غاليانی كه براي ائمه(ع) الوهيت قائل بودند می‌گفتند كه همان‌طور كه به جاي عيسی(ع) فرد ديگري دار زده شد در کربلا نیز حنظلة بن اسعد شامی به جاي امام حسين(ع) كشته شد. اين اعتقاد با خبر پيامبر(ص) مبني بر كشته شدن امام حسين(ع) ناسازگار است و امام رضا(ع) نيز ضمن لعن آنها فرمودند: «به خدا سوگند که کشته شد حسین(ع) و کشته شد کسی که بهتر از او بود، یعنی امام علي(ع) و امام حسن(ع) و هیچ یک از اهل بیت رسالت نیست مگر آنکه کشته می‌شود و مرا به زهر شهید خواهند کرد و این خبر از پيامبر(ص) به من رسیده است».

خداوند در قرآن می فرماید: «به هر سو رو كنيد، رو به خدا كرده ايد»؛ در واقع وجود او چنان وسيع است كه همه جا حاضر است و محل و مكانى براى او نيست. این عبارت تعبير روشني براى «لامكان» بودن خداست؛ زيرا همه جا بودن به اين معنی است كه داراى اجزاء زيادى بوده و فضا را پر كند و هر جزيى از او در سويى باشد، که چنين چيزى درباره خدا محال است؛ چراكه او اجزاء ندارد. همچنین دامنه الوهيت خداوند در همه جا گسترده است، لذا از همه چيز با خبر و افعالش حكيمانه است.

امام صادق(ع) که در دوران پرآشوب اواخر دوره اموى عهده دار منصب امامت بود، علاوه بر نبرد با دشمنان و مخالفان، در درون شیعه نیز با غلات روبرو بود. تفکرات غلات در باب ماهیت الهى اغلب با تشبیه و حلول همراه بود و عقاید فاسدی را مانند: الوهیت حضرت امیر(ع) و حلول روح الهى در وجود ایشان، اباحه گرى، تاکید مبالغه آمیز در معرفت امام و ترک واجبات، تبلیغ می کردند.

خداوند در مذمت یهود و نصارا می فرماید: «مسيح(ع) را معبود خود پذيرفتند، در حالى كه دستور داشتند خدای يكتا را بپرستند». در واقع آنان اعتقاد به الوهيت راهبان خود نداشتند؛ اما قرآن از واژه «اله» در مورد آنان استفاده می کند؟ از امام باقر و امام صادق(ع) روایتی نقل شده که می فرمایند: «به خدا سوگند آنها براى پيشوايان خود نه روزه گرفتند، بلكه آنان حرامى را براى آنها حلال، حلالى را حرام كردند، و آنها پيروى نمودند». از این رو پيروى و اطاعت از كسانى كه بر خلاف حكم الهى فرمان مى دهند نوعى شرك است.

با مطالعه تاریخ می یابیم که همواره افرادى سودجو ادعاى مهدويت كرده، و يا گروهى از عوام، افرادى را مهدى پنداشته اند، به عنوان مثال: گروهى محمد بن حنفيه را مهدی موعود می دانستند. هم چنين برخى از فرقه‏­ها مانند ناووسیه و واقفیه مهدويت امام صادق و کاظم(ع) را باور داشتند. اين نمونه ها نشان مى دهد که موضوع مهدويت امری مسلّمى بوده و امت اسلام همواره در انتظار شخصى بوده  كه قيام كرده و با ظلم و ستم مبارزه کند.

اصول گفتار و ريشه اعتقادى اين جمعيت را مى توان در چهار چيز خلاصه كرد: 1- تعليماتى كه از هندوها يا شاميها و غيره به دست آنها رسيده است. 2- قسمتى از معارف يونان كه پس از ترجمه و نشر آن در ميان مسلمين به آن ممزوج شده است. 3- يك رشته شعريات كه به مرور زمان از طرف صاحبان ذوق شعرى با تصوف در آمیخت. 4- قسمتى از معارف و حقائق اسلامى كه تا حدى با اصول سه گانه سابقه نزديك داشته یا قابل تأويل كردن بوده است.

در حدیثی از امیرمؤمنان على(ع) آمده که ذکر ترک اولای پیامبران به دلیل این است که مردم معتقد به الوهیت آن ها نشوند.

به طور کلى باید گفت: محتواى این سوره ناظر به پنج مطلب است: 1 ـ مسأله «توحید» و قسمتى از نشانه هاى خداوند در عالم هستى و صفات پاک او از جمله«توحید»، «ربوبیت» و «الوهیت». 2 ـ مسأله «معاد». 3 ـ مسأله«نبوت» انبیاء و مخصوصاً پیامبراسلام(ص). 4 ـ بیان بخشى از نعمتهاى بزرگ خدا و سرنوشت شکرگزاران و کفران کنندگان، ضمن بیان گوشه اى از زندگى«سلیمان»(ع) و قوم«سبأ». 5 ـ دعوت به تفکر و اندیشه و ایمان و عمل صالح و تأثیر این عوامل در سعادت و نیک بختى بشر.

افراد بسیار معدودى از اهل سنّت احادیث مربوط به مهدى(عج) را نپذیرفته اند؛ در پاسخ باید گفت: 1- در این مورد، احادیث صحیح وجود دارد. 2- در این احادیث چیزی مخالف عقل نیست. 3- اگر این احادیث به نفع شیعه تمام شود، گناه شیعه یا گناه احادیث است!؟ 4- درست است که از این حقیقت سوء استفاده شده ولی مگر از عقیده نبوت و الوهیت سوء استفاده نشد؟ 5- اعتقاد به قیام مهدى براى افرادى که حقیقت آن را دریابند نه تنها موجب رکود و تنبلى نیست، بلکه مایه امیدوارى و دلگرمى در برابر مشکلات و حوادث سخت زندگى است.

در احادیث، اوصافی برای دجال آخرالزمان ذکر شده مانند: یک چشمی، دارای مرکب بسیار پرسرعت، ادعای خدایی کردن و ظهور در هنگام قحطی. اما بعید نیست مصداق دجال با این اوصاف، رهبران نظامهای ظالم مادی حاکم بر جهان امروز باشد. زیرا؛ اولا: آنها جهان را فقط از یک چشم می بینند و آن هم کسب سودهای مادی است. ثانیا: مرکب های آنها پرسرعت است. ثالثا: ادعای الوهیت و تعیین سرنوشت مردم جهان را دارند. رابعا: مردم در خیلی از قسمتهای جهان به عللی همچون خشکسالی و استثمار رهبران ظالم نظام های مادی، دچار قحطی هستند.