه روشن است که در فصل زمستان، زمین به صورت مرده در مى آید، نه گیاهى از آن مى روید، نه گلى مى خندد، و نه شکوفه اى مى شکفد، اما در فصل بهار، با تعادل هوا و فرو ریختن قطرات حیات بخش باران، جنبشى در زمین پیدا مى شود، همه جا گیاهان مى رویند، گلها مى خندند و شکوفه ها بر شاخه ها آشکار مى شوند، و این صحنه معاد است که در این جهان مى بینیم.
و اما در مورد خارج ساختن مرده از زنده، آن هم چیز پوشیده و پنهانى نیست، دائماً در سطح کره زمین درختانى مى میرند و به چوب خشکیده اى تبدیل مى شوند، انسان ها و حیوانات، حیات خود را از دست داده و به جسد بى جانى مبدل مى گردند.
و اما در مورد «بیرون آمدن موجود زنده از مرده» بعضى ازمفسران آن را به خروج انسان و حیوان از نطفه، تفسیر کرده اند، و بعضى، به تولد مؤمن از کافر و بعضى به بیدارشدن خفتگان. ولى ظاهر این است که معنى اصلى آیه هیچ کدام از این معانى نیست، چرا که نطفه خود موجود زنده اى است، و مسأله ایمان و کفر نیز جزء بطون آیه است نه ظاهر آیه، و موضوع خواب و بیدارى جنبه مجازى دارد؛ زیرا حیات و مرگ حقیقى نیست.
بنابراین مى توان گفت: دائماً در نظام عالم طبیعت، زندگى از دل مرگ و مرگ از دل زندگى بیرون مى آید، به همین دلیل خدایى که آفریننده طبیعت است، قادر به احیاى مردگان در جهان دیگر مى باشد.(1)