مطابق روايات، دعا براى امام زمان(عج) در برخى از مكانها سفارش و تأکید بیشتری شده است؛ از جمله: مسجد الحرام، سرداب مقدس، مقامات منسوب به حضرت از قبيل مسجد كوفه، مسجد سهله، مسجد جمکران و همچنین حرم امام حسين(ع)، حرم امام رضا(ع)، حرم عسكريين(ع)، حرم هر يك از امامان(ع) به طور عموم و صحرای عرفات در محل وقوف.

قرآن درباره «توکل» حضرت ابراهیم(ع)، به يكي از مشكل ترين ساعات زندگاني ايشان اشاره كرده مى‏ فرمايد او به خدای خود عرض کرد: «پروردگارا! من بعضى از فرزندانم را در سرزمين بى آب و علفى در كنار خانه‏ اى كه حرم توست [به فرمان تو و با توكّل بر تو] ساكن ساختم تا نماز را بر پا دارند، اكنون تو دل هاى مردم را متوجّه آنها كن و از ثمرات به آنها روزى ده تا شكر تو را بجا آورند».

🔹 نخستین فایده بزرگداشت گذشتگان، نگهدارى حرمت این عزیزان است و قدرشناسى از آنان، یکى از نشانه هاى عزّت و شرف انسانى است و سبب تشویق جوانان به پیمودن راه آنهاست.
🔹 دوّمین اثر، گرفتن درس هاى عبرت از قبور خاموش امّا گویاى آنها و زدودن زنگار غفلت از آیینه قلب انسان و بیدارى و هشیارى در برابر زرق و برق تخدیر کننده دنیا و کاستن از سیطره هوا و هوس هاست و به تعبیر امیرمؤمنان على (ع) مردگان بهترین واعظانند.
🔹 سوّمین اثر این که بزرگ شمردن قبور بزرگان پیشین یکى از طرق حفظ میراث فرهنگى هر قوم و ملّت است، و اقوام روزگار به فرهنگ کهن خود زنده اند. مسلمانان جهان فرهنگ غنى و عظیمى دارند که بخش مهمّى از آن در قبور و آرامگاه هاى شهدا و علماى بزرگ و پیشروان علم و فرهنگ و به خصوص در مشاهد پیشوایان بزرگ دین نهفته است. حفظ و یادآورى و بزرگداشت آنها سبب حفظ اسلام و سنّت پیغمبر اکرم (ص) است.

مسلمانان قرن ها به قصد زیارت پیغمبر اکرم(ص) و قبور بزرگان بقیع بار سفر مى بستند. تا این که در قرن هفتم ابن تیمیّه از این کار منع کرد و گفت:  پیغمبر(ص) فرموده: «بار سفر را جز براى سه مسجد نمى بندند، مسجد من و مسجدالحرام و مسجد الاقصى». در حالى که، اوّلا: موضوع این حدیث مربوط به مساجد است نه زیارت هر مکانى. ثانیاً : این حدیث به گونه دیگرى نیز نقل شده است که به هیچ وجه دلالت بر مقصود آنها ندارد؛از آن جا که معلوم نیست متن اصلى حدیث به چه صورتی بوده، حدیث مجمل مى شود و غیر قابل استدلال.

این سخن ادعایى بیش نیست و بطلان آن با کمترین دقّت در تاریخ آشکار مى شود. بدن مطهّر پیامبر(ص) در حجره عایشه دفن شد و این بنا در همان قرون اوّل چند بار تجدید بنا شد. عباس و ائمه اهل بیت(ع) در دار عقیل دفن شدند که خانه اى مسقف بوده و جنازه ها را در آن دفن مى کردند. قبر سعد بن معاذ در دار ابن افلح بوده و در زمان عبدالعزیز بن محمد در قرن دوّم روى قبر او قبّه اى وجود داشته است. همچنین، معروف است که هارون الرشید در قرن دوّم براى على(ع) قبّه و بارگاه درست کرد.

در این مسأله فقهاى مذاهب چهارگانه تسنن و فقهاى مذهب شیعه اختلاف ندارند و دلیلشان بر جواز بناى بر قبور آن شخصیت ها، سیره عملى مسلمانان از زمان پیامبر(ص) تا امروز است. بناى روضه نبوى و قبه های قبور بقیع که در سفرنامه ها توصیف آنها وجود دارد، شاهد این مدعا است. این اتفاق نظر و اجماع علماى اسلام در طول قرن ها، قوى ترین گواه بر جواز بنا بر روى قبور است.

محمد حنفیه با اشاره به بی وفایی کوفیان از حضرت سیدالشهداء(ع) خواست که در مکه بماند اما امام(ع) که از دریدگی و جسارت یزیدیان مطلع بود و می دانست آنها برای از میان برداشتن امام، حتی إبایی از ریختن خون آن حضرت در مکه و شکستن قداست حرم امن الهی ندارند، با این پیشنهاد محمد حنفیه مخالفت کرد و از مکه به سوی کوفه رهسپار شد.