ميان «معجزات پيامبران» و «كارهاي مرتاضان و ساحران» دو فرق مهم وجود دارد: 1. معجزه قيد و شرط خاصى ندارد؛ اما كارهاى خارق العاده مرتاضان و مانند آنها از جهات مختلفى محدود و داراى قيود و شروط خاصى است. 2. مرتاضان، ساحران و كاهنان مسلماً داراى هدف عالى و روحيه و صفات ممتاز نيستند؛ اما انبياء داراى هدف عالي تربيتى بودند و معجزاتى كه مى آوردند به همين منظور و براى راهنمايى و هدايت نوع بشر و اجراى برنامه هاى اصلاحى بوده و قصد هيچ گونه اغفال، سوء استفاده، كسب شهرت و امثال آن را نداشته اند.

«تله پاتى» به معنى انتقال فكر از نقاط دور است، به این معنی که دو نفر که آمادگی کافی روحی دارند، می توانند پس از تمرین های لازم و بدون وسایل عادی با یکدیگر حرف بزنند و یا افکار هم را بخوانند. مثلاً والدین بدون دلیل احساس تشويش مى كنند بدون آنكه خودشان دليل آن را بدانند و بعد معلوم مى شود حادثه ناگوارى براى فرزندشان رخ داده است. بر این اساس انتقال فكر از طريق تفسيرهاى مادى براى روح قابل توجيه نیست و اگر فكر را پديده مادى بدانيم نمى تواند بدون استفاده از وسائل مادى اين چنين نقل و انتقال پيدا کند.

معجزه با سحر تفاوت های روشنی دارد: 1- معجزه متکّى به نیروى الهى است، در حالى که سحر و خارق عادت ساحران و مرتاضان از نیروى بشرى سرچشمه مى گیرد؛ لذا معجزات بسیار عظیم و نامحدود است در حالى که سحر و خارق عادت مرتاضان محدود مى باشد. 2- معجزات چون از سوى خداست نیاز به تعلیم و تربیت خاصّى ندارد در حالى که سحر این گونه نیست. 3- مقایسه حال آورندگان این دو، یعنی پیامبران و ساحران، بیان کننده فرق بین آنهاست.

دو فرق اساسی بین معجزه وسحر وجود دارد: 1- ساحران همیشه کارهاى محدودى را انجام مى دهند که آن را تمرین کرده و بر آن مسلط شده اند؛ امّا خارق عادات پیامبران هیچ گونه حدّ و مرزى ندارد چرا که از قدرت بى پایان پروردگار نشأت مى گیرد. 2- کارهایى که یک ساحر یا مرتاض مى کند، از قدرت بشر بیرون نیست، لذا مرتاض هرگز دیگران را دعوت به مقابله به مثل نمى کند؛ امّا پیامبران با اطمینان دیگران را دعوت به مقابله به مثل مى کنند.