يكى از علما در استدلالی می گوید: «جمره» قطعه زمينى است كه سنگ بر آن مى اندازند (نه ستونها)، لکن چون در حال حاضر دسترسى به آن زمين نداريم ناچار به خود ستونها سنگ مى زنيم. در پاسخ می توان گفت: بر اساس روایات، در گذشته بعضى از حجّاج يك طرف جمره مى ايستاده و به طرف دیگر رمی مى كردند. بر اساس اين تعبير محلّ رمى چند متر بوده، به علاوه بعضى از فقها حدّ آن را تعيين كرده اند، كه تطبيق بر زمين تحت ستونها نمى كند. همچنین شهيد ثانى می گوید: «جمره همان بناى مخصوص يا محلّ آن و اطراف آن است كه سنگريزه ها در آن جمع مى شود». لذا «جمره» تنها زمين زير ستونها نيست بلكه اطراف آن را نيز شامل مى شود.

در بعضى از روايات از «جمره عقبى» تعبير به «عظمى» شده، لذا ممکن است اين تعبير به خاطر بزرگ بودن ستون موجود در آن محل باشد. از این رو تعبیر به «عظمی» قرینه ای است مبنی بر رمی ستون. لکن در پاسخ می توان گفت: جمره خواه به معنى ستون باشد يا محلّ اجتماع سنگريزه ها، بزرگ و كوچك دارد زيرا هرگاه قطعه زمينى كه سنگ بر آن مى ريزند بزرگتر باشد واژه «عظمى» در آن بكار مى رود و اگر كوچكتر باشد از واژه «صغرى» استفاده مى شود. بنابراين تعبير به «عظمى» در بعضى از روايت تأثيرى در سرنوشت مسأله مورد بحث ندارد.

از داستان انفاق پيراهن توسط حضرت زهرا(س) در شب عروسی، درس هایی می توان گرفت؛ اول: در هر زمانی، حتي در شب عروسی نباید از توجه به فقراء و نيازمندان غافل شد. دوم: براي انفاق كردن بايد بهترين کالا را انتخاب كرد و خوب است بين لباس نو و کهنه، لباس نو را انفاق كرد و لباس کهنه را برای خود انتخاب کنیم، زیرا حضرت زهرا(س) لباس نو و زيبای عروسی خود را انفاق كرد و به جای آن لباس کهنه را براي خود برداشت. سوم: الگو برداری حضرت زهرا(س) از حضرت خديجه(س) و پيامبر(ص) برای همه حجت است.

امام ‌صادق(ع) به مردي كه از راه دزدی انفاق می كرد، فرمودند: «مادرت به عزايت بنشيند! تو جاهل به كتاب خدايى! نشنيده‌ اى كه قرآن مى‌ فرمايد: خدا، تنها از پرهيزكاران مى‌ پذيرد! سپس افزودند: دو نان و دو انار دزديدى، چهار گناه كردى، چون بدون اجازه صاحبش به ديگرى دادى، چهار گناه ديگر نيز به آن اضافه شد». او جوابى نداشت، ناچار سكوت كرد.

يكی از اصحاب پيامبر(ص) برای رهايی از فقر به سراغ ايشان رفت. قبل از آنكه حرفی بزند پيامبر(ص) فرمود: «هر كس از ما كمكى بخواهد، ما به او كمك مى كنيم؛ ولى اگر بى نيازى ورزد و دست حاجت پيش مخلوقى دراز نكند، خدا او را بى نياز مى كند». دو بار ديگر مراجعه كرد و همان سخن را شنيد. فكری كرد و رفت تيشه اى عاريه كرد و به صحرا رفت؛ هيزمى جمع كرد و فروخت و اين كار را ادامه داد تا تدريجاً توانست لوازم كار را بخرد. پس از مدتی صاحب سرمايه و خادمانى شد. روزی پيامبر(ص) را ديد كه با تبسم همان جمله را تكرار نمود.

مرحوم «صاحب مدارك» بعد از نقل كلام شهيد كه دو احتمال در معنى جمره ذكر مى كند، مى فرمايد: سزاوار است قطع پيدا كنيم كه با وجود بنا بايد سنگريزه ها به آن بنا بخورد، زيرا الان معروف از لفظ جمره همان است، بعلاوه يقين به برائت ذمّه، بدون آن حاصل نمى شود و دو دليل براى مقصود خود آورده است: 1. امروز معروف در معنى جمره همان بناست. 2. استدلال به اصاله الاشتغال. اين در واقع مهمترين دليلى است كه مى توان بر مسأله لزوم اصابت به بنا اقامه كرد.

قرآن در جواز «انفاق» به غیر مسلمانان می فرمايد: «هدايت آنها بر تو نيست؛ ولى خدا هر كه را بخواهد هدايت مى كند و آنچه را از خوبي ها انفاق می كنيد براى خودتان است، [ولى] جز براى رضاى خدا انفاق نكنيد و آنچه از خوبی ها انفاق می كنيد به شما داده می شود». آيات قبل از این، مسأله انفاق را بطور كلّى مطرح كرده و در اين آيه مسأله جواز انفاق به غير مسلمانان شرح داده شده است. پس، مؤمنان بايد موقع انفاق هاى مستحبّى و رفع نيازمندی هاى بينوايان، رعايت حال غير مسلمانان را بكنند! البتّه به شرطی كه موجب تقويت كفر نگردد.

قرآن راه رسیدن به کمال را انفاق از اموال مورد علاقه دانسته و می فرماید: «هرگز به [حقيقت] نيكوكارى نمى‌ رسيد؛ مگر اين‌‏كه از آنچه دوست مى‌ داريد انفاق كنيد». در واقع انفاق یکی از راه های رسیدن به مقام نیکوکاران واقعی است زیرا عشق و علاقه واقعى به خدا و احترام به اصول انسانی زمانی آشکار مى ‏شود كه انسان بر سر دو راهى قرار گيرد، در يك طرف مال و ثروت يا مقام و منصبى قرار داشته باشد كه مورد علاقه شديد او است و در طرف مقابل، خدا و عواطف انسانى و نيكوكارى؛ اگر از اوّلى به خاطر دوّمى صرف نظر كرد معلوم مى‌ شود كه در عشق و علاقه خود صادق بوده است.

خداوند در تبیین مورد انفاق، آن را مخصوص کسانی می داند که دارای این صفات باشند: كسانى كه اشتغال به كارهاى مهمّى از قبيل جهاد با دشمن و فرا گرفتن علوم دين، مانع از تحصيل هزينه زندگى براى آنها شده است، چراكه نمى توانند براى كسب هزينه زندگى به سرزمين هايى كه نعمت‌هاى الهى در آنجا فراوان است مسافرت كنند. همچنین کسانی که نمى توانند مسافرت كنند و براى كسب هزينه زندگى به شهرها و سرزمين هايى كه نعمت هاى الهى در آنجا فراوان است، بروند، و کسانی که هرگز سؤال نمى‌ كنند و با اصرار چيزى از مردم نمى‌ خواهند، و... .

شخصى دوازده درهم به پیامبر(ص) هديه كرد؛ آن حضرت به امام علی(ع) فرمودند پيراهنى بخرد؛ امام جامه‌ اى به همان مبلغ خريد؛ اما پیامبر(ص) پيراهنى پست‌ تر خواستند، لذا به بازار آمدند؛ در بين راه به كنيزى را دیدند كه پولش را گم کرده بود، پيامبر(ص) چهار درهم به او داد. سپس مستمندى از ايشان تقاضاى لباس كرد؛ حضرت پيراهن را به او دادند؛ و با چهار درهم، پيراهن دیگری خريدند. در بازگشت، دوباره كنيز را دیدند که هنوز گريان بود؛ و می گفت: دير شده، و از صاحب خانه مى‌ ترسم! حضرت از صاحبش تقاضای بخشش او را کرد ولی صاحب كنيز او را آزاد كرد! آنگاه پيغمبر(ص) فرمود: دوازده درهمى نديدم كه اين قدر بركت داشته باشد.