میسن ریمی پنجمین پیشوای بهائیت و مدعی جانشینی شوقی ربانی است. او فرزند یکی از روحانیون کلیسای اسقفی است و در سال 1874 م در آمریکا به دنیا آمد. میسن ریمی آمریکایی مدعی است، که از طرف چهارمین پیشوای بهائیت، به سمت جانشین وی و رأس تشکیلات روحانی و اداری بین المللی بهائیت تعیین شده است . ولی عده از بهائیان رهبری او را قبول نداشتند و برای خود تشکیلات جداگانه ای تاسیس کرده بودند. ریمی از این واقعه بسیار خشمگین شد و طی نوشته هایی خود را تنها کسی دانست که به ولایت امر الهی منصوب شده است.

محمدعلی بارفروشی از نخستین گروندگان به علی محمد باب و از حامیان او در مازندران بود و برای تبلیغ این فرقه در مازندران بسیار تلاش کرد. در ماجرای بدشت حضور داشت و پس از غائله ملاحسین بشرویه ای به او در قلعه شیخ طبرسی پیوست و ملاحسین او را به عنوان باب بعد از علی محمد اعلام کرد. بعد از سرکوب ملاحسین توسط مهدی قلی خان، دستگیر و به فتوای سیدالعلما اعدام شد.

زرین تاج دختر ملامحمدصالح قزوینی در سال 1320 ق در قزوین به دنیا آمد و پس از تحصیل نزد پدر و عموهایش، به واسطه یکی از عموهایش که مرید سیدکاظم رشتی بود با عقاید فرقه شیخیه آشنا شد و طی مکاتباتی با سیدکاظم رشتی از وی لقب «قره العین» را کسب کرد. در 29 سالگی خانواده خود را ترک کرد و رهسپار کربلا شد اما وقتی رسید که سیدکاظم رشتی فوت شده بود. او به بغداد رفت و از مریدان علی محمد باب شد. بعد از بازگشت به قزوین بازگشت اما با اعتراض پدر و عمویش ملامحمدتقی مواجه شد و... .

حسینعلی بهاء در سال 1233 قمری در تهران به دنیا آمد. او به متصوفه علاقه داشت و به سلک آن ها درآمد. پس از ادعای بابیت توسط علی محمد باب، از مبلغان او گشت و پس از تبعید به ادرنه با برادرش صبح ازل که از طرف محمدعلی باب، به رهبری بابیه منصوب شده بود اختلاف پیدا کرد و مدعی شد بابیه منسوخ گشته و او همان شخص موعود است و سرانجام ادعای الوهیت کرد. وی با گرفتن وجوهات مختلف برای خود اموالی فراهم کرد و برای بقای آن،  نیابت را به فرزندانش وصیت کرد و قبر خود را قبله مراسم مذهبی بهائیان اعلام کرد.

میرزا ابوالفضل گلپایگانی، نویسنده کتاب «فرائد» - به عنوان یکی از مهمترین کتابهای نظری و استدلالی بهائیان - در سال 1260هجری در گلپایگان به دنیا آمد و در 27 سالگی بهایی شد. نخست از سوی حسینعلی بهاء و پس از او از سوی عباس افندی موظف به تالیف کتابهایی استدلالی درباره بهائیت شد. عباس افندی برای تبلیغ بهائیت در کشورهای غربی از او کمک گرفت و او نیز سفرهایی به مصر، آمریکا، اروپا، سوریه و... داشت و سرانجام در سال 1322 در 76 سالگی در مصر درگذشت.

ملاحسین از شاگردان سیدکاظم رشتی و از نخستین کسانی است که مرید علیمحمد باب شد و از وی لقب «باب الباب» را دریافت کرد. او بعد از تبلیغ  بابیت در خراسان از سوی علما و مردم طرد شد و در مازندران سرگردان بود تا این که به بابل حمله کرد اما به هدف خود که کشتن سیدالعلماء بود نرسید. وی سرانجام توسط مهدی قلی خان که از تهران مأمور سرکوب او شده بود، کشته شد.

حسینعلی بهاء در کتابهای مختلفی و با تعابیری همچون «بیدار شدن به دست اراده الهی» یا «مبعوث شدن توسط خدا» و «نوری نزد من است که با دست اراده الهی روشن می گرد» و... ادعای رسالت و پیغمبری می کند. همچنین عباس افندی، پسر بهاءالدین پدرش را در رده انبیاء اولوالعزم و سرآمد و برتر از همه آنها می داند و میرزا ابوالفضل گلپایگانی برای بهاءالدین مقام ربوبیت قائل می شود و آن را به معنای شارعیت می داند.

علی محمد شیرازی در سال 1235ه  در شیراز به دنیا آمد. در کودکی از طریق استادش با آراء و عقاید شیخیه آشنا شد. او که در 19 سالگی روحیه شیخی گری یافته بود، به بوشهر سفر کرد. او به خاطر شیفتگی زیاد به سیدکاظم رشتی به کربلا رفت و  پس از مرگ سیدکاظم، علی محمد مدعی جانشینی وی گشت و کارهایی کرد که به تدریج حساسیت مردم و علما را برانگیخت مانند: ادعای بابیّت،  ادعای مهدویت، ادعای نبوت و منسوخ گشتن احکام اسلامی. او بعد از چند بار دستگیری و اعلام توبه، سرانجام به دست امیرکبیر در تبریز اعدام شد.

میرزا یحیی از خالص ترین مریدان علی محمد باب بود. علیمحمد باب به او لقب صبح ازل داد و به جانشینی اش بعد از خود وصیت کرد. پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه توسط بابیه، میرزا یحیی به بغداد فرار کرد. حکومت عثمانی بعد از یازده سال فعالیت بابیه در عراق، آنها را به استانبول و از آنجا به ادرنه تبعید کرد. سرانجام حکومت عثمانی برای فرونشاندن اختلاف میرزا یحیی و برادرش حسینعلی، حسینعلی را به عکا و میرزا یحیی صبح ازل را به قبرس تبعید کرد و دو فرقه بهائیه و ازلیه از همدیگر منشعب شدند.