اولاً: بر طبق قرآن، تنبيه بدنى در مورد زنان وظيفه نشناسى مجاز شمرده شده كه هيچ وسيله ديگرى درباره آنان مفيد واقع نشود. همانطور که در تمام قوانين دنيا هنگامى كه طرق مسالمت آميز براى وادار كردن افراد به انجام وظيفه، مؤثر واقع نشود، متوسل به خشونت مى شوند. ثانیاً: تنبيه بدنى بايد ملايم باشد كه حتی موجب کبودی بدن نشود. و آخر اینکه این قانون منحصر به زنان نیست و اگر مردان نیز از وظایف خود در قبال خانواده شان کوتاهی کنند حاکم شرع موظف است حتی با تعزیر (مجازات بدنی) آنها را مجبور به انجام وظایف شان کند.

دستور صریح قرآن این است که شوهر نسبت به زنی که حاضر به اداى حقّ زناشویى نیست، نخست از طریق پند و اندرز و سپس با جدا کردن بستر خویش و قهر کردن برخورد نماید و اگر هیچ وسیله اى مؤثّر نشد، در این صورت مى تواند از تنبیه خفیف بدنى استفاده کند و بدیهى است که این موضوع، یک موضوع کاملا استثنایى است.

طبق آیه 34 سوره نساء، شوهران در برابر زنانی که از وظایف خود سرپیچى مى کنند، وظائف و مسئولیت هائى دارند که باید مرحله به مرحله انجام گیرد: 1- موعظه و پند و اندرز. 2- در صورتى که اندرزها سودى نداشت، در بستر از این زن دوری کند. 3- در صورتى که سرکشى و پشت پازدن به وظائف و مسئولیت ها از حدّ بگذرد به طوری که نه اندرزها تأثیر کند و نه جدا شدن در بستر و کم اعتنائى نفعى ببخشد و راهى جز شدت عمل باقى نماند، در اینجا اجازه داده شده که از طریق«تنبیه بدنى» آنها را به انجام وظائف خویش وادار کنند.