در منابع حدیثی و در نقل حوادث مربوط به میلاد امام زمان(عج) گفته شده که ایشان هنگام تولد سجده کردند و اذکاری را زمزمه نمودند. جریان یافتن اراده الهی به وقوع چنین اتفاقات معجزه آسایی نه تنها امری نامعقول نیست بلکه درباره شخصیت های مقدس دیگری همچون حضرت عیسی(ع) سابقه داشته است و قرآن کریم تصریح می کند که آن حضرت در گهواره سخن گفته اند. واقع شدن این امور، مسأله ای است که صرفا در قاعده اسباب و شرایط معمولی و نیروی انسانی عادی، ممکن است محال به نظر برسد در حالی که چون مستلزم هیچ محال عقلی ای نیست مانعی ندارد که با نیروی الهی حاصل گردد.

«معجزات پيامبران» دو مزيت بزرگ نسبت به «خوارق عادات بشرى» دارند: 1. خوارق عادات بشرى قابل معارضه اند؛ ولى معجزاتِ انبياء قابل معارضه نيستند. 2. خوارق عادات بشرى در برابر معجزات بزودى شكست مى خورند؛ چون از قدرت هاى كوچكى سرچشمه مى گيرند كه در مقابل قدرت بى پايانِ خداوند، كمترين مقاومتى ندارند و ...

ما نمى توانیم از حقیقت وحی اطلاع زیادى پیدا کنیم، چراکه عالم وحى براى ما ناشناخته و ما فوق ادراک ماست. تنها مطلبى که براى ما معقول و قابل طرح است، اصل وجود یا امکان چنین ارتباط مرموز است. هیچ دلیل عقلى که امکان چنین امری را نفی کند وجود ندارد، بلکه به عکس، ارتباط هاى مرموزى را در جهان مى بینیم که از تفسیرش عاجزیم. ما همین اندازه مى بینیم، مردانى بزرگ انسانها را به آئین الهى دعوت مى کنند و معجزات  خارق عادتى که فوق درک بشر است، با خود دارند که ارتباطشان را با عالم غیب روشن مى سازد.

معجزه با سحر تفاوت های روشنی دارد: 1- معجزه متکّى به نیروى الهى است، در حالى که سحر و خارق عادت ساحران و مرتاضان از نیروى بشرى سرچشمه مى گیرد؛ لذا معجزات بسیار عظیم و نامحدود است در حالى که سحر و خارق عادت مرتاضان محدود مى باشد. 2- معجزات چون از سوى خداست نیاز به تعلیم و تربیت خاصّى ندارد در حالى که سحر این گونه نیست. 3- مقایسه حال آورندگان این دو، یعنی پیامبران و ساحران، بیان کننده فرق بین آنهاست.

یکی از معیار های ارزیابى دعوت پیامبران، انجام «معجزه» است. معجزه در یک تفسیر ساده، عمل خارق عادتى را مى گویند که انجام آن از قدرت افراد عادى بیرون است و تنها به اتکاى یک نیروى مافوق طبیعى امکان پذیر مى باشد. معجزه داراى شرایط زیر است: 1- کارى است ممکن و قابل قبول. 2- انسان هاى عادى و حتّى نوابغ توانایى بر انجام آن ندارند. 3- آورنده معجزه باید دیگران را به مقابله دعوت کند. 4- هیچ کس نتواند همانند آن را ارائه دهد. 5- معجزه حتماً باید توأم با ادعاى نبوّت باشد.

فرق ميان «سِحر» با «معجزه» واضح است؛ زيرا اوّلا: سحر ساحران متّكى به علوم محدود بشرى است و كار آنها متّكى به تجربيات و تمرينات قبلى است؛ اما در اعجاز، انبياء به سراغ امورى مى رفتند كه مردم پيشنهاد مى كردند؛ مانند معجزه شق القمر. دوّما: معجزات انبياء با ادّعاى نبوّت توأم بود؛ در حالى كه ساحران هرگز چنين ادعايى نداشته اند. سوّما: از آنجا كه سِحر، امرى انحرافى است، افراد منحرف و نادرست به دنبال آن مى روند؛ اما معجزه از کسی صادر می شود که سراسر وجودش پاكى و تقوی است.

این سؤال را از دو راه مى توان پاسخ داد؛ 1- در آن حالت یک نوع مکاشفه باطنى و احساس درونى که انسان را به قطع و یقین کامل مى رساند، و هر گونه شک و شبهه را زائل مى کند، به پیامبران دست مى دهد .2- آغاز وحى ممکن است با مسائل خارق عادتى توأم باشد که جز به نیروى پروردگار ممکن نیست، همان گونه که موسى(ع) آتش را از میان درخت سبز مشاهده کرد و از آن فهمید که مسأله، یک مسأله الهى و اعجازآمیز است.

این مسئله را به عنوان یک «معجزه و خارق عادت» براى یعقوب(ع) یا یوسف(ع) شمرده اند. ولى با توجه به این که قرآن آن را به عنوان اعجاز یا غیر اعجاز قلمداد نمى کند، مى توان توجیهاتی مانند: مسأله «تله پاتى» و یا مسئله وسعت دائره علم پیامبران بر آن یافت. ضمن اینکه از بعضى از روایات استفاده مى شود: این پیراهن یک پیراهن معمولى نبوده، بلکه یک پیراهن بهشتى بوده که از ابراهیم(ع) در خاندان یعقوب(ع) به یادگار مانده بود.

کار ساحر به نیروی محدود انسانی تکیه دارد و از انجام کارهای ماورای آن عاجز است و بر روی کارهای تمرین کرده متمرکز است در حالی که پیامبران با تکیه بر قدرت لایزال الهی قادر به انجام هر گونه کار خارق عادت هستند. سحر ساحران یک کار انحرافی است و با روحیه افراد متقلب و خدعه گر سازگار است؛ اما پیامبران اعجازشان آمیخته با اخلاص و پاکی است و این موضوع باعث مضاعف کردن اثر کارشان شده است.

این سؤال را از دو راه مى توان پاسخ داد؛ 1- در آن حالت یک نوع مکاشفه باطنى و احساس درونى که انسان را به قطع و یقین کامل مى رساند، و هر گونه شک و شبهه را زائل مى کند، به پیامبران دست مى دهد. 2- آغاز وحى ممکن است با مسائل خارق عادتى توأم باشد که جز به نیروى پروردگار ممکن نیست، همان گونه که موسى(ع) آتش را از میان درخت سبز مشاهده کرد و از آن فهمید که مسأله، یک مسأله الهى و اعجازآمیز است.