از جمله راه هايي كه باعث تقويت ايمان ما به حضرت مهدى(عج) مي شود مي توان به بررسى ادله عقلى و بررسي آيات و رواياتي كه بر وجود حضرت مهدي(عج) دلالت دارند، مطالعه احوال كسانى كه به محضر مقدس ايشان مشرف شده اند و قرائت دعاهايى كه در آنها خطاب به حضرت شده و با او نجوا دارند اشاره كرد.

از جمله تدابير امام مهدي(عج) براي اثبات وجود خود در زمان «غیبت صغری» مي توان به فراهم كردن زمینه ملاقات بزرگان شيعه با خودشان،‌ انجام كرامت و معجزه در مواقع ضرورى، پاسخ دادن به سؤال هاى مختلف مردم به منظور تقويت اعتقاد و يقينشان و نامه نگاری با خط خویش برای شیعیان و ... اشاره كرد.

در حالی که جماعت بسیارى از بزرگان اهل سنّت این حدیث را در کتاب هاى خود نقل کرده و بعضی آن را تصحیح کرده اند. ابن تیمیه مى گوید: نزول آیه «شراء» در شأن حضرت على(ع) کذب است.

در طول تاریخ حضرت موسى بن جعفر(ع) مورد توجه و احترام بزرگان اهل سنت بوده است. محمد بن ادریس شافعى مى گوید: «قبر موسى بن جعفر(ع) اکسیر تجربه شده اى است». در واقع این کلام اشاره به اجابت دعا در کنار قبر حضرت دارد. هم چنین حسن بن ابراهیم، شیخ حنابله می گوید: «هیچ امرى بر من دشوار نشد جز آن که قصد قبر موسى بن جعفر را مى نمودم و به او توسل مى کردم و خداوند متعال آنچه دوست داشتم را براى من تسهیل مى نمود». از سویی محمّد بن ادریس بن منذر می گوید: «او ثقه، صدوق، و امامى از امامان مسلمین است».

تفسير موضوعى به صورت مقطعى و درباره برخی موضوعات در كلمات علماى گذشته دیده می شود اما هيچ كدام تفسیر موضوعی را در تمام محورها مطرح نكرده اند. علامه مجلسی به عنوان یکی از پیشگامان، در هريك از فصول بحارالانوار وارد مى شود، آيات مربوط به آن موضوع را جمع آورى مى كند. از نمونه هاى ديگر تفسير موضوعى، كتاب هايى است كه تحت عنوان «آيات الاحكام» نوشته شده؛ كتاب هايى در زمينه قصص قرآن نيز تأليف يافته كه داستان هاى انبياء را با گردآورى آيات قرآن تشريح مى كند.

رسول خدا(ص) در آستانه ماه مبارک رمضان طی خطبه شعبانیه به اصحاب فرمود: «بزرگانتان را گرامی بداريد و بر كودكان رحمت آريد». البته بزرگي تنها به سنّ نيست؛ بلكه اگر كسي از شما از نظر مقام معنوي بزرگتر بود او را گرامي بداريد، هر چند از نظر سني كوچكتر باشد. در ماه مبارك رمضان می ‏بايست نسبت به كساني كه زير دست انسان حساب مي شوند ارفاق و ملاطفت داشت؛ چرا که زيردست و بالادست در قيامت مشخص مي شود.

«عُزَیْر» در لغت عرب، همان «عِزرا» در لغت یهود است که در عرب برای اظهار محبت به صیغه تصغیر درآمده. او یکى از بزرگان یهود در آن روزگار بود. یهود او را یکی از نجات دهندگان آیین خود می دانند و برای او احترام فوق العاده قائلند؛ زیرا هم با شفاعت نزد کورش آنها را از آوارگى نجات داده بود، و هم به وسیله بازنویسى «تورات» که قبل از تسلط کورش بر بابل توسط «بخت نصر» از بین رفته بود، به آئینشان سر و سامانى بخشید و این موضوع، سبب شد که گروهى از یهود لقب «ابن الله» را براى او انتخاب کنند.

آیات (183 ـ 184) سوره آل عمران درباره جمعى از بزرگان یهود نازل شده که ادعا کردند خدا در تورات از آنها پیمان گرفته که به پیامبری ایمان نیاورند مگر حیوانی قربانی کند و آتشى از آسمان بیاید و آن را بسوزاند.

وقتی«عبداللّه بن سلام» با جمع دیگرى از آنها اسلام آوردند، بزرگان یهود از این حادثه، بسیار ناراحت شدند، و در صدد بر آمدند آنها را در انظار یهودیان پست جلوه دهند تا عمل آنها سرمشق دیگران نشود، لذا این شعار را در میان آنها پخش کردند که تنها جمعى از اشرار ما به اسلام گرویده اند! اگر آنها افراد درستى بودند آئین نیاکان خود را ترک نمى گفتند و به ملت یهود خیانت نمى کردند، آیات فوق نازل شد و از این دسته دفاع کرد.

🔹 نخستین فایده بزرگداشت گذشتگان، نگهدارى حرمت این عزیزان است و قدرشناسى از آنان، یکى از نشانه هاى عزّت و شرف انسانى است و سبب تشویق جوانان به پیمودن راه آنهاست.
🔹 دوّمین اثر، گرفتن درس هاى عبرت از قبور خاموش امّا گویاى آنها و زدودن زنگار غفلت از آیینه قلب انسان و بیدارى و هشیارى در برابر زرق و برق تخدیر کننده دنیا و کاستن از سیطره هوا و هوس هاست و به تعبیر امیرمؤمنان على (ع) مردگان بهترین واعظانند.
🔹 سوّمین اثر این که بزرگ شمردن قبور بزرگان پیشین یکى از طرق حفظ میراث فرهنگى هر قوم و ملّت است، و اقوام روزگار به فرهنگ کهن خود زنده اند. مسلمانان جهان فرهنگ غنى و عظیمى دارند که بخش مهمّى از آن در قبور و آرامگاه هاى شهدا و علماى بزرگ و پیشروان علم و فرهنگ و به خصوص در مشاهد پیشوایان بزرگ دین نهفته است. حفظ و یادآورى و بزرگداشت آنها سبب حفظ اسلام و سنّت پیغمبر اکرم (ص) است.