امام صادق(ع) می فرمايند: «هرگاه گروهى که در محاصره سپاه اسلام هستند از مسلمانان تقاضاى امان كنند لکن سپاهيان نپذيرند اما آنان به گمان اينكه پاسخ لشگر مثبت بوده و به سوى مسلمانان بيايند در امان هستند». به اين ترتيب نه تنها عهد و امان، بلکه در بعضى موارد احتمال آن نيز لازم الوفاء مى باشد.

پايبندي مسلمانان به پيمان هايشان، يکي از عوامل پيشرفت اسلام در قرن های نخستين بود، مانند قانون امان که همچون عهد نامه قطعی تلقی می شد. در فتح شهر سُهْرياج(سوریان)، مردم شهر از يک مسلمان امان خواستند و او به آنها امان داد، مردم دروازه را گشوده و از سپاه اسلام خواستند امان نامه را محترم بشمارند. آنها نیز چنين كردند و این کار اثر بسيار مطلوبى در جلب و جذب ساكنان شهر به سوى اسلام داشت. پیامبر(ص) می فرماید: «پایین مرتبه ترین مسلمان مى تواند تعهدى از سوى جمعيت بر عهده بگيرد».

معصومین(ع) در روایاتشان از همسایه بد بسیار مذمت کرده و می فرمایند: همسایه بد از هر فقری بدتر و از هر بار سنگینی سنگین تر می باشد و کمر انسان را می شکند. همچنین در روایات آمده است: «کسی که همسایه اش از شر او در امان نباشد ایمان ندارد».

ثواب تلاوت هر آيه اى از قران بهتر است از آنچه زير عرش تا زمين است. هم چنين قرائت قرآن، سبب كفّاره گناهان و پوششى براى آتش و امانى از عذاب جهنم است. باكرامت‌ترين افراد بعد از انبياء و علماء، حاملين قرآن هستند؛ چراكه آنها مانند انبيا از دنيا خارج مي شوند و با انبيا از قبرهايشان محشور مي شوند و ثوابي مانند ثواب انبيا دريافت مي كنند.

هنگامي كه موسى(ع) دعوت خويش را آشكار كرد و معجزات بزرگ خود را نشان داد، تنها گروهى از بنى اسرائيل به او ايمان آوردند، در حالى كه آنها نيز از فرعون و اطرافيانش بيمناك بودند؛ لذا موسی(ع) براى اينكه آرامشى به آنها ببخشد و از وحشت رهايى يابند آنها را دعوت به «توكّل» نمود. بديهى است موسى(ع) خود در اين امر پيشگام بود و اگر مقام توكّل را نداشت چگونه ممكن بود با نداشتن هيچ گونه قدرت ظاهرى به جنگ يكى از بزرگترين قدرت هاى نظامى و سياسى زمان خود برود؟!

مطابق روايات فريقين، اهل بيت(ع) به عنوان «امان اهل زمين» معرفى شده اند. ابن حجر از پيامبر(ص) نقل كرده كه فرمود: «اهل بيت من، امان براى اهل زمين هستند پس هر گاه اهل بيتم هلاك شوند خداوند آن چه را كه به اهل زمين وعده داده خواهد رسيد». اين حديث به خوبى دلالت بر اين نكته دارد كه بايد در هر زمانى فردى از اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) كه اهليت براى تمسك دارد موجود باشد و او غير از معصوم نيست و در اين زمان غير از مهدى موعود(ع) كسى ديگر نيست، پس بايد موجود باشد و گرنه زمين و آنچه در آن است نابود خواهد شود.

از معروفترین احادیثى که از امام هادى(ع) نقل شده، زیارت جامعه کبیره است که مقام ائمه(ع) را به صورت کامل توضیح داده است، در این زیارتنامه، چندین بار به عصمت ائمه(ع) اشاره شده است که ما به دو مورد آن اکتفا مى‌کنیم: «...وأشهد أنّکم الأئمّة الرّاشدون المهدیّون المعصومون المکرّمون المقرّبون المتّقون الصّادقون...‏».
«...عصمکم اللّه من الزّلل وآمنکم من الفتن وطهّرکم من الدنس وأذهب عنکم الرّجس وطهّرکم تطهیراً...».
 

امام علی(ع) ابتدا خوارج را نصیحت کرد و فرمود: هرکس به زیر پرچم اَمان و یا به كوفه يا مدائن برود در امان است؛عده ای از خوارج از سپاهشان فاصله گرفتند و تنها دو هزار و هشتصد تن از خوارج با عبد الله بن وَهْب ماندند که بعد از چند مبارزه تن به تن امام(ع) با سواره نظام از راست و چپ به ايشان حمله آورد و آنها را هلاك كرد.

امام علی(ع) درباره علّت نیامدن «بسم الله» در آغاز سوره «توبه» می فرماید: «بسم الله الرحمن الرحيم در آغاز سوره برائت نازل نشده، زيرا بسم الله براى امان و رحمت است و سوره برائت براى رفع امان از كفّار پيمان شكن نازل شده و شمشير در آن نهفته است». جمعى از مفسران عقيده دارند كه اين سوره دنباله سوره «انفال» است و به همين دليل «بسم الله» در ميان این دو سوره ذكر نشده است. این معنا مورد تأیید روایتی از امام صادق(ع) نیز هست.

حديث «نجوم» را که جمع كثيرى از اصحاب پيامبر(ص) مانند على(ع)، جابربن عبدالله، انس بن مالك و ابن عباس از آن حضرت نقل كرده اند، حاكم نيشابورى، ابن حجر، علامه على متقى، بدخشى، شيخ محمد صبان مالكى موينى، خوارزمى، نبهانى و دیگران در كتابهايشان آورده‌اند.