آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

زنبورها برای ساختن عسل، شیره گلها را به بعضى از حفره هاى درون بدن خود که زنبور شناسان به آن، چینه دان مى گویند مى فرستند، و در آنجا که حکم یک کارخانه کوچک مواد شیمیایى دارد تغییر و تحول هاى مختلفى پیدا کرده، و شهد گلها به عسل تبدیل مى گردد، و مجدداً زنبور، عسل ساخته شده را، از بدن خود بیرون مى فرستد. عجیب اینکه داستان زنبور عسل که در سوره نحل آمده مکی است و این سرزمین، فاقد گل و گیاه و زنبور است.

شاید هنوز، بسیارى از افراد فکر مى کنند برنامه کار زنبوران عسل این است که: شیره گلها را مکیده و در دهان خود جمع و در کندو ذخیره مى کنند، در حالى که چنین نیست. آن ها شیره هاى گلها را به بعضى از حفره هاى درون بدن خود که زنبور شناسان به آن، چینه دان مى گویند مى فرستند، و در آنجا که حکم یک کارخانه کوچک مواد شیمیایى دارد تغییر و تحول هاى مختلفى پیدا کرده، شهد گلها به عسل تبدیل مى گردد، و مجدداً زنبور، عسل ساخته شده را، از بدن خود بیرون مى فرستد.
عجیب این که سوره «نحل» (که آیات مربوط به زنبور عسل در آن آمده 68 ـ 69) از سوره هاى «مکّى» است و مى دانیم در منطقه «مکّه» نه گل و گیاهى وجود دارد، و نه زنبوران عسل، ولى قرآن با این دقت و ظرافت از آن سخن مى گوید، و با تعبیر جالبى مانند: «یَخْرُجُ مِنْ بَطُونِها شرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ»؛ (از درون زنبوران مایعى خارج مى شود به رنگ هاى مختلف) حتى به ریزه کاری هاى ساختن عسل نیز اشاره کرده است». (1)