قرآن، بشارت مسيح(ع) به آمدن پيامبر اكرم(ص) را مورد اشاره قرار داده است و اين مژده در ميان بشارت‌هاى مسيح(ع) وجود دارد؛ لکن این موضوع در ترجمه‌ها به گونه‌اى تحريف شده است. و این تحریف از آن جهت است که زبانى كه مسيح با آن اين بشارت را داده زبان عبرى است و زبان انجيل يوحنّا كه اين بشارت را نقل كرده نيز عبرى است؛ اما پس از ترجمه به زبان يونانى - كه مشخص نيست توسط چه كسى ترجمه شده - اصل آن گم شده و اثرى از آن نيست.

«بهائيان» براى اثبات مذهب خود به آيه 5 سوره «سجده» تمسّك كرده و گفته اند: در اين آيه منظور از «امر»، دين و مذهب و منظور از «تدبير»، فرستادنِ دين و و منظور از «عروج»، نسخ دين است و چون هيچ مذهبى نمى تواند بيش از هزار سال عمر كند، بايد جاى خود را به مذهب ديگر دهد.

اين استدلال اشكالات واضحى دارد: 1. «امر» به معني فرمانِ آفرينش استعمال شده نه به معنى دين و مذهب. 2. كلمه «تدبير» نيز در مورد آفرينش به كار رفته، نه نازل گردانيدن مذهب. 3. آيات قبل و بعد آيه بالا مربوط به آفرينش جهان است نه تشريع اديان. 4. كلمه «عروج» به معنى صعود كردن آمده نه نسخ اديان و... .

خداوند در آیه 6 سوره صفّ می فرماید: حضرت مسیح(ع) به آمدن رسول اکرم(ص) بشارت داده است و این بشارتها به قدری مفصل بیان شده که خداوند درباره آن در آیات متعددی مثل آیه 146 سوره بقره می فرماید: «اهل کتاب پیامبر موعود را همچون فرزندان خود مى شناسند ولى جمعى از آنان، حق را در حالى که از آن آگاهند کتمان مى کنند».

کمیت در قصیده هاى هاشمیّه خود قصیده اى در رثاى زید بن على و فرزندش حسین و مدح بنى هاشم سروده: یَعزّ على أحمدَ بالّذی *** أصاب ابنَهُ أمسِ من یوسفِ؛ بر احمد(ص) گران و سخت است آنچه دیروز از ناحیه یوسف به فرزندش رسید. خبیثٌ من العصبةِ الأخبثینَ *** وإن قلتُ زانین لم أقذفِ؛ یوسف فرد خبیثى از گروه بسیار خبیث و ناپاک است، و اگر بگویم از گروه زنازاده ها است تهمت نزده ام... .

ابوطالب در تشويق حمزه به آشکار نمودن دين خود اين چنين سروده: «اى ابويعلى(حمزه) بر دين احمد(ص) صبر کن و دينت را آشکار ساز- خداوند به صبر موفّقت کند- و کسى را که از جانب پروردگارش حقّ و حقيقت را آورده با عزمى راستين حفظ کن و کافر نباش».

فاطمه(س) کنار قبر پیامبر(ص) مشتی خاک بر گرفت و فرمود: مصیبت هایی بر من وارد شد که اگر بر روز روشن وارد می شد، آن را به شب بر می گرداند...، تا زمانی که او بود پناهگاه و حامی ما بود اما امروز از هر آدم ضعیف و ذلیلی می ترسم. پدرم دعوت پرودگارش را اجابت کرد، جایگاهش بهشت است.

نام پیامبر(ص) در انجيل هاى موجود در زمان ایشان وجود داشته و گرنه آيه ششم سوره صف شديداً مورد اعتراض آنها قرار مى گرفت و دستاويز خوبى براى مبارزه بر ضد اسلام مى شد؛ در حالى كه تاریخ چنين چيزى را نقل نكرده است. وقتى بعضى از علماى مسيحى موقعيت خود را در خطر ديدند تصميم بر تحريف آن گرفتند. حتى در بعضى از اناجیل كه قرن ها بعد از ظهور پيامبر(ص) وجود داشته، نام مقدس پيامبر(ص) به چشم مى خورد. شاهد آن، اسراری است كه يكى از دانشمندان مسيحى كه اسلام را پذيرفته در كتاب خود، پرده از روى آن برداشته.

پیامبر(ص) از كودكى دو نام داشت و مردم او را با هر دو نام خطاب مى كردند؛ محمّد و احمد. اولى را جدش عبدالمطلب براى او برگزيده بود و دوّمى را مادرش آمنه. ابوطالب مكرر پيامبر(ص) را با نام احمد ياد می کرد. خداوند هم پيامبر(ص) را در شب معراج بارها به عنوان احمد خطاب كرد. هنگامى كه پیامبر(ص)، آيات سوره صف را خواند، مشركان و اهل كتاب مکه و مدینه ايراد نكردند كه انجيل بشارت از آمدن احمد داده ولی نام تو محمّد است. اين سكوت خود دليل بر شهرت اين اسم در آن محيط است.

اولین بار خلف حلاج و پسرش احمد در ری به تبلیغ قائمیت محمد بن اسماعیل پرداختند اما کارى از پیش نبردند. سپس مردى به نام غیاث، امیرحسین مروزى حاکم قدرتمند مرورود را به کیش اسماعیلى درآورد. پس از او ابوحاتم رازی حاکم ری و آل زیار در شمال ایران را به کیش اسماعیلى در آورد. نسفی هم در خراسان امیر نصر دوم سامانی را وارد مذهب اسماعیلیه کرد. در ادامه ابویعقوب سجستانى رهبر قرامطه رى شد و بعد از سالها تبلیغ مهدویت محمد بن اسماعیل با تلاش المعزّلدین الله به فاطمیان پیوست و پرونده قرمطیان در ایران بسته شد.

آیات قرآن گواهى مى دهد که نشانه هاى پیامبراسلام(ص) و آئین او در کتاب هاى تورات و انجیل آمده است؛ یعنی قسمتى از تورات و انجیل واقعى در لابه لاى این کتاب ها وجود دارد، که بیان گر صفات و ویژگى هاى پیامبر(ص) و قرآن می باشد. به همین دلیل در آیات قرآن مجید، این تعبیر به چشم مى خورد که قرآن، مفاد کتب پیشین را تصدیق مى کند، و معنى تصدیق قرآن نسبت به تورات و انجیل این است که صفات و ویژگى هاى پیامبر(ص) با نشانه هائى که در تورات و انجیل آمده، مطابقت کامل دارد.