ابوهریره روایت می کند، که رسول خدا(ص) در بین جمعى از یاران خویش فرمودند: «اگر مى خواهید دانش آدم، همّت نوح، اخلاق ابراهیم، نیایش موسى، روش و آیین عیسى، و سیرت و بردبارى محمّد را ببینید، به کسى بنگرید که به سویتان مى آید»، و  آن مرد کسی جزء على بن ابى طالب(ع) نبود.

مورخین در رابطه با ابوهریره می نویسند: گاهی که جانشین مروان می شد، پا بر زمین می کوبید و می گفت: راه را باز کنید که امیر آمد، خود را در میان کودکان می افکند و پایکوبی می کرد، می گفت: خدایا دندانی بسیار خردکننده و معده‌ای بسیار هضم کننده و دبری بسیار دفع کننده به من ده. با معاویه غذا می خورد و با علی(ع) نماز می خواند و می گفت: دوغ های معاویه چربتر و نماز علی برتر است. او با جامه فاخرانه از کتان بینی خود را می گرفت و شطرنج بازی می کرد.

امویان با خدمات خود به ابوهریره، او را بنده و فرمانبردار خود کرده و حتی چشم و گوش و دل او را تصاحب کردند. او نیز زبان آمال و خواسته های آنان بود و به اقتضای آن قدم بر می داشت. زمانی در فضایل امویان حدیث می ساخت، زمانی احادیثی در برتری عمر و ابوبکر می تراشید، گاهی دست به ساختن احادیثی بر ضد حضرت علی(ع) می زد و گاهی هم برای تقدس زدایی از پیامبر(ص) حدیث جعل می کرد.

ابوهریره بیش از اصحاب دیگر، حدیث نقل کرده. چنان که مجموع آن را بیش از 5374 حدیث دانسته اند، به طوی که اگر احادیث عایشه، ام سلمه،  حسنین(ع)، حضرت زهرا(س)، و چهار خلیفه را گرد آوریم، جملگی از مجموع احادیث ابوهریره کمتر است، و این واقعیتی هولناک است.

همه احادیث ابوهریره در حکم مرسل اند، زیرا ابوهریره چنان بود که حتی اگر سخنی را با واسطه از رسول خدا(ص) می شنید، بدون هیچ قرینه ای، آن را به پیامبر(ص) نسبت می داد. برای او تفاوتی نداشت آن سخنان را با واسطه یا بدون واسطه از رسول خدا(ص) شنیده باشد. مثلا؛ او روایت «و أنذر عشیرتک الأقربین» را آن چنان نقل کرده که گویا در آن مکان حضور داشته، در حالی که وی پس از بیست سال به حجاز قدم نهاده است. و چون احادیث مرسل او با مسندها آمیخته شده بر طبق قاعدة شبهة محصوره، تمام احادیث او از اعتبار ساقط می شود.

با دقت در احادیث ابوهریره در می یابیم که که او در موارد بسیاری سخنی را به زبان می آورد که آن را از رسول خدا(ص) نشنیده است، و یا ادعای حضور در جریانی را داردکه اصلا در آن نبوده است. مانند؛ روایتی که از رقیّه دختر رسول خدا (ص) و زن عثمان نقل کرده است؛ زیرا رقیه در سال سوم هجرت هنگام فتح بدر چشم از دنیا فرو بست در حالی که ابوهریره پس از فتح خیبر اسلام آورده است.

ابوهریره به خاندان «ابوالعاص» و امویان دیگر علاقه‌مند بود. با «مروان» رابطه برقرار نمود و به خاندان «ابو معیط» نزدیک شد. پس از جریان « یوم الدار» که همراه عثمان در میان محصوران بود، به نان و نوایی رسید. فتنة «يوم الدار» براي او فرصت خوبي بود که با ملحق شدن به محاصره شدگان، خويش را در نزد امويان عزيز گرداند. او گذشته از اينکه براي امویان حديث مي ساخت، سخن رسول(ص) را بر عکس و به سود آنها بيان مي کرد.

در عصر علی(ع) صدای ابوهریره رو به خفگی گذارد. اندکی مانده بود که به اوضاع اولش برگردد. لکن وی منافقانه از یاری حضرت دست شسته و جانب دشمن را گرفت. معاویه ضمن یک نقشه سیاسی او را به همراهی «نعمان بن بشیر» به نزد علی(ع) فرستاد تا قاتلان عثمان را از آن حضرت(ع) خواستار شوند. با شروع جنگ صفین، ابوهریره که به دلهره افتاده بود با سخنان خود، مردم را از یاری حضرت منع می کرد. پس از آن معاویه او را حاکم مدینه کرد و ابوهریره حاکم مدینه بود تا آنکه «جاریه سعدی» از جانب حضرت علی(ع) به مدینه آمد و او فرار کرد.

ابوهریره در روزگار بنی امیّه و به خواست معاویه دست به جعل احادیث بسیاری زد و در فضل و بزرگی معاویه و ابوبکر و عمر احادیث بسیار شگفت آوری ساخت که علمای اهل سنت خود به آن معترفند. لکن اینان به کار ابوهریره خرده گیری نمی کنند بلکه کسانی را مقصّر می شمرند که از او این احادیث را روایت کرده اند تا به این عقیده خود که «هر کس که رسول خدا را دیده و از او حدیث نقل نموده مسلمان است و بی گناه» عمل کرده باشند.

وقتی در حال ابوهریرة پیش از امویان و ابوهریرة پس از امویان نیک بنگری؛ به نعمتهای امویان نسبت به او پی می بری. او پیش از حکومت امویان مردی فرومایه بود که به قول خودش شپشها بر لباسهایش می دویدند. ولی امویان او را از زمین بلند کرده، غبار تنگدستی و بیچارگی را از او بر گرفته و جامة ابریشم بر او پوشانیدند، برایش قصری بنا کرده و او را بر حکومت مدینة گماشتند و دختری را به ازدواجش در آوردند که پیش از این برای سیری شکمش، پای برهنه نوکریش را می کرد. آنان با این وسیله حلقة نوکری در گوشش آویختند.