خدا در بیان عظمت نعمت های خويش مى فرمايد: «هيچ كس نمى داند چه پاداش هايى كه مايه روشنى چشم هاست براى آنها نهفته شده؟ اين جزاى اعمالى است كه انجام مى دادند». اين آيه اشاره سربسته و پرمعنايى به مواهب عظيم و معنوى بهشتيان دارد؛ چراكه مفهوم آيه اين است که هيچ كس حتى پيامبران مرسل و فرشتگان مقرب الهى نيز نمى توانند بفهمند كه خداوند چه پاداشي براى بندگان خاصش در نظر گرفته است؟! مسلماً آنها به درجاتى از قرب ذات او و مراحلى از وصال ديدارش و مراتبى از الطاف او مى رسند كه تا كسی بدان نرسد نمى تواند آن را درك كند!

قرآن كراراً به اين نكته لطيف اشاره كرده كه هيچ چيزى براى انسان لذّت بخش تر از اين نيست كه احساس كند محبوب عزيز و والا مقامش از او راضى است. قرآن مى فرمايد: «براى پرهيزكاران، خشنودى خداوند است». اين احساس رضايت آنچنان نشاطى به انسان مى بخشد كه با هيچ چيز برابر نيست. لذّت درك رضاى محبوب، از بزرگترين لذّات معنوى است؛ چراكه لذّتى است آميخته با احساس شخصيت و ارزش وجودى و اگر ارزش و شخصيتى نداشت از سوى محبوبِ بزرگش پذيرفته نمى شد.

از وظايف سنگين مدیران، مسأله «ايجاد انگيزه» است؛ چرا که انسان، بدون انگيزه به سراغ كارى نمى رود و انگيزه همچون بنزين برای خودرو است. چگونگی انگيزه های اجتماعی رابطه نزديكى با فرهنگ حاكم بر يك جامعه دارد؛ هر قدر فرهنگ غنی تر باشد، انگيزه ها نيرومندتر است. در مديريّت اسلامى یکی از مهمترین ابزار ايجاد انگيزه رجوع به فرهنگ غنى اسلام است، مثلا: بهره گيرى از آيات قرآن و روایات و تحلیل حکومت معصومین و استفاده از ادعیه ائمّه هدى(ع) که جمله جمله آن حركت آفرين مى باشد در وصول به این مهم راه گشاست.

علامت انسان خاشع چهار چيز است: 1ـ در پنهان و آشكار مراقبت مى كند كه عملى برخلاف رضاى خداوند انجام ندهد. 2ـ هميشه در حال انجام کار نیک است. 3ـ درباره روز قيامت تفكر می کند. 4ـ با خداوند متعال مناجات می کند.

سلامِ آخر نماز نه دعاست و نه ذكر؛ بلكه تحيّت است. لذا اگر كسي در وسط نماز عمداً بگويد: «السلام عليكم»، نمازش باطل است و اگر اشتباهاً گفت، دو سجده سهو دارد. سلام آخر نماز، به عنوان تحيت و درود است؛ چون نمازگزار با خدايش مناجات مي كند و در بين مردم نيست، وقتي كه نمازش تمام شد و از مناجات با خدا برگشت و زميني شد و به جمع مردم پيوست، به مردم سلام مي كند. فقها نيز گفته ‏اند، در نماز جماعت هنگام گفتن «السلام عليكم» امام به كدام قسمت نگاه كند و مأمومين به كدام قسمت رو كنند.

هر چيزي كه نام خدا و ياد او را زنده مي كند ذكر او است؛ خواه به صورت اذكار متعارف باشد يا به صورت افكار متداول. حوزه درس مجلس ذكر است و معلّم و متعلّم هر دو مشغول به ذكر الهي ‏اند. و ظاهرا منظور از مذاكره خدا، مذاكره و مباحثه حول علوم الهي است؛ چون ذكر به معناي ياد است و اختصاصي به نام ندارد و مذاكره علمي پيرامون معارف و احكام، مصداق بارز ياد خداست. بر این اساس ذکر شامل هر گونه ذكر خدا مي شود خواه ذكر مناجاتي يا مناداتي و خواه ذكر علمي و گفتگوي فكري و فرهنگ دينی.

از آنجا كه در زمان امام چهارم شرائط اختناق‏ آميزى حكم فرما بود، امام بسيارى از اهداف و مقاصد خود را در قالب دعا و مناجات بيان مى ‏كرد. مجموع دعاهاى امام سجاد به نام «صحيفه سجاديه» معروف است كه پس از قرآن مجيد و نهج البلاغه، بزرگترين و مهمترين گنجينه گران بهاى حقايق و معارف الهى به شمار مى ‏رود، به طورى كه از ادوار پيشين از طرف دانشمندان برجسته ما «اخت القران»، «انجيل اهل بيت(ع)» و «زبور آل محمد» لقب گرفته است. صحيفه سجاديه ابعاد سياسى و اجتماعى و فرهنگى و عقيدتى نيز دارد.

کتاب مجموعه ی مبارکه، تالیف سید جمال بن سینا، از مبلغین بهائیه است که در سال 1336 هجری شمسی در تاشکند به چاپ رسیده است. محتوای این کتاب، ادعیه و مناجات های میرزا بهاء است. مانند: زیارت نامه بهاء، دعای وقت خواب و بعد از بیدار شدن و...  که به او الهام شده است.

«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته اسشت؛ ولى معمولا به کتاب «داوود» که در عهد قدیم از آن تعبیر به «مزامیر داود» شده اطلاق مى گردد؛ و آن مجموعه اى از مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.

حدیث تشبیه مورد اتفاق شیعه و سنی است گرچه با الفاظ مختلف نقل شده، از جمله: «کسى که مى خواهد به آدم در علمش، و به نوح در فهمش، و به ابراهیم در اخلاقش، و به موسى در مناجاتش (قدرتش)، و به عیسى در سنّتش، ... و به محمّد در تمام بودن و کمالش نگاه کند، پس به على بن ابى طالب نگاه کند». این حدیث با طرق مختلف و معتبر توسط احمد بن حنبل، حافظ احمد بن محمّد عاصمى و... نقل شده است.