اوّلا: گويندگان صواب كه در آيه 38 سوره نبأ به آن اشاره شده فرشتگان يا مؤمنانند نه مجرمان، و چنان كه مفسّران نيز گفته اند، سخن صواب ايشان همان شفاعت به حق است؛ چنان كه امام صادق(ع) در پاسخ به پرسشى درباره همين آيه فرمود: «كسانى كه در روز قيامت به آنان اجازه داده مى شود سخن صواب گويند، ما اهل بيت هستيم كه خدايمان را ستايش مى كنيم، بر پيامبران درود مى فرستيم و شيعيانمان را شفاعت مى كنيم».
ثانيا: در قيامت مراحل، مواقف و موقعيّت‌هاى مختلفى وجود دارد و خداوند مجرمان و کافران را از مطلق مخاصمه و مجادله در محضر خویش نهى نكرده، بلكه از مجادله به هنگام محاسبه اعمال نهى کرده است. چنانکه مخاصمه ياد شده در آیه 28 سوره ق، مربوط به مرحله پس از حسابرسى اعمال و در مقام عذرخواهى است، ولى مُهر شدن لب‌هاى مجرمان در زمان محاسبه و در حين انجام آن است كه مى كوشند گناهان خود را از اساس منكر شوند.

گروهى از علماى اهل سنت به ولادت فرزندى براى امام حسن عسكرى(ع) به نام مهدى(عج) اعتراف نموده اند. مانند: ابن خلكان شافعى در «وفيات الأعيان و أنباء أبناء الزمان»، ابن اثير در «الكامل في التاريخ»، ابن حجر هيتمى در«الصواعق المحرقة»، ابن عربى در «فتوحات مكيه»، ياقوت حموى در «معجم البلدان» و ...

آیین توبه در مسیحیت به معنای اظهار پشیمانی از گناهانی است که بعد از غسل تعمید بر شخص عارض می شود و محدودیتی در زمان و دفعات ندارد. این آیین 4 مرحله دارد. توبه یعنی اعتراف به گناه، نزد کشیش، و رضایت الهی؛ انجام اعمال مثبتی است که رضایت الهی در آنهاست. رهایی و نجات، اعلام آمرزش گناه توسط کشیش است. لکن اسلام برای توبه، روحانیت را واسطه بین خدا و شخص نمی داند و مؤمنین را به توبه و مناجات مستقیم با خدا توصیه می کند و از اعتراف به گناهان خود نزد دیگران نهی می کند.

ابوبکر ناتوانی خود را در عمل به سنت پیامبر(ص) این چنین بیان می کند؛ به خدا سوگند من بهترین شما نیستم و از خلافت کراهت داشتم و دوست دارم کسى از شما مرا کفایت کند. اگر بخواهید مرا براساس سنّت پیامبرتان(ص) بازخواست کنید، طاقت ندارم، زیرا او از شر شیطان در امان بود و از آسمان بر او وحى نازل مى شد و من شیطانى دارم که مرا فریب مى دهد، پس هنگام غضب از من دور شوید. همانا مراقب من باشید، پس اگر در راه راست بودم کمکم کنید و اگر کج رفتم کجى مرا زایل کنید.

مهمترين دليل قائلین به کفایت یک بار اقرار عمومات و اطلاقات اقرار است؛ از جمله روايت پیامبر(ص) که فرمودند: «اقرار و اعتراف عقلا بر عليه خودشان پذيرفته مى شود» ولى از آنجا كه مشهور فقهاى شيعه معتقد به لزوم دو بار اقرار هستند، مخصوصاً كه اين مسأله يك امر تعبّدى است، نشان مى دهد كه مشهور دليلى در دست داشته اند كه به دست ما نرسيده است و لذا مقتضاى قاعده «درء» لزوم دو بار اقرار است.

مورخین در باب قضاوت هاي امام علی(ع) نوشته اند: جوانى به امام عرض كرد: پدرم مرد ثروتمندی بود، که با دوستانش به سفر رفت، اكنون همراهانش مى گويند: پدرت مرده و از اموالش نیز اطلاعى نداریم. من به آنان مشكوكم. حضرت متهمين را به مسجد فرا خواند، و چشمانشان را بست. امام از نفر اول سوالاتي را پرسيد، حضرت تكبير گفت و مردم نيز تكبير گفتند. متهمان با شنيدن تكبير، تصور كردند دوست شان اعتراف كرده است. حضرت به متهم دوم فرمود: «آنچه رفيقت بايد بگويد گفت، تو حقيقت را بگو»، و اين سخن امام باعث كشف حقيقت شد.

گر چه بعضى از مفسران ـ تحت تأثیر افکار تند غربى ـ داستان آدم(ع) و همسرش را«مجاز» دانسته و«سمبولیک» معنی کرده اند، اما ظاهر آیات قرآن حکایت از یک جریان واقعى مى کند و اشاراتى به زندگى آینده نوع بشر در این جهان دارد که تحت تأثیر غرائز سرکش قرار نگیرد و در عین حال  به رحمت خدا امیدوار باشد.