اعتقاد به اسرار حروف که از معتقدات مردم خرافی «کلده» و «آشور» باقی مانده، در بابیه بسیار تاکید شده و از این ارقام که صرفا نتیجه خیال و قرارداد بشری است، اسرار عجیبی توقع دارند، عدد 19 در بین آنها بسیار محترم است، سال را به 19 ماه و هر ماه را به 19 روز تقسیم کرده، و 5 روز باقی مانده را بدون دلیل، آزاد و «مظاهرا لها» می نامند. می گویند: کلام الهی «بسم الله الرحمن الرحیم»، 19 حرف دارد و نام پنج تن، 19 حرحتی باب تقسیمات تاریخی را هم بر عدد نوزده بنا گذاشته اند.

«حروف حی» ساخته باب است و طبق حساب حروف، مساوی است با 18 و این اشخاص که اولین یاران باب بودند عبارتند از: 1 و 2 - ملا حسین و محمد حسن بشرویه ای. 3- محمد باقر. 4- ملا علی بسطامی. 5- ملاخدابخش قوچانی. 6- ملاحسن بجستانی. 7- سیدحسین یزدی. 8-سیداحمد یزدی. 9- محمد علی یزدی. 10- میرزا محمد روضه خوان یزدی. 11-ملاجلیل ارومی. 12- ملایوسف اردبیلی. 13- ملا احمد مراغی. 14- میرزا محمد علی قزوینی. 15- میرزا هادی پسر عبدالوهاب قزوینی. 16- ملا باقر تبریزی. 17- قرة العین. 18- ملا محمد علی بار فروشی.

علیمحمد باب در کتاب های مختلفش نظیر صحیفه عدلیه و ابلاغیه الف، به وجود امام زمان و اعتقاد به او، غیبت آن حضرت، لزوم اطاعت از نواب عام ایشان در هنگامه غیبت کبری شهادت می دهد و به امام ابراز علاقه می کند و در تفسیر سوره اعلی رمز ماندگاری و عمر طولانی امام زمان(عج) را اعتدال بدن و امکانات بدنی آن امام می داند. همچنین فاضل مازندرانی در کتاب اسرار الآثار در تفسیر سوره کوثر و از قول علیمحمد باب به غیبت های دوگانه امام و موقعیت نواب خاص در زمان غیبت صغری اشاره می کند.

علیمحمد باب در ابتدا ادعای بابیت برای امام زمان می کرد. بعد از آن ادعای مهدویت و سپس ادعای نبوت نمود! باب که می دید این ادّعاهای جدید با ادعاى قبلی اش سازگار نیست، در صدد بر آمد که ادعاهاى سابق را توجیه و تأویل کند، از این رو عنوان قائم و مهدى را که در سرلوحه نوشته هایش قرار داده بود تبدیل به یک کلمه جامع و کلى، ولى مبهم، یعنی «مَنْ یُظهِرُهُ اللّه» کرد. بعد از او دیگران از این لفظ مبهم سوء استفاده کرده و عده اى ادّعا کردند که ما همان کسى هستیم که على محمد باب به ظهور او بشارت داده است.

مطابق آنچه در متون و کتابهای بهائیان آمده، صبح ازل برخلاف توصیف های علی محمدباب از او و برخلاف آنچه تظاهر به دینداری به دیانت بابی می کرده، مردی  بی ایمان، دشمن خدا، بی سواد، جاه طلب و ریاست طلب بود که به خاطر حبّ جاه و مقام میان خود و برادرش حسینعلی بهاء نزاع ایجاد کرد. چنانچه حسینعلی در یکی از کتابهایش نوشته صبح ازل خبیث و مشرک بود. بهائیان او را با الفاظی چون گاو، خر، مگس، سوسک و... لقب می دهند و حتی حسینعلی بهاء در یکی از نوشته هایش به او اتهاماتی درباره فساد اخلاقی منتسب می کند.

بَدَشت محلی است نزدیک شاهرود که در آن زمان، محل رفت و آمد مسافران و کاروانیان مازندران و خراسان و تهران بوده است. در این دشت، میرزا حسینعلی با دستیاری و همکاری محمد علی بار فروشی و زنی به نام قرة العین، بیست و دو روز حدود هشتاد نفر از بابیان را دور هم جمع و میزبانی کرد. اجتماع بدشت برای دو منظور بود: یکی قشون کشی و نجات باب از زندان ماکو و دیگری تعیین تکلیف بابیه با دین اسلام و اعلان جدائی و مخالفت صریح با دیانت اسلام.

اعتقاد به ختم امامت با حضرت حجت بن الحسن عسگری، به عنوان یکی از محوری ترین اعتقادات شیعیان اثنی عشری، در موارد متعددی و در تألیفات سیدعلی محمد باب تایید شده است. علیمحمد باب در کتاب صحیفه عدلیه اعتقاد به ائمه از جمله حضرت حجت را لازم می داند و شهادت دادن به مقام وصایت ایشان را جامع جمیع مراتب اعتقاد می داند.