اناجيل كنونى سالها بعد از مسيح نگاشته شده و داراى تناقضهاى آشكارى است و وجود خرافاتی مانند داستان شراب سازی حضرت عیسی(ع) با وجود حرمت آن در تورات، روشنگر اين واقعيت است.

مسیحیان درباره شخصیت مریم مجدلیه نیز مطالب متناقضی بیان نموده اند. برخی او را بدکاره می دانند که بعد از آشنایی با حضرت عیسی به او ایمان آورده. برخی هم معتقدند او گنهکار نبوده و... اما در هیچیک از اناجیل به ازدواج حضرت عیسی با این زن تصریح نشده است.

قول صحیح که اسلام نیز آن را قبول دارد این است که ایشان هرگز ازدواج نکرده؛ چنانکه امام علی(ع) در روایتی به آن تصریح نموده اند: «... نه همسرى داشت كه وى را بفريبد و نه فرزندى كه او را غمگين نمايد، و نه ثروتى كه او را به خود مشغول دارد، و نه طمعى كه خوارش سازد. مركبش پاهايش و خادمش دستهايش بود».

- ازدواج نکردن حضرت مسيح‏(ع) بخاطر بد بودن ازدواج از دید ایشان نبود، بلکه ایشان حدود سى سال در بین مردم بود و در اين مدّت برای تبليغ آيين حق پيوسته از نقطه اى به نقطه ديگر مى رفت و مجالى براى ازدواج‏ نيافت.
- از طرفی اگر ازدواج مي كرد چه بسا نسل ایشان به علت ولادت غير طبيعي جدشان عيسي(ع) مدعي خدازادگي مي شدند و یا اینکه مردم درباره آنها دچار غلو می شدند، چنانکه درمورد حضرت عیسی دچار غلو شدند.
- همچنین با توجه به افراط بنی اسرائیل در شهوت رانی و ازدواج، شرایط فرهنگی آن زمان اقتضای زندگی زاهدانه می کرد؛ چنانکه حضرت عیسی و یحیی(ع) که هر دو، همزمان در شرایط فرهنگی و اجتماعی واحدی می زیسته اند، هیچکدام ازدواج نکردند.
- ضمن اینکه حضرت عیسی هرگز توصیه به مجرد بودن نکرده اند و منع از ازدواج از بدعت هايى است كه در زمان هاى بعد به وجود آمد؛ فرهنگ مجرد زیستن بخاطر برداشت اشتباه یا مقاصد دیگری که رهبران مسیحی در سر داشتند رواج یافت.

در جمله هاى مختلفى از اناجيل مانند انجيل مرقس و انجيل متّی، عيسى به عنوان خداوند معرّفى شده است. مثلاً در انجيل مرقس از قول مسيح(ع) چنين نقل مى‌كند: «چگونه كاتبان مى‌گويند مسيح پسر داوود است... خود داوود او را خداوند مى‌خواند، پس چگونه او را پسر مى‌باشد [يعنى پسر او مى‌باشد] و عوام النّاس كلام او را به خشنودى پذيرفتند».

ابهام و تضادهايى كه بر اصول عقايد مسيحيان سايه افكنده، شخصيّت مسيح را نيز فرا گرفته است و او را در هاله‌اى از ابهام قرار داده است. مسيحيان، حضرت عيسى(ع) را مانند ما مسلمانان به عنوان يك پيامبر بزرگ نمى‌شناسند؛ بلكه او را مافوق پيامبر مي‌دانند و ايشان را خدا، فرزند خدا، فادى و نجات دهنده بشريّت از گناه مي‌دانند.

در اناجيل فعلي در يك جا عيسى(ع) فرزند يوسف و در جاي ديگر پسر خداوند و در جاى ديگر از روح القدس شمرده شده است. راه جمع اين عبارات به اين است كه يوسف ناپدري مسيح بوده نه پدر حقيقى او چون گاه در عرف، مجازاً بر ناپدري، «پدر» اطلاق مى‌كنند. اطلاق شوهر به يوسف نيز به مناسبت نامزدى او بود. از عبارات انجيل متّى برمى‌آيد كه يوسف بعداً با حضرت مريم(س) ازدواج كرد و تا هنگام تولّد عيسى با او همبستر نشد. اِسناد تولّد به روح القدس به خاطر وسيله و واسطه شدن روح القدس براى تولّد مسيح بوده است.

طبق بيان انجيل‌ها در آخرين شب زندگى مسيح(ع) عده بسيارى با راهنمايى يهودا او را دستگير كردند. وقتي از او پرسيدند: آيا تو پسر خدا هستي؟ پاسخ داد: «من هستم و پسر انسان را خواهيد ديد كه بر طرف راست قوت نشسته، در ابرهاى آسمان مى‌آيد». اين سخن كه متضمّن ادعاى فرزندى خدا يا متضمّن دعوى نبوّت بود كافي بود تا حكم تكفير و قتلش را صادر كنند. جمعيت او را براى مصلوب ساختن بيرون بردند و به همراه دو نفر دزد، به دار آويختند چيزى نگذشت كه آوازى بلند در داد و جان داد و يوسف نامى جسد عيسى را تحويل گرفته و به خاك سپرد.

مسیحیان با استناد به انجیل یوحنا، عیسی(ع) را انسانی دانسته اند که کلمه ی خدا در او زیست می کند؛ یعنی پیام ازلی که خدای حکیم هرچیز را به وسیله ی آن آفرید، با تجسم یافتن در عیسای انسان، مانند همه مردم، به شکل انسانی زیست می کرد. در قرآن نیز به دلیل تولد فوق العاده عیسی (ع)، از او به کلمه یاد شده، همچنین گفته اند: عیسی کلمه نامیده شد زیرا خداوند در کتب آسمانی قبل از تولد وی، بشارت او را داده بود.
 
 

حضرت عیسی(ع) رسالت خود را تحقق پیشگویی اِشَعیا در باب بنده  امین خدامی دانست. این بنده ی متواضع خدا، زندگی همراه با اطاعت و امانت را برمی گزیند و با وجود بی گناهی، بار گناهان قوم را بر دوش گرفته و آنان را با تحمل رنجها نجات می دهد. علاوه بر این، وی عدالت را در زمین می گستراند و در تقبیح گناهان، زبان تیزی دارد، و در برابر دشنام دهندگان و بدخواهان، از خود مقاومتی نشان نمی دهد. از دیدگاه اناجیل، رنجها و مرگ عیسی (ع) تحقق پیشگوییهای اِشَعیا درباره ی رنجهای بنده ی خداست.

عیسی «خداوند» یا مولا خوانده شده است.  این لقب به کسی داده می شود که قدرت و سلطه دارد و به عقیده مسیحیان، هنگامی که خدا عیسی (ع) را از مردگان برخیزاند، این لقب را به وی عطا کرد. همچنین لقب مذکور به این اعتقاد مسیحی اشاره دارد که عیسی (ع) تنها میانجی بین خدا و بشر است. علاوه بر این، لقب «خداوند» بر اعتقاد مسیحیان مبنی بر آوردن عیسی(ع) در واپسین روز و نشستن وی بر طرف راست خدا برای داوری انسانها، دلالت می کند.

قرآن با ذکر القابی مثل «روح الله»، «کلمة الله» و «قول الحق»، شخصیتی متعالی از حضرت عیسی(ع) ارائه کرده است. از دید قرآن آفرينش او مانند حضرت آدم(ع) بوده و امری عجیب نیست. قرآن در آيات متعدد مسیح را فرزند حضرت مريم(س) معرفى كرده تا پاسخى به مدعيان الوهيت حضرت عيسى(ع) باشد؛ زيرا كسى كه از مادر متولد مى ‏شود چگونه مى‏ تواند خدا باشد؟! در این کتاب الهی، عیسی(ع) هيچ‏ گونه ادعايى جز بندگى خداوند و نبوت نداشت و آنچه از معجزات انجام مى‏ داد همگى به اذن و فرمان خدا بود.