مدفون بودن حضرت علی(ع) در نجف آن قدر روشن است که مورد اعتراف بسیاری از علما و مورخین معتبر اهل سنت همچون یعقوبی، ابن حزم، ابن ابی الحدید، ابن صباغ مالکی و شهاب الدین خفاجی قرار گرفته است.
ضمن اینکه علما و مورخین دیگری هم چون ابن عساکر، یاقوت حموی و ابن نجار بغدادی گواهی داده اند که «مغیره بن شعبه» در محل متفاوتی از نجف یعنی در «ثویه» دفن شد.
علاوه بر همه اینها روایات زیادی از اهل بیت(ع) وارد شده که در آنها قبر آن امام را در همین محل فعلی زیارت کرده و اصحاب شان را نیز به همین کار تشویق می کردند.

تقريبا تمام علمای شيعه و عده بسیاری از علمای اهل سنت عقیده دارند که آن امام مسموم و شهید شده اند. مورخین و دانشمندانی از اهل سنت وجود دارند که منكر «مرگ طبيعى» امام(ع) بوده و يا لااقل «مسموميت» وى را قولى مرجوح دانسته اند. بعضی از علمای اهل سنّت با پذیرش اصل این موضوع، به دلایلی آن را منتسب به «مأمون» نمی دانند. نویسندگان دیگری نیز از اهل سنت وجود دارند که با پذیرش اینکه حضرت رضا(ع) به مرگ طبیعی از دنیا رحلت نکرده اند و با تصریح به این نکته که این پیشامد در زمان خلافت مأمون اتفاق افتاده، با «شک و تردید» این خلیفه عباسی را قاتل امام معرفی می کنند. بیانات دیگری نیز در منابع حدیثی و تاریخی اهل سنّت وجود دارد که «به صراحت» به «مسمومیت» امام رضا(ع) توسط «مأمون» اشاره می کنند.
از آن گذشته اختلافات داخلی بنی عباس و شورش آنها در بغداد علیه مأمون، انگیزه کافی را به مأمون برای چنین کاری می داده است. مأمون در حالی حضرت رضا(ع) را مسموم کرد که از خراسان به طرف بغداد می رفت و مرتب اوضاع بغداد را به او گزارش می دادند. به او گزارش دادند که بغداد قيام کرده، او ديد که حضرت رضا(ع) را نمی تواند عزل کند و اگر با اين وضع آشفته بخواهد وارد بغداد شود بسيار مشکل است. برای اينکه زمينه رفتن به آنجا را فراهم کند و به بنی عباس بگويد کار تمام شد، حضرت را مسموم کرد.

روایاتی زیادی از خطیب بغدادی، ابن عساکر، مناوی و... نقل شده که پیامبر(ص) ازدواج علی(ع) با فاطمه(س) را امری آسمانی و به دستور خداوند دانسته است.

در منابع اهل سنت، دربارۀ کیفیت ورود حضرت فاطمه(س) به محشر روایاتی با این مضمون وارد شده: روز قیامت هاتفی از عرش ندا می دهد ای اهل محشر سرهای خود را پائین بیاندازید و چشمان خود را ببندید، تا فاطمه(س) دختر محمد(ص) از صراط عبور کند. پس آن حضرت در حالی که دو جامه ی سبز بر تن دارد همراه هفتاد هزار حوریه همانند برق از صراط عبور می کند و با بهترین صورت و کاملترین شکوه و با بزرگی هر چه تمام تر و در نهایت سعادت، همانند عروس وارد بهشت می شود.

احادیث زیادی از پیامبر(ص) توسط افراد دروغگو و جاعل در باب فضایل خلفا و معاویه جعل شده، مانند: در بهشت هیچ درختى نیست مگر اینکه روى برگ آن نوشته شده است : لا إله إلاّ الله، محمّد رسول الله، ابوبکر صدّیق، عمر فاروق و عثمان ذوالنورین است. شب معراج داخل بهشت شدم و در آن جا سیبى دیدم که از حوریّه اى آویزان بود و گفت: من براى عثمان هستم که از روى ظلم و ستم کشته مى شود. اشخاص امین نزد خدا سه نفرند؛ من و جبرئیل و معاویه و... .

خطیب بغدادی از ابوهریره نقل می کند: هر کس در این روز روزه بگیرد خداوند ثواب شصت ماه روزه را به او عطا مى کند؛ روزی که پیامبر(ص) دست علی(ع) را گرفت و فرمود: هرکه من مولاى او هستم این على مولاى اوست. سپس عمر به علی(ع) تبریک گفت و آیه اکمال نازل شد. همین مضمون را ابن عساکر و پانزده نفر از علمای اهل سنت با سندهای صحیح نقل کرده اند.

برخی در مقابله با حدیث سد ابواب، ادعا کرده اند: پیامبر(ص) امر به بسته شدن هر پنجره اى جز پنجره ابوبکر نمود. امّا: 1ـ این حدیث واحد ظنّى است و نمى تواند با خبر متواتر قطعى سد ابواب مقابله کند. 2ـ ابن ابى الحدید گفته: حدیث سدّ ابواب تنها از براى على(ع) بود که طرفداران ابوبکر آن را قلب بر ابوبکر کردند. سیوطى از خطیب بغدادى نقل کرده که این حدیث درباره ابوبکر غلط است. 3ـ در سند آن عکرمه واقع شده که از خوارج و متهم به دروغ و کفر است، و جریر بن حازم وجود دارد که او را کثیر الغلط معرفى کرده اند.

ترمذى، ابن اثیر، حاکم نیشابورى، ذهبى، فخر رازى، خطیب بغدادى، ابن ابى الحدید و ده ها دانشمند اهل سنت، حدیث «عَلِيٌّ مَعَ الحَقّ» را نقل کرده اند.

ابوهریره در روزگار بنی امیّه و به خواست معاویه دست به جعل احادیث بسیاری زد و در فضل و بزرگی معاویه و ابوبکر و عمر احادیث بسیار شگفت آوری ساخت که علمای اهل سنت خود به آن معترفند. لکن اینان به کار ابوهریره خرده گیری نمی کنند بلکه کسانی را مقصّر می شمرند که از او این احادیث را روایت کرده اند تا به این عقیده خود که «هر کس که رسول خدا را دیده و از او حدیث نقل نموده مسلمان است و بی گناه» عمل کرده باشند.

بیشتر علماى معروف اهل سنت مانند: محمد بن اسحاق، ابوداوود طیالسى، ابن سعد، ابن ابى شیبه، احمد بن نبل، بخارى، مسلم، ابن ماجه، ابن حبان، ترمذى، ابوبکر بزار، نسائى، ابویعلى موصلى، طبرانى، خطیب بغدادى، ابن مغازلى شافعى، بغوى، ابن عساکر، خوارزمى، فخر رازى، مبارک بن اثیر، ابوالحسن ابن اثیر، ابن طلحه قرشى، سبط بن جوزى، نووى، ابن قیم جوزیّه، یافعى، ابن کثیر دمشقى، خطیب تبریزى، ابن صباغ مالکى، دیار بکرى، متقى هندى، احمد بن زینى دحلان، محبّ الدین طبرى و دیگران حدیث منزلت را نقل کرده اند.