چنین رفتارهایی از سوی انبیاء ترک اولایی است که هیچ گاه آن بزرگواران را از دایره عصمت خارج نمی کند. بررسی موقعیت ها و شرایطی که منجر به بروز چنین رفتارهایی از انبیاء شده نشان می دهد که چنین رفتارهایی سرچشمه گرفته از احساس مسئولیت های آنان بوده و مطبق با علوم و معارف الهی است که از سوی خداوند به آنها افاضه شده بود. فقط ممکن است آدابی جزئی در به جان آوردن آنها رعایت نشده باشد که فقط در حد نوعی ترک اولی است و هیچ وقت به حد معصیت نمی رسد.

امام علی(ع) فرماندار خود را هنگام غضب از اقدام عجولانه باز مي دارد و مي فرمايد: «هرگز به هنگامى كه خشمگين مى شوى و راه چاره اى براى آن مى يابى به انجام اقدام خشن شتاب مكن [و تصميم ناگهانى مگير]». حضرت در تبیین علت این سخن می فرماید: «غضب، صاحبش را به هلاكت مى افكند و عيوبش را آشكار مى سازد». علاوه بر این می فرماید: «غضب، بد همنشينى است، عيوب انسان را آشكار مى سازد شر را نزديك و خير را دور مى كند».

غضب و خشم از عوامل مختلفی سرچشمه مى گیرد، مانند: 1- قضاوت عجولانه. 2- کمی ظرفیت: افرادی که داراى روح بزرگ و فكری باز هستند، قدرت تحمل بالایی دارند. 3- تكبر و خود برتر بينى. 4- افراد حسود و كينه توز، مواد اصلى كينه توزى را در درون دل نهفته اند، و دقيقاً همچون مخزن باروتى اند كه با نزديك شدن به جرقه كوچكى شعله ور مى گردد، و آتش خشم از تمام وجودشان ظاهر مى شود. 5- حرص و دنیا پرستی: از عوامل غضب می باشد. حضرت عیسی(ع) شدت حرص بر فزونى مال و مقام را از عوامل غضب می داند.

در بسیاری از آیات قرآن، به خشم و غضب الهی اشاره می شود، به ویژه خشم خداوند نسبت به «بنی اسرائیل». به یقیین غضب به معنى هيجان درونى توأم با انتقام جويى، برای خداوند مفهومى ندارد. زیرا او فراتر از جسمانیت و تغییر و تغیّر است. از این رو، مفسران غضب الهى را به كيفر عادلانه گنهكاران تفسير كرده اند. امام باقر(ع) می فرماید: «منظور از غضب خداوند متعال، عقاب و كيفر او است. كسى كه گمان كند چيزى خداوند را دگرگون مى سازد [و تغيير حالت مى دهد] كافر شده است».

خشم مقدس در کنترل عقل و شرع قرار دارد، در حالی که خشم شيطانى، در كنترل هوا و هوس قرار دارد. از سوی دیگر، خشم مقدس توأم با برنامه و هدفی مقدس است، در حالى كه خشم شيطانى برنامه و هدف مقدسى ندارد. همچنین خشم مقدس دارای حدود معينى است، در حالى كه خشم شيطانى هيچ حد و مرزى را نمى شناسد. امام صادق(ع) می فرماید: «خشمگينی مومن او را از دائره حق خارج نمى كند، و خشنودی نیز او را در باطل وارد نمى سازد».

سخنان معصومین(ع) درباره اهمیت و جایگاه «حلم» فراوان است. به عنوان نمونه امام علی(ع) می فرمایند: «شجاع ترين مردم كسى است كه با نيروى حلم بر جهل غلبه نماید»، همچنین می فرمایند: «برترين اخلاق مردان حلم است». پیامبر(ص) حلم را از عبادات مهم دانسته و می فرمایند: «شخص مؤمن با حلم به مقام عبادت كننده شب زنده دار مى رسد»، آن حضرت در حدیث دیگری می فرمایند: «كسى كه بردباری کند و خشم خود را فرو برد، در حالى كه توانایی بر اعمال خشمش دارد، خداوند اجر شهيد به او مى دهد».

خشم و غضب خطرناك ترين حالت انسان است كه اگر جلوی آن رها شود، به شكل جنون و از دست دادن كنترل بر اعصاب خودنمايى مى كند. اگر تاريخ را ورق بزنيم و مشكلات عظيمى كه در جوامع انسانى به وجود آمده را بررسى كنيم، مشاهده می کنیم كه سرچشمه بسيارى از ضايعات، ناملائمات و حوادث دردناك، همين خشم و غضب می باشد. قرآن در اوصاف مومنان می فرماید: «آنها هنگامى كه خشمگين شوند، خشم خود را فرو مى برند و مردم را عفو مى كنند. خداوند نیز در ازای آن از خطاهای آنها در می گذرد».

خداوند در قرآن به ستایش بردبارى و ترك غضب سفارش مى كنند، مثلا در آیه 114 سوره توبه، حضرت ابراهیم(ع) را با عنوان «اوّاه حلیم»؛ (دلسوز در هدایت گری و بردبار) می ستاید. حتی زمانی که به او بشارت اسماعیل را می دهد، از ميان تمام صفات برجسته انسان، تنها روى صفت بردبارى اسماعیل تكيه می کند (سوره صافات، آيه 101). همچنین در سوره اعراف، آيه 199 به پیامبر(ص) توصیه می فرماید که در مواجهه با جاهلان بردبار باشد، و ...

در روايات تعبيرات تكان دهنده اى درباره خشم و غضب وارد شده، پیامبر(ص) می فرمایند: «غضب، آتش سوزانی از سوى شيطان است». همچنین امام علی(ع) می فرماید: «غضب سخت ترين دشمن انسان است». امام صادق(ع) در این باره می فرماید: «خشم و غضب كليد تمام بدى ها است». امام علی(ع) می فرمایند: «از غضب بپرهيز كه آغازش ديوانگى و آخرش پشيمانى است». همچنین می فرمایند: «كسى كه خشم خود را کنترل کند خداوند عيوب او را مستور مى دارد» و ...

«غضب» پیامدهای بسیاری دارد؛ در این حال، عقل از كار مى افتد، و انسان ديوانه وار حرکاتی را انجام مى دهد كه مايه ترس یا تعجب دیگران مى گردد؛ امام علی(ع) می فرماید: «غضب عقل آدمى را فاسد مى کند». غضب ایمان را تباه می کند، زيرا فرد عصبانى ممکن است هر ظلم و گناهی انجام دهد. هنگامى كه آتش خشم شعله ور مى شود، كنترل عقل برداشته مى شود، و عيوب مخفى انسان آشكار شده و آبرویش می رود. از سویی غضب راه شيطان را به سوى انسان باز می کند، زيرا ايمان و عقل که دو مانع قوى در برابر شيطان است، به هنگام غضب، ضعيف می شود.