قصص قرآنى دو ويژگى مهم دارد: 1. حقيقت گويى و واقع گرايى؛ نه خيال پردازى. 2. هدفمندى و همسويى با غرضى كه قرآن در پى آن است. آری قرآن به داستان، تنها به عنوان يك كار هنرى نپرداخته است و نيز غرضش مانند تاريخ نگاران و قصه پردازان، شرح حال گذشتگان يا سرگرمى و لذت نبوده است؛ بلكه قصّه در قرآن با ديگر شيوه‌هاى بيانى آن همگام مى‌شود تا اهداف و خواسته‌هاى دينى و تربيتى قرآن را برآورده سازد و البته در اين ميان، قصّه از مهم‌ترين اين شيوه هاست.

سید باب در کتاب «بیان» به صراحت نسبت به مخالفین سخت گیری نموده و به مراتب بیش از گذشته، جان و مال آنان را غیر محترم شمرده است؛ او می گوید: «خداوند واجب کرده است بر هر پادشاهی که نگذارد کسی را از مخالفین و غیر مؤمنین در مملکت او سکنی کند و همچنین این حکم را بر همه فرض نموده است، مگر کسی را که تجارت پر سود دارد و مردم از تجارت او استفاده می کنند». همچنین می گوید: «لازم است اموال کسانی که متدین به دین «بیان» نیستند، گرفته شود».

تمام آیات سوره یوسف، جز چند آیه اى که در آخر آن آمده، سرگذشت عبرت انگیز یوسف(ع) را بیان مى کند که احسن القصص می باشد؛ زیرا عالى ترین درس هاى عفت، خویشتن دارى، تقوا، ایمان و تسلط بر نفس را منعکس ساخته و حتی مسائل بسیار باریک عشقى را طورى بیان مى کند که احساس منفى و نامطلوب در خواننده و شنونده ایجاد نگردد.

این کتاب را "علی محمّد باب" در ایّامی که ادعای بابیّت می کرد و به عنوان "ذکر" مشهور بود، نوشته است، و آن را سوره، سوره قرار داده و تعداد آیه های سوره ها را معین کرده است. احکامی که در این کتاب ذکر نموده است همان احکام و قوانین مقدّسه اسلام است. در این کتاب طوری وانمود می کند که این جملات از جانب حجّة نازل می شود.

«سید باب» در «احسن القصص» چند سوره درباره جنگ با دشمنان نازل کرده، و پیروان خود را امر به جنگ می نماید. در سوره «قتال» می گوید: «خداوند نوشته است برای شما قتال را در راه این ذکر اعظم (سید باب) به حقّ و روی امر و فوق امر و امر در کتاب بزرگ است... ای حبیب من (قرة العین) تحریص کن مؤمنین را بر قتال... و ای جماعت مؤمن مسخّر کنید بلاد را... و از کفار جزیه نپذیرید». انگیزه او از صدور این احکام همان ادعای مهدویّت و بابیّت بوده و می خواهد علائم غلبه و قتال حضرت قائم(ع) را بر خودش منطبق نماید.