امام علي(ع) درباره روند ريزش باران مي فرمايد: «خداوند هيچ يك از بلندى هاى زمين را كه آب چشمه ها به نقاط مرتفع آن نمى رسد و جدول هاى نهرها به آن راه ندارد، به حال خود وا نگذاشت؛ بلكه [براى آبيارى آنها] ابرهايى آفريد تا قسمت هاى مرده آن را زنده كند و گياهان آن را بروياند، و قطعات درخشنده و پراكنده و جداى ابرها را به هم پيوند زد، تا درياهايى از آب كه در ابرها نهفته بود، سخت به حركت درآيد و برق در اطرافش بدرخشد و از درخشندگى آن در ابرهاى سفيدِ كوه پيكر و متراكم، چيزى كاسته نشود؛ در حالى كه به زمين نزديك شده بود در اين هنگام، بادِ جنوب، باران را به شدّت بر زمين فرو ريخت».

امام علي(ع) درباره نقش «کوه» و «چشمه» در زندگي موجودات مي فرمايد: «هنگامى كه هيجان آب در اطراف زمين فرو نشست و زمين كوه هاى سخت و مرتفع را بر دوش خود حمل كرد، چشمه هاى آب را از بينى كوه ها جارى ساخت و آن را در دشت هاى گسترده و گودال ها پراكنده و جارى نمود، حركات زمين را با صخره هاى عظيم و قلّه هاى بلند و محكم كوهها تعديل نمود، و بدين ترتيب حركات زمين به جهت نفوذ كوهها در سطح آن و فرو رفتن ريشه هاى آن در اعماق زمين از لرزش افتاد، و خداوند ميان زمين و جوّ فاصله افكند و نسيم هوا را براى ساكنان زمين آماده ساخت و تمام وسايل زندگى را براى اهل آن فراهم نمود».

هر کس سوره آل عمران را بخواند به تعداد آیات آن، امانى بر پل دوزخ به او مى دهند و کسى که سوره بقره و آل عمران را بخواند، در روز قیامت همچون دو ابر بر سر او سایه مى افکنند.

در تعبیرات عرفی، عالِم بى عمل به «درخت بى میوه» یا «ابر بى باران» تشبیه شده، یا چهارپائى که به آسیاب مى بندند؛ چون به دور خود مى گردد، هرگز  به جائى نمى رسد. از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود: «هر کس علمش افزوده شود، ولى بر هدایتش نیفزاید، این علم، جز دورى از خدا، براى او حاصلى ندارد». امیر مؤمنان على(ع) می فرماید: «علم، با عمل توأم است، هر کس چیزى را مى داند، باید به آن عمل کند و علم، فریاد مى زند و عمل را دعوت مى کند، اگر به او پاسخ مثبت نداد، از آنجا کوچ مى کند!».

قمیصی تهمت هایی را به شیعه منتسب می کند؛ از جمله: تناسخ ارواح، حلول خدا در ائمه، وجود حضرت علی(ع) در میان ابرها و... . امّا چه زمانى شیعه، قائل به تناسخ و حلول خدا در أئمّه بوده است؟ و چه کسى قائل به وجود على در ابر بوده؟ و... تا اینکه نیاز به شاهدى از قرآن داشته باشد!؟ عقایدشیعه مثل عصمت و رجعت مستند به آیات قرآن است. روایاتى که امام او احمد بن حنبل درباره آیه تطهیر نقل کرده، قانع کننده و کافى است. آیا او و هم فکرانش مى توانند یک حرف از قرآن بیاورند که بر مقدّم بودن دیگران بر علی (ع) دلالت کند؟

ابن عساکر در تاریخ خود از جلهمة بن عرفطه نقل کرده است : من به مکّه آمدم و در آنجا قحطى بود . قریش گفتند : اى ابوطالب سرزمین ما خشک شده و آبى براى خوردن نداریم ، بشتاب و طلب باران کن . ابوطالب بیرون آمد و همراه او جوانى بود که گویا خورشیدِ پشت ابرى است ... پس ابوطالب آن جوان را گرفت و پشت او را به کعبه چسباند و با اشاره انگشت آن جوان را پناهگاه خود قرار داد، در حالى که هیچ ابرى در آسمان نبود، ناگاه ابرها از این سو و آن سو آمدند و باریدند و بسیار باریدند و آب جارى شد و دشت و بیابان سرسبز گردید.

این ابرهاى متراکم که بالاى سر ما در گردشند و میلیاردها تن آب را بر خلاف قانون جاذبه در میان زمین و آسمان، معلق نگاه داشته، و آنها را از هر نقطه به نقطه دیگر مى برند، بى آن که کمترین خطرى ایجاد کنند، خود نشانه اى از عظمت خداوند هستند.

 آيات 68 و 69 سوره واقعه، وجدان انسانها را درمورد «آب» این مايه حيات، مخاطب قرار داده و در برابر يک سلسله سؤالها قرار می دهد و آنها را وادار به اقرار و تفکر مى کند و می پرسد چه کسی ذرات آب را از ميان درياهاي شور و تلخ، با فرايندي شگفت آور شيرين کرده و در سرزمين هاي خشک مي بارد و مايه حيات و آباداني مي گردد که حتی با صنعتي شدن دنیا نيز نه تنها کم بها نشده بلکه ارزش مضاعف يافته است.

درباره کوه در عبارت «مِنْ جِبال فِیها مِنْ بَرَد» برخی آن را کنایه از توده عظیمی از تگرگ یا ابر دانسته اند، اما ابرها مانند کوه های مرتفع زمین دارای لایه های عظیم یخی و دارای ناهمواری های زیادی در جهت فوقانی خود می باشند؛ لذا واژه جبال درباره آنها حقیقتا به کار رفته است.