ابن تیمیه روایت ده فضیلت علی(ع) را، منکر شده و از جعلیات می داند. فضایلی مثل ماموریت در خیبر، ابلاغ سوره برائت، لبیک دعوت پیامبر(ص) در دعوت اقربین و انتخاب او به عنوان جانشین، اولین مرد مسلمان، نازل شدن آیه تطهیر در حق او و خانواده اش، خوابیدن در بستر پیامبر در شب هجرت، سنگباران شدن توسط مشرکان، حدیث منزلت، پیامبر(ص) او را جانشین خود قرار داد و بسته شدن همه درها به جز درب خانه علی. در حالی که این حدیث مسند است و احمدحنبل آن را با سندی که همه رجالش ثقه هستند روایت کرده است.

گفته شده: از آنجا که امام على(ع) از غیب مطّلع بوده و مى دانسته که از این واقعه جان سالم به در مى برد، لذا نمى توان آن را فضیلتی براى ایشان دانست.
جواب:  اوّلا: این واقعه قبل از امامت حضرت على(ع) بوده است. ثانیاً: برخى معتقدند که علم غیب پیامبر و امام، تعلیقى است؛ یعنى هرگاه که بخواهند از علم غیب مطلع شوند، به اذن خدا مى دانند، نه این که همیشه قضایا نزد آنان حاضر باشد. ثالثاً: آیه در مقام مدح است، پس این عمل قطعاً فضیلت بوده است.
 

از حسان این ابیات نقل شده: مَن ذا بخاتَمِـه تصدّق راکعاً *** وأسرّها فی نفسه إسرارا؛ کیست آنکه انگشتر خود را در حال رکوع به فقیر بخشید، و چه زیبا این واقعه را در درون خویش نهان داشت؟ مَن کان باتَ على فراشِ محمّد *** ومحمّد أسرى یؤمُّ الغارا؛ کیست آن که شب در بستر محمّد(ص) خوابید تا او شبانه آهنگ غار کند؟ مَن کان فی القرآن سُمِّیَ مؤمناً *** فی تسعِ آیات تُلِینَ غِزارا؛ و چه کسى در نُه آیه از آیات قرآن که بسیار تلاوت مى شود مؤمن نامیده شده است؟

برخى از علماى اهل سنّت، مانند: ابن اثیر، تنوخی و ... به نزول این آیه «وَمِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغآءَ مَرْضاتِ اللهِ وَاللهُ رَؤُفٌ بِالْعِباد» در شأن امام على(ع) تصریح کرده اند.

امام شیبانى شافعى در فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده است: ولا تنس صهرَ المصطفى وابن عمه *** فقد کان بحراً للعلوم مسدّدا. وأفدى رسول الله حقّا بنفسه *** عشیّةَ لمّا بالفراش توسّدا...؛ و داماد مصطفى و پسر عمویش را فراموش نکن که دریاى علوم و تأیید شده از سوى خداوند بود. و خود را به حقّ، فداى رسول الله کرد شبى که در رخت خواب (پیامبر) خوابید. و هرکس مولاى او پیامبر است پس على براى او مولا و کمک کارِ به حقّ شده است... این ابیات، منتخبى است از قصیده بزرگى که به هزار بیت مى رسد.

گروهى از علماى اهل سنّت، مانند: احمد بن حنبل، طبری، ابن سعد و ... اصل واقعه «لیلة المبیت» را نقل کرده اند، گرچه اشاره اى به نزول آیه «شراء» نداشته اند.

مدثر به معنی آرمیدن در بستر و جامه بر سر کشیدن است و اطلاق آن بر پیامبر(ص) بخاطر این است که از مشرکان، که بعد از مشورت با هم تصمیم گرفتند به کسانی که درباره پیامبر(ص) از آنها پرس و جو می کنند بگویند: ساحر است، سخت ناراحت بود و بیمارگونه در بستر آرمید. یا بعد از آنکه برای اولین بار بر پیامبر(ص) وحی شد نوعی ترس و لرز به حضرت دست داد و در بستر جامه به خود پیچید و یا منظور جامه نبوت است که بر تن کرد... .

طبق آیه 34 سوره نساء، شوهران در برابر زنانی که از وظایف خود سرپیچى مى کنند، وظائف و مسئولیت هائى دارند که باید مرحله به مرحله انجام گیرد: 1- موعظه و پند و اندرز. 2- در صورتى که اندرزها سودى نداشت، در بستر از این زن دوری کند. 3- در صورتى که سرکشى و پشت پازدن به وظائف و مسئولیت ها از حدّ بگذرد به طوری که نه اندرزها تأثیر کند و نه جدا شدن در بستر و کم اعتنائى نفعى ببخشد و راهى جز شدت عمل باقى نماند، در اینجا اجازه داده شده که از طریق«تنبیه بدنى» آنها را به انجام وظائف خویش وادار کنند.

بعد از این که مردم یثرب با پیامبر(ص) پیمان حمایت بستند، مشرکان به شدت از قدرت گرفتن پیامبر(ص) احساس خطر کرده و  تصمیم گرفتند شبانه به خانه پیامبر(ص) شبیخون بزنند و او را در بستر به قتل برسانند. پیامبر(ص) که از طریق وحی، از نقشه شوم آنها مطلع شده بود،  شبانه از شهر خارج شد و به علی(ع) دستور داد که در بستر او بماند. علی(ع) نیز شجاعانه در بستر پیامبر خوابید و مشرکان را ناکام گذاشت. این فداکاری در قرآن نیز مورد ستایش قرار گرفته و خود حضرت(ع) نیز برای اثبات برتری خود، به آن اشاره می کرد.

در روایات اسلامی، دو تفسیر درباره آیه «تَتَجافى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ» ذکر شده است. گروهی آن را به نماز عشاء تفسیر کرده اند که مؤمنان راستین، پس از نماز مغرب، برای آن  که نماز عشای آن ها از دست نرود، پیش از نماز عشاء، به بستر نمى روند. اما در روایات و کلمات بعضی از مفسرین، به برخاستن از بستر براى اداء نماز شب تفسیر شده است. پیامبر(ص) می فرمائید: قیام انسان در دل شب براى خشنودى خداست، سپس حضرت(ص) آیه «تتَجافى جُنُوبُهُم» را قرائت فرمودند.