استدلال هایی که راجع به این موضوع با توجه به آیات قرآن نقل شده، هیچ کدام درست و منطقی نیستند. آیه نقل شده از سوره سجده اشاره به موضوعاتی چون توحید و معاد دارد و چنان برداشتی از آن با الفاظ و واژه های استفاده شده در این آیه هیچ مناسبتی ندارد. آیه نقل شده از سوره یوسف نیز اخطاری به مشرکان است که به آنها یادآور می شود هنگام رسیدن وقت عذاب، تأخیری در نزول آن وجود نخواهد داشت و راه فراری از آن نیست. 

«بهائيان» براى اثبات مذهب خود به آيه 5 سوره «سجده» تمسّك كرده و گفته اند: در اين آيه منظور از «امر»، دين و مذهب و منظور از «تدبير»، فرستادنِ دين و و منظور از «عروج»، نسخ دين است و چون هيچ مذهبى نمى تواند بيش از هزار سال عمر كند، بايد جاى خود را به مذهب ديگر دهد.

اين استدلال اشكالات واضحى دارد: 1. «امر» به معني فرمانِ آفرينش استعمال شده نه به معنى دين و مذهب. 2. كلمه «تدبير» نيز در مورد آفرينش به كار رفته، نه نازل گردانيدن مذهب. 3. آيات قبل و بعد آيه بالا مربوط به آفرينش جهان است نه تشريع اديان. 4. كلمه «عروج» به معنى صعود كردن آمده نه نسخ اديان و... .

این کتاب را "علی محمّد باب" در ایّامی که ادعای بابیّت می کرد و به عنوان "ذکر" مشهور بود، نوشته است، و آن را سوره، سوره قرار داده و تعداد آیه های سوره ها را معین کرده است. احکامی که در این کتاب ذکر نموده است همان احکام و قوانین مقدّسه اسلام است. در این کتاب طوری وانمود می کند که این جملات از جانب حجّة نازل می شود.

«سید باب» در «احسن القصص» چند سوره درباره جنگ با دشمنان نازل کرده، و پیروان خود را امر به جنگ می نماید. در سوره «قتال» می گوید: «خداوند نوشته است برای شما قتال را در راه این ذکر اعظم (سید باب) به حقّ و روی امر و فوق امر و امر در کتاب بزرگ است... ای حبیب من (قرة العین) تحریص کن مؤمنین را بر قتال... و ای جماعت مؤمن مسخّر کنید بلاد را... و از کفار جزیه نپذیرید». انگیزه او از صدور این احکام همان ادعای مهدویّت و بابیّت بوده و می خواهد علائم غلبه و قتال حضرت قائم(ع) را بر خودش منطبق نماید.

تروریسم سیاسی در تاریخ معاصر ایران، از اواسط دهه ی 1840 م، با «بابیگری» آغاز شد و چنان با بابیگری پیوند خورد، که در دوران متأخر قاجار، نام «بابی» و «تروریست» مترادف بود. بابیان و بهاییان با همدستی یکدیگر کمیته های ترور مخفی تشکیل دادند که از آن جمله می توان «کمیته بین الطلوعین»، «کمیته جهانگیر» و «کمیته مجازات» را نام برد. بابیان و بهاییان در ترورهای زیادی دست داشتند، از جمله ترور امیر کبیر، سوء قصد به آیت الله خراسانی، اعدام شیخ فضل الله نوری و ترور آیت الله سید عبدالله بهبهانی.

«شیخیّه» معتقد است كه امام زمان(عج) با بدنى هورقليايى در عالم مثال در شهر جابلقا و جابرسا زندگى مى كند و هرگاه بخواهد به عالم دنیا تشريف بياورد، صورتى از صورت هاى اهل اين دنیا را مى پوشد تا كسى او را نشناسد. اين نظريه منكر وجود امام زمان(عج) در روي زمين است و با ادله عقلي ضرورت وجود امام(ع) نمي سازد و ادعايشان فاقد دليل است.

ملاحسین از شاگردان سیدکاظم رشتی و از نخستین کسانی است که مرید علیمحمد باب شد و از وی لقب «باب الباب» را دریافت کرد. او بعد از تبلیغ  بابیت در خراسان از سوی علما و مردم طرد شد و در مازندران سرگردان بود تا این که به بابل حمله کرد اما به هدف خود که کشتن سیدالعلماء بود نرسید. وی سرانجام توسط مهدی قلی خان که از تهران مأمور سرکوب او شده بود، کشته شد.

علیمحمد باب در ابتدا ادعای بابیت برای امام زمان می کرد. بعد از آن ادعای مهدویت و سپس ادعای نبوت نمود! باب که می دید این ادّعاهای جدید با ادعاى قبلی اش سازگار نیست، در صدد بر آمد که ادعاهاى سابق را توجیه و تأویل کند، از این رو عنوان قائم و مهدى را که در سرلوحه نوشته هایش قرار داده بود تبدیل به یک کلمه جامع و کلى، ولى مبهم، یعنی «مَنْ یُظهِرُهُ اللّه» کرد. بعد از او دیگران از این لفظ مبهم سوء استفاده کرده و عده اى ادّعا کردند که ما همان کسى هستیم که على محمد باب به ظهور او بشارت داده است.