تفاوت مهمى كه تفکّر اهل سنّت در «مسئله مهدویّت» با عقايد پيروان مكتب اهل بيت(ع) دارد اين است كه آنها نام پدر حضرت مهدى(عج) را «عبدالله» ذكر كرده اند؛ در حالى كه در كتب شيعه نام پدر بزرگوارش «امام حسن عسكرى(ع)» است و سرچشمه اين اختلاف آن است كه در بعضى از روايات اهل سنت جمله «اسْمَ أَبِيهِ اسْمُ أَبِي‏»؛ (اسم پدرش اسم پدر من است) آمده؛ در حالى كه قرائن نشان مى دهد كه اين جمله در اصل «اسْمَ أَبِيهِ اسْمُ ابْنِي‏» (اسم پدرش اسم فرزند من است) بوده است.

ایشان می فرماید: «خاندانِ پیامبر(ص) بهترين خاندانها، شجره فاميل او [بنى هاشم] بهترين شجره ها، شاخه هايش موزون و ميوه هايش در دسترس همگان قرار داشت. زادگاهش مكّه [مركز خانه خدا] و هجرت گاهش، مدينه طيّبه [مركز جمعى از پاكبازان] بود. آوازه اش از آن شهر برخاست و صدايش از آنجا به همه رسيد، خداوند او را با دليل كافى و اندرز شافى و دعوت اصلاح گرانه، فرستاد، خداوند به وسيله او احكام ناشناخته [الهى] را آشكار ساخت و بدعت هايى كه به نام دين در شريعت الهى وارد شده بود ريشه كن كرد و احكامى را كه اكنون نزد ما روشن است بيان داشت».

حضرت عیسی(ع) رسالت خود را تحقق پیشگویی اِشَعیا در باب بنده  امین خدامی دانست. این بنده ی متواضع خدا، زندگی همراه با اطاعت و امانت را برمی گزیند و با وجود بی گناهی، بار گناهان قوم را بر دوش گرفته و آنان را با تحمل رنجها نجات می دهد. علاوه بر این، وی عدالت را در زمین می گستراند و در تقبیح گناهان، زبان تیزی دارد، و در برابر دشنام دهندگان و بدخواهان، از خود مقاومتی نشان نمی دهد. از دیدگاه اناجیل، رنجها و مرگ عیسی (ع) تحقق پیشگوییهای اِشَعیا درباره ی رنجهای بنده ی خداست.

از نگاه منابع اسلامی عیسی(ع) از نسل اسحاق پیامبر(ع) است. در قرآن کریم از عیسی(ع) با نام های مسیح، روح الله، عبدالله، مبارک و کلمة الله، یاد شده است. در گاهواره بود که نبوت خود را اعلام کرد. در سه سالگی حجت خدا بر بندگان و حتی یحیی(ع) بود و در هفت سالگی به رسالت رسید. در همان سال برخی معجزات از وی ظاهر شد. اما در سی سالگی بود که مأموریت یافت رسالت خود را به بنی اسرائیل آشکار سازد. در کوه ساعیر بود که از سوی خداوند به وی وحی رسید و در زمان عروج به آسمان سی و سه سال داشت.

این تعبیر که در مورد آفرینش آدم(ع) و به یک معنى آفرینش تمام بشر، در قرآن آمده است، اشاره به عظمت آن روحى است که خداوند آفرید و در وجود انسان ها عموماً و مسیح و پیامبران خصوصاً قرار داد. گر چه بعضى خواسته اند از تعبیر«...وَ رُوحٌ مِنْهُ فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رُسُلِهِ» سوء استفاده کنند و بگویند: عیسى(ع) جزئى از خداوند بود؛ ولى مى دانیم: «مِنْ» در این گونه موارد براى تبعیض نیست، بلکه به اصطلاح «مِنْ» نشویه است و در مقام بیان سرچشمه و منشأ پیدایش چیزى مى باشد.

این حديث دو اشكال دارد: 1. در خیلی از روایات جمله «اسمه اسمى و اسم ابيه اسم ابى» وجود ندارد. 2. احتمال زيادي هست که این روایت از مجعولات عباسیان باشد؛ زیرا آنان براى تأييد سلطنت خود و تشويق مردم به بيعت با مهدى خليفه عباسى دست به هر كارى از جمله جعل حديث و نسبت دادن آن به رسول خدا(ص) می زدند.

در شب عاشورا، امام حسین(ع) پس از این که وفادارى اصحاب را – با وجود آن که بیعت را از آنها برداشته بود - تا مرز شهادت ملاحظه کرد به همه آنها وعده شهادت داد، در حق همه شان دعا کرد و جایگاه های رفیع شان را در بهشت به آنها نشان داد.  همچنین امام در آن شب از شهادت برادرزاده اش قاسم بن الحسن و فرزند شیرخواره اش عبدالله نیز خبر داد و در پاسخ یارانش که از سرنوشت امام سجاد(ع) پرسیده بودند، فرمود که ایشان برای بقای نسل ائمه(ع) زنده خواهند ماند.
 

در سوره كوثر دو پيش گويى مهم ديده مى شود؛ آنجا که مى فرمايد: «به يقين ما به تو كوثر و خير و بركت فراوان عطا كرديم». و آنجا که مى فرمايد: «دشمن تو به يقين ابتر و بريده نسل است». مشركان مكه هنگامى كه پسران پيامبر(ص) قاسم و عبدالله در مكه و ابراهيم در مدينه، چشم از جهان پوشيدند، گفتند: محمد(ص) پس از وفاتش نامش از خاطره ها محو مى شود؛ زيرا نسلى از او باقى نمانده. در اين سوره قرآن خبر مى دهد كسى كه نامش از خاطره ها محو مى شود، دشمنان او هستند و اما نام و آوازه او بلندتر و بلندتر مى شود.
 

عبیدالله المهدی برای رسیدن به خلافت به مهدویت تمسک کرد؛ هر چند با طرح مهدویت خود حتى اطرافیان خود مثل قرامطه و ابوعبدالله شیعی را نتوانست راضى کند. لذا در نامه ای به اسماعیلیان یمن خود را از نسل عبدالله افطح و فرزندش محمد را از نسل محمد بن اسماعیل معرفى کرد تا شاید بتواند تنها پایگاه مستحکم اسماعیلى یعنى یمن را نیز از دست ندهد و خلیفه دوم فاطمی به جایگاه اصلی خود یعنی مهدویت برگردد. طرحی که بعدا توسط خلیفه چهارم فاطمی تصحیح شد.

در قرآن مجيد، در آيات 6 و 7 و 8 سوره ضحى مى خوانيم: «آيا او تو را يتيم نيافت و پناه داد؟! * و تو را گمشده يافت و هدايت كرد، * و تو را نيازمند يافت و بى نياز نمود». پيامبر(ص) در آن هنگام كه در شكم مادر بود، پدرش عبدالله را از دست داد و شش ساله بود كه مادرش نيز از دنيا رفت و خداوند او را در آغوش جدش عبدالمطلب و در هشت سالگى كه جدش از دنيا رفت، در دامان عمويش ابوطالب پناه داد. پيامبر(ص) در آغاز عمر تهی دست بود كه با  خدیجه ازدواج كرد و  او ثروت سرشارش را در پاى پیامبر ريخت.