موجودات جهان ذیل نظمی منسجم مراحل زنجیره غذایی یکدیگر را می سازند و در این نظام این گونه نیست که همیشه انسان نقش مصرف کننده را داشته باشد؛ بلکه حتی بدن او هم بعداز مرگ خوراک باکتری ها و قارچ ها و حشرات می گردد. هر گونه خلل وارد کردن به این نظام به بهانه رنج برخی از آنها از کشته و خورده شدن، حرکت طبیعی و کارآمدی آن را مختل می کند. از آن گذشته در فرهنگ دینی کشتن و خوردن حیوانات، فقط به اندازه رفع نیاز و تامین انرژی مجاز شمرده شده است و رنج دادن حیوانات بیش از آن امری مذموم و ناپسند است.

حدیث امام صادق(ع) که فرمود: «بين ما و بين عرب چيزى به جز ذبح باقى نمى ماند» دلالتي بر جنگ امام زمان(عج) با اعراب ندارد؛ بلکه ظاهر روایت این است که ائمه اهل بيت(ع) توسط عرب به شهادت رسيده يا می رسند و تاريخ شاهد جنايات و قتل هايي است كه در عصر امام صادق(ع) توسط منصور عباسى نسبت به بنى هاشم و ذريه پيامبر(ص) انجام شده است.

امرى که به ابراهیم(ع) درباره ذبح فرزندش شد، یک امر امتحانى بود. مى دانیم در اوامر امتحانى، اراده جدى به اصل عمل تعلق نگرفته، بلکه هدف آن است که روشن شود شخص مورد آزمایش، تا چه اندازه آمادگى اطاعت فرمان دارد و این در جائى است که شخص مورد آزمایش، از اسرار پشت پرده آگاه نیست. به این ترتیب، در اینجا نسخی واقع نشده است که در صحت آن قبل از عمل بحث و گفتگو شود.

وهابیان اکثر مسلمانان را بخاطر روی آوردن به خدا از طریق اولیاء مشرک می دانند و فتاوای بیشماری را در این خصوص داده اند. مانند: هرکس بگوید: یا رسول الله، به فریاد من برس؛ براى خدا شریک در عبادت قرار داده زیرا علم غیب را غیر از خدا کسى دیگر نمى داند و تصرفات و اعمال اموات در دنیا با مرگ منقطع شده، خواه پیامبر باشند یا دیگران. ذبح براى غیر خدا منکرى عظیم و شرک اکبر است؛ خواه براى پیامبر باشد یا ولىّ یا بت. اقتدا به کسانى که به غیر خدا استغاثه مى کنند و از او مدد مى خواهند جایز نیست و...!

رؤيای صادقه شهودى است كه در حالت خواب صورت مى گيرد؛ رویاهای صادقانه مربوط به آينده بوده و پرده از روى اسرارى بر مى دارند كه به حقيقت مى پيوندند. در قرآن به هفت مورد از اين رؤياهاى صادقه اشاره شده است، مانند: رویای صادقه پیامبر(ص) مبنی بر وارد شدن همراه با اصحابش برای ادای سنّت عمره که در فتح مکّه محقق شد، یا رویای صادقه حضرت یوسف(ع) درباره مورد سجده قرار گرفتن، یا خواب هم بندیان یوسف در زندان، و خوابی که عزیز مصر دید و حضرت یوسف(ع) همه این خواب ها را تعبیر کرد و ... .

از نمونه هاى تاريخى و عينى «معاد» كه قرآن بر آن تكيه كرده، سرگذشت ابراهيم(ع) و داستان مرغ هاى چهارگانه است. ابراهيم(ع) از خدا خواست تا چگونگي زنده كردن مردگان را به او نشان دهد. خدا فرمود: مگر به قدرت ما ايمان نداري؟ عرض كرد: چرا، ايمان دارم ولكن مي خواهم قلبم آرام گيرد. به دستور خدا، ابراهيم(ع) چهار مرغ را گرفت و سر بُريد و اجزاى آنها را با هم مخلوط كرد، بعد آن را چند قسمت نمود و هر قسمتى را بر كوهى نهاد. آن وقت نام هر پرنده را صدا زد و مشاهده كرد كه پرندگان يك يك زنده شدند و به سوي ابراهيم آمدند.

در کتاب مقدس می توان تحریف هایی  یافت از جمله: یکتا فرزند دانسته شدن و انتخاب اسحاق و نه اسماعیل برای ذبح به دست حضرت ابراهیم، اختلاف میان اناجیل مختلف در تبیین شجره نامه و اجداد عیسی (ع)، تناقض اناجیل در تبیین ماهیت یحیی، اختلاف اناجیل در مدت زمان مدفون بودن عیسی پس از به صلیب کشیده شدن، متحد نبودن دلیل اقامت عیسی در ناصره در همه اناجیل، اختلاف اناجیل در تبیین  چیستی واقعه تولد عمانوئیل و... که همه این اختلافات و تناقضات با ملهم بودن کتاب مقدس از روح القدس تنافی دارد.

در اسلام براى ذبح حیوانات شرایطى مانند قطع چهار رگ گردن و گفتن «بسم الله» در نظر گرفته شده، بطورى که اگر این شرایط انجام نگیرد، گوشت حیوان قابل استفاده نیست. از سویی در اسلام هر حکمی داری حکمت و مصلحتی است، اسلام نیز با این دستورات مى خواهد سه موضوع را تأمین نماید: 1- بیرون ریختن خون از بدن حیوان، به دلیل ضررهای فراوان آن. 2- دورى جستن از آیین بت پرستان که حیوانات خود را به نام بت سر می بریدند. 3- تسریع در جان دادن و جلوگیرى از زجرکش کردن حیوان می باشد.

در پاسخ به این سوال که چگونه حضرت ابراهیم(ع) بر خوابش مبنی بر ذبح حضرت اسماعیل اعتماد کرد، باید گفت؛ خواب هاى انبیاء هرگز خواب شیطانى، یا مولود فعالیت قوه واهمه نیست، بلکه گوشه اى از برنامه نبوت و وحى آنهاست به این ترتیب، در خواب هاى آنها هیچ گونه خطا و اشتباهى رخ نمى دهد. و گاه گفته مى شود: ابراهیم(ع) از طریق وحى آگاهى یافت که باید به خوابى که در زمینه ذبح مى بیند عمل کند، از سوی دیگر، این خواب در سه شب متوالى عیناً تکرار شد، و براى حضرت، یقین ایجاد کرد که این یک مأموریت الهى است.

بنابر ظاهر آیات قرآن، ذبیح «اسماعیل(ع)» بوده نه «اسحاق(ع)». زیرا خداوند بشارت به تولّد و نبوت اسحاق(ع) را بعد از ماجرای امتحان ذبح آورده و بشارت به نبوت، یعنی او زنده مى ماند و این با مسأله ذبح در کودکى نمی سازد. ضمن اینکه ابراهیم(ع) مطمئن بود، اسحاق(ع) مى ماند و فرزندى چون یعقوب(ع) از او به وجود مى آید، بنابراین نوبتى براى ذبح باقى نخواهد ماند. از اینها گذشته، این مسلّم است که اسماعیل(ع) را با مادرش به «مکّه» آورده شد و در آنجا رها شد و لذا ذبیح نیز اسماعیل(ع) بوده است.