آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این ابرهاى متراکم که بالاى سر ما در گردشند و میلیاردها تن آب را بر خلاف قانون جاذبه در میان زمین و آسمان، معلق نگاه داشته، و آنها را از هر نقطه به نقطه دیگر مى برند، بى آن که کمترین خطرى ایجاد کنند، خود نشانه اى از عظمت خداوند هستند.

خداوند در فراز نهایى آیه 164 سوره «بقره» اشاره به ابرها مى کند و مى فرماید: (و ابرهائى که در میان زمین و آسمان معلقند ...)؛ «وَ السَّحابِ المُسَخَّرِ بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الأَرْض ...».
این ابرهاى متراکم که بالاى سر ما در گردشند و میلیاردها تن آب را بر خلاف قانون جاذبه در میان زمین و آسمان، معلق نگاه داشته، و آنها را از هر نقطه به نقطه دیگر مى برند، بى آن که کمترین خطرى ایجاد کنند، خود نشانه اى از عظمت اویند.
به علاوه اگر آبیارى و «منصب آبدهى» آنها نبود در سرتاسر خشکى هاى روزى زمین نه قطره آبى براى نوشیدن وجود داشت و نه چشمه و جویبارى براى روئیدن گیاه، همه جا ویرانه بود و کویر، و بر همه جا خاک مرده پاشیده مى شد. این نیز جلوه دیگرى از علم و قدرت او است. (1)