«حیله» به معنای چاره جویی است که گاه مثبت است و گاه منفى؛ اولی در امور مثبت برای اثبات حقّ و ابطال باطل به کار می رود: مثل خوابیدن حضرت علی(ع) به جای پیامبر(ص). و دومی در امور منفی براي باطل کردن حقّ یا جلوه دادن حقّ به جاي باطل: مثل زنده كردن و ميراندن دو نفر به دست نمرود به صورتي كه يكي را آزاد و دیگری را اعدام کرد. این نوع حیله حرام است و برای فریب دادن خود و مردم از آن استفاده می شود.

آیه 207 سوره بقره معروف به «ليلة المبيت» مربوط به شبي است كه مشركين مکه قصد قتل پيامبر(ص) را داشتند ولی امام علی(ع) با جان فشانی، پا در این مهلکه گذارد و با خوابیدن در بستر پیامبر(ص)، جان ایشان را حفظ نموده و مقدمه هجرت را فراهم کرد. علاوه بر مفسران شیعه، مفسران برجسته اهل سنت نیز معتقدند این آیه در شأن امام على(ع) نازل شده است و ثعلبى، ابن صباغ مالكى، حاكم نيشابورى، احمد حنبل و ديگران احادیث مربوط به این واقعه را نقل كرده اند.

فعالیت های رسول اکرم(ص) برای بزرگان کافر و ظالم قریش خطر ساز بود؛ به همین دلیل تصمیم گرفتند، پیامبر(ص) را از سر راه خود بردارند، برای این کار تصمیم گرفتند از هر قبیله یک نفر انتخاب کنند و شبانه رسول الله(ص) را به قتل برسانند اما خداوند نقشه آنان را نقش بر آب کرد و پیامبر(ص) را نجات داد و ایشان به مدینه هجرت کردند.

این آیه درباره نجات معجزه آمیز پیامبر(ص) در حوادث بعد هجرت نازل شد. مشرکان مکّه در دارُ النَّدْوَةِ جمع شدند و تصمیم گرفتند ازهر قبیله اى جوانى شجاع و شمشیرزن انتخاب کنند تا دسته جمعى به پیامبر(ص) حمله کنند. پیامبر(ص) آن شب در بسترش نخوابید و به سوى غار ثور حرکت کرد و على(ع) در بستر پیامبرخوابید. مشرکان هنگام صبح که به خانه ریختند و على(ع) را در بستر پیامبر(ص) دیدند به دنبال ردّ پاى پیامبر(ص) تا نزدیکى غار حرکت کردند ولی چون تار عنکبوتى در جلو غار بود باز گشتند.

بعد از این که مردم یثرب با پیامبر(ص) پیمان حمایت بستند، مشرکان به شدت از قدرت گرفتن پیامبر(ص) احساس خطر کرده و  تصمیم گرفتند شبانه به خانه پیامبر(ص) شبیخون بزنند و او را در بستر به قتل برسانند. پیامبر(ص) که از طریق وحی، از نقشه شوم آنها مطلع شده بود،  شبانه از شهر خارج شد و به علی(ع) دستور داد که در بستر او بماند. علی(ع) نیز شجاعانه در بستر پیامبر خوابید و مشرکان را ناکام گذاشت. این فداکاری در قرآن نیز مورد ستایش قرار گرفته و خود حضرت(ع) نیز برای اثبات برتری خود، به آن اشاره می کرد.