آئين مسيحيت همه انسان‌ها را ذاتا گناهكار مي‌داند؛ چراكه مبدأ پيدايش گناه مربوط به والدين اوّل ماست و به این دلیل هيچ كس بدون گناه نمى‌باشد. با گناه آدم(ع)، گناه داخل جهان گرديد و با گناه، مرگ نصيب همه گرديد و عيسى مسيح(ع) جان خود را فدا كرد تا گناهان بشر بخشيده شود. بنابراين نسل بشر يك نسل گناهكار است و اين گناه ارثى و بى‌دليل است و به همه جهان نيز سرايت كرده است!!!

مسیحیان جهان همه ساله دو عید بزرگ کریسمس و عید پاک را جشن می گیرند، کریسمس که یادآور میلاد حضرت مسیح(ع) است، در روز 25 دسامبر برگزار می گردد. از سویی عید پاک، که یادآور خاطره ی رستاخیز عیسی(ع) است، در واقع این عید، بیش از کریسمس دارای جنبه های عبادی است چرا که چهل روز پیش از عید پاک، و مخصوص توبه و آمادگی است. جمعه ی مقدس، رسمی ترین روز سال، و یادآور به صلیب رفتن عیسی است. هم چنین عید پنجاهه، که  یادآور جاری شدن روح القدس بر رسولان عیسی است.

انتصاب آیینی است برای تفویض صلاحیت احراز مناصب کلیسایی به افراد و فقط توسط اسقف، با تقدیس و اعطای روح القدس به شخص مورد نظر انجام می گیرد و شخص قدرت انجام کارهای کلیسایی را می یابد. در اسلام روحانی فقط مبلغ دین است و نمی تواند در تشریع احکام دخالت کند. از آن گذشته انتصاب و برخورداری از پرتو عصمت امری است که روحانی را در جایگاه غیرقابل انتقاد قرار می دهد و با وظیفه مردم مبنی بر نظارت بر روحانی و پرهیز از روحانیان دنیاگرا، منافات دارد.

آیین تدهین که «مسح مرضی» نیز نامیده می شود، بیماران را آماده می کند که به نحو شایسته بمیرند. این آیین نشانگر محبت خدا و آمدن مسیح برای شفای بیماران یا آماده کردن شان برای مرگ است. تدهین بیماران - در صورتی که آن بیمار بمیرد - آمادگی آنان برای ورود به عالم برزخ است و موجب آرامش خاطرشان خواهد شد.

در مسیحیت اگرچه ازدواج به عنوان امری مقدس، نشانه محبت خداوند به بشر است اما عزوبت و دوری از ازدواج و هرچه بیشتر شبیه شدن به عیسی و مریم، پسندیده تر است. در مسیحیت ازدواج با کسی که غسل تعمید نیافته جایز نیست. به موجب همین تعالیم، ازدواج پیوندی است که به هیچ وجه و به هیچ بهانه ای قابل گسست نیست و طلاقهای ثبت شده در دادگاه ها برای کلیسا اعتباری ندارد. یکی دیگر از مشکلات مسیحیان ازدواج های مختلط میان پیروان مذاهب و فرقه های مختلف مسیحی با یکدیگر است.

فرقه پیروان قوانین شرعی ثابت از قوانین و احکامی که به اگوستین مقدس منسوب است پیروی می کنند. این قوانین و احکام پس از اگوستین به اختصار جمع آوری شد و تا انقلاب قرن یازدهم به آن عمل می شد. در این دوره کشیشان وابسته به این کلیساها از متصرفات شخصی خود کناره گرفتند و به یک زندگی ساده ی اجتماعی، بر اساس قوانین اگوستین روی آوردند.

مسیحیان غسل تعمید را که سابقه اش به یحیی می رسد، نشانه ای برای ورود به مسحیت می دانند و معتقدند حضرت مسیح پیروان خود را به تعمید مردم به نام پدر و پسر و روح القدس فراخوانده است. در بین فرقه ها و مذاهب مسیحی غالبا انجام آن را به توبه و ایمان و تعلیم شخص منوط می کنند و سپس تعمید به عنوان تطهیری برای پاک شدن از گناه ذاتی انسان و شریک شدن در مرگ و رستاخیز عیسی(ع) و صاف شدن از گناه ابتدایی و ذاتی انسان شناخته می شود.

آیین تایید که تدهین یا مهر کردن نیز نامیده می شود، تکمیل کننده آیین تعمید است. اگر در غسل تعمید شخص از گناه ذاتی پاک می شد و با خداوند آشتی می کرد، در اینجا بر جنبه اثباتی ایمان که هدایت گرفتن از روح القدس است تاکید می شود. وقتی کودکان به سن تشخیص (10 تا 13) سالگی می رسند این آیین برای تایید پیمانی که در کودکی با تعمید برای ایمان به مسیح گرفته شده، انجام می گیرد.

آیین عشای ربانی نماد حلول و تجسد الهی قلمداد می شود. در اناجیل، راجع به آخرین شام عیسی همراه با شاگردانش توصیفاتی وجود دارد که به دو صورت کلی قابل توضیح اند. این که نان و شراب توزیع شده به دست عیسی یا نمادی برای اتحاد با او و یا عنصر حیات در نظر گرفته می شود. به تدریج این آموزه در عقاید مسیحیت شکل گرفته که نان و شراب بر اثر تبدّل جوهر واقعا به خون و گوشت مسیح تبدیل می شود و شخصی که از آنها تناول می کند، با عیسی متحد می شود.

آیین توبه در مسیحیت به معنای اظهار پشیمانی از گناهانی است که بعد از غسل تعمید بر شخص عارض می شود و محدودیتی در زمان و دفعات ندارد. این آیین 4 مرحله دارد. توبه یعنی اعتراف به گناه، نزد کشیش، و رضایت الهی؛ انجام اعمال مثبتی است که رضایت الهی در آنهاست. رهایی و نجات، اعلام آمرزش گناه توسط کشیش است. لکن اسلام برای توبه، روحانیت را واسطه بین خدا و شخص نمی داند و مؤمنین را به توبه و مناجات مستقیم با خدا توصیه می کند و از اعتراف به گناهان خود نزد دیگران نهی می کند.