آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این تعبیر که در مورد آفرینش آدم(ع) و به یک معنى آفرینش تمام بشر، در قرآن آمده است، اشاره به عظمت آن روحى است که خداوند آفرید و در وجود انسان ها عموماً و مسیح و پیامبران خصوصاً قرار داد. گر چه بعضى خواسته اند از تعبیر«...وَ رُوحٌ مِنْهُ فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رُسُلِهِ» سوء استفاده کنند و بگویند: عیسى(ع) جزئى از خداوند بود؛ ولى مى دانیم: «مِنْ» در این گونه موارد براى تبعیض نیست، بلکه به اصطلاح «مِنْ» نشویه است و در مقام بیان سرچشمه و منشأ پیدایش چیزى مى باشد.

این تعبیر که در مورد آفرینش آدم(علیه السلام) و به یک معنى آفرینش تمام بشر، نیز در قرآن آمده است اشاره به عظمت آن روحى است که خدا آفرید و در وجود انسان ها عموماً و مسیح و پیامبران خصوصاً قرار داد.

گر چه بعضى خواسته اند از این تعبیر«إِنَّمَا الْمَسیحُ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ رَسُولُ اللهِ وَ کَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى مَرْیَمَ وَ رُوحٌ مِنْهُ فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رُسُلِهِ»(1) سوء استفاده کنند که: عیسى(علیه السلام) جزئى از خداوند بود و تعبیر «مِنْهُ» در عبارت «وَ روحٌ مِنْهُ» را گواه بر این پنداشته اند.

ولى مى دانیم: «مِنْ» در این گونه موارد براى تبعیض نیست، بلکه به اصطلاح «مِنْ» نشویه است که بیان سرچشمه و منشأ پیدایش چیزى مى باشد.

جالب توجه این که: در تواریخ مى خوانیم: «هارون الرشید» طبیبى نصرانى داشت که روزى با «على بن حسین واقدى» ـ که از دانشمندان اسلام بود ـ مناظره کرده، گفت:

در کتاب آسمانى شما آیه اى وجود دارد که مسیح(علیه السلام) را جزئى از خداوند معرفى کرده، سپس آیه فوق را تلاوت کرد.

«واقدى» بلافاصله در پاسخ او این آیه از قرآن را تلاوت نمود: «وَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِى السَّماواتِ وَ ما فِى الأَرْضِ جَمِیْعاً مِنْهُ»؛ (آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است مسخّر شما کرده و همه از ناحیه اوست).(2)

و اضافه کرد: اگر کلمه «مِنْ» جزئیت را برساند، باید تمام موجودات زمین و آسمان طبق این آیه جزئى از خدا باشند.

طبیب نصرانى با شنیدن این سخن، مسلمان شد.

«هارون الرشید» از این جریان خوشحال گشت و به «واقدى» جایزه قابل ملاحظه اى داد.(3)

به علاوه، شگفت انگیز است که مسیحیان تولد عیسى(علیه السلام) را از مادر بدون وجود پدر دلیلى بر الوهیت او مى گیرند، در حالى که فراموش کرده اند آدم(علیه السلام) بدون پدر و مادر وجود یافت و این خلقت خاص را هیچ کس دلیل بر الوهیت او نمى داند!(4)