می دانیم که قرآن تصریح دارد براینکه امر حضرت مسيح(ع) بر دشمنانش مشتبه شد و تصور کردند که او را به دار كشيده اند؛ در حالی كه خداوند او را به آسمان بالا برده است. اما اناجیل بر کشته و به دارکشیده شدن ایشان صحّه گذاشته‌اند. اما در اينجا يك پرسش باقى است: آيا مسيح با جان و جسمش به آسمان رفت و زنده و شاداب بر سر سفره پروردگار است تا در آخرالزّمان به زمين بازگردد؛ چنان كه در بسيارى از روايات اسلامى هست؟ يا آن كه فقط روح او به آسمان رفته و پيكرش در زمين است؟ بدين معنى كه خداوند او را ميرانده و قبض روح فرموده است؟ ...

«ملك» در اصل به معناى قوّت بر چيزى است؛ و به همين جهت تمليك به معناى تقويت آمده است. سپس اين تعبير در آنجايى كه انسان صاحب چيزى مى شود به كار رفته؛ چرا كه انسان قوّت و قدرت بر آن دارد. به همين جهت به آبى كه همراه مسافر است «مَلَكَ» (بر وزن سبب) گفته مى شود؛ چرا كه هنگامى كه مسافر آب همراه دارد نيرومند و مسلّط بر كار خويش است. «مَلِك» (بر وزن خشن) به سلطان و پادشاه گفته مى شود؛ به خاطر قوّت و قدرتى كه در كشور خود دارد.

درباره ذوالقرنین نظریات مختلفی بیان شده، برخی «اسکندر مقدونى» و برخی یکى از پادشاهان «یمن» را ذوالقرنین دانسته اند و برخی آن را بر «کورش کبیر» تطبیق داده اند و قرائنی برای این نظریه ذکر کرده اند که بیشتر از دو نظر قبل با اوصافی که در قرآن آمده مطابقت دارد.

در دو مورد از قرآن مجید واژه «تُبَّع» آمده است. «تُبَّع» یک لقب عمومى براى ملوک و شاهان«یمن» بود، ولى ظاهر این است که قرآن از خصوص یکى از شاهان«یمن» سخن مى گوید. جمعى از مفسران معتقدند: او شخصاً مرد حق جو و مؤمنى بود و چندین روایت نیز این مطلب را تأیید می کند.

پروتستان ها که حدود 30 درصد مسیحیان جهان را شامل می شوند، دارای اعتقادات متفاوتی می باشند. مثلا؛ در حصول نجات ایمان را کافی می دانند و عمل صالح را در نجات بشر موثر نمی دانند. اعتقاد به برزخ در نزد پروتستان ها پذیرفته شده نیست. پروتستان ها کتاب مقدس را تنها منبع اساسی برای ایمان مسیحی می شمارند و گفته های پاپ و سنن کلیسایی از اعتبار چندانی نزد آنان برخوردار نیست و لزوم تجرد کشیشان را انکار می کنند.

پيامبر براى نجات مسلمانان از فشار مشركان، دستور داد تا به سرزمين حبشه هجرت كنند. قريش خواست مهاجران را از حبشه باز گرداند. آنها با بردن هديه هاى گران بها اين مطلب را با پادشاه حبشه در ميان گذاشتند. نجاشى گفت: «من تا سخن آنان را نشنوم كسانى كه به من پناهنده شده اند را تحويل نخواهم داد»، او مسلمانان را احضار كرد و از آنان سؤالاتی نمود. نجاشى پس از شنيدن آيات قرآن در مورد حضرت مريم و مسيح گفت: «برويد شما در امنيت هستيد، من هرگز حاضر نيستم در برابر داشتن كوهى از طلا به يكى از شما اذيتى روا دارم».

پیامبر اکرم(ص) طی نامه ای پادشاه مصر را به اسلام دعوت فرمودند. او پس از گفتگویی که با سفیر پیامبر داشت نامه ای محترمانه به همراه مقداری هدیه برای ایشان ارسال کرد. ولى به خاطر این که موقعیت او متزلزل نگردد از اظهار تمایل به اسلام به طور آشکار خوددارى مى کرد.

پیامبر اکرم(ص) توسط دحیه کلبی نامه ای برای پادشاه روم فرستادند و او را به اسلام دعوت فرمودند. سفیر فقط توانست نامه را روی میز سلطان قرار دهد و بیرون رود، قیصر بعد از خواندن نامه در جستجوی کسی برآمد که اطلاعی از رسول اکرم(ص) داشته باشد. اتفاقا ابوسفیان در شام که جزء ممالک روم بود حضور داشت. پادشاه پس از سوالاتی که پرسید دریافت آن نامه از طرف پیامبر موعود است پس نامه ای مبنی بر علاقه خود به رسول اکرم(ص) و هدیه ای توسط سفیر حضرت برای ایشان ارسال کرد.

اصحاب کهف جمعیتى با ایمان و خداپرست بودند که در زمان پادشاهی جبار که مردم را به پرستش بت ها دعوت مى کرد، زندگی می کردند. آنها در اعتراض به این کار از شهر بیرون آمدند و در مسیر راه به چوپانى برخورد کردند و تصمیم گرفتند به همراه او و سگش در غاری استراحت کنند، خداوند خواب طولانی بر آنها چیره کرد. بعد از بیدار شدن از مقدار خوابشان از یکدیگرسوال کردند. آنها یک نفر را برای تهیه غذا به شهر فرستادند و مشخص شد خواب طولانی داشته اند.

آیه117 درباره ابو خیثمه نازل شد که به غزوه تبوک نرفت. یک روز که در کنار همسران خود بود به یاد پیامبر(ص) که در هوای گرم با دشمن مبارزه می کنند افتاد و پشیمان شد. سوار بر شتر شد و به سوی تبوک حرکت کرد تا به پیامبر(ص) رسید. آیه 118 درباره سه نفر از مسلمانان نازل شد که از شرکت در جنگ تبوک سرباز زدند. بعد از جنگ پیامبر(ص) عذر خواهی آنان را قبول نکرد و دستور داد احدى با آنها سخن نگوید. حتی زنانشان با آنها قطع رابطه کردند. فضای مدینه بر آنها تنگ شد و به کوه پناه بردند و از کار خود پشیمان شدند.