این آیه شبيه آياتى است كه با تمثیل و کنایه در صدد تشبيه «معقول» به «محسوس» است. منظور از آسمان در آن عوالم ملكوت است و منظور از نزديک شدن شياطين به آسمان و «استراق سمع» و «طرد شدن آنها» به وسيله «شهاب ها» اين است كه اين شياطين هر گاه بخواهند به عالم فرشتگان نزديک شوند، به وسيله نور ملكوت طرد مى شوند. البته از آنجا که می توان با شواهد قرآنی و حدیثی، آسمان را به معنای آسمان معنوی و ستارگان را می توان به معنای شخصیت های روشنی بخش جامعه انسانی دانست، با توجه به این معانی، معنای آیه این است که همواره شياطين در تلاشند تا به آسمان حقیقت راه يابند و با انواع‏ وسوسه ها در دل مؤمنان راستين و حاميان حق نفوذ كنند. اما مردان الهى و رهبران راه حق از پيامبران و امامان گرفته تا دانشمندان متعهد، با امواج نيرومند علم و تقوای خود آنان را از نزديک شدن به اين آسمان باز می دارند.

بدلیل آيات 101 سوره «كهف» و 36 سوره «زخرف»، ذكر خدا به معناي جامع آن هم معقول است و هم موهوم و هم متخيل و هم محسوس و در نشئه حسّ، هم ديدني است و هم شنيدني.

ما نمى توانیم از حقیقت وحی اطلاع زیادى پیدا کنیم، چراکه عالم وحى براى ما ناشناخته و ما فوق ادراک ماست. تنها مطلبى که براى ما معقول و قابل طرح است، اصل وجود یا امکان چنین ارتباط مرموز است. هیچ دلیل عقلى که امکان چنین امری را نفی کند وجود ندارد، بلکه به عکس، ارتباط هاى مرموزى را در جهان مى بینیم که از تفسیرش عاجزیم. ما همین اندازه مى بینیم، مردانى بزرگ انسانها را به آئین الهى دعوت مى کنند و معجزات  خارق عادتى که فوق درک بشر است، با خود دارند که ارتباطشان را با عالم غیب روشن مى سازد.

نمونه ای از اندیشه های فلوطین که بر اسماعیلیه تأثیر گذاشته از این قرار است: 1- فراتر از وجود چیزى است که در اندیشه نمى گنجد و از این رو بیان شدنى نیست. این فراتر از وجود به نام واحد خوانده مى شود. 2- بعد از واحد که مبدأ همه اشیاء است، عقل وجود دارد. خداوند در خود مى نگرد و این نگریستن تعقل است، لذا نخستین جوهر صادر مى شود که شامل همه موجودات حقیقى است. 3- جهان محسوس تصویرى از جهان معقول است. شر و بدى حاصل ماده است و ماده ذاتاً بد است و باعث بدى روح نیز مى شود.