طبق روایات اسلامی در قیامت ارزش کار علماء سنگین تر از خون شهداء می باشد زیرا: 1- علماء چون با روح مردم سر و کار دارند می توانند با یک قطره مُرکب، جامعه ای را متحول کنند و مانع نفوذ دشمن شوند. 2- این علماء هستند که پیام شهادت را به جهانیان می رسانند و به شهید ابدیت می بخشند. 3- علماء خون شهید را تحلیل می کنند و عوامل و اهداف و پیام شهادت را به مردم می رسانند. 4- جهاد علمی در همه زمانها وجود دارد برخلاف جهاد جسمی که در هر زمان و مکانی امکان ندارد.

اول اینکه مسأله مباهله نشانه حقانيت پيامبر(ص) در رسالت است؛ زیرا کسی كه ايمان قطعي به راه خود ندارد مباهله نمي كند. دیگر اینکه اين آيه سندی روشن بر عظمت مقام اهل بيت(ع) نزد خداوند است؛ چرا که پیامبر(ص) در این عرصه فقط آنان را به همراه خود برد و این نشانه افضلیت آنها را بر تمام امت می باشد.

1. وجود حدیث در صحاح؛ 2. تصریح به صحت حدیث توسط علمای فریقین؛ 3. تصریح به تواتر حدیث؛ 4. تصریح به عدم خلاف؛ 5. تصریح به وثاقت راویان؛ 6. ارسال مسلّم دانستن حدیث؛ یعنی ابن اثیر در «الکامل» این حدیث را از مسلّمات حدیثى دانسته است.

بسیاری از علمای اهل سنت مثل ترمذى، حاکم نیشابورى، ابن اثیر و... احادیثى مثل حدیث ثقلین، حدیث انا مدینة العلم، حدیث سفینه، حدیث علىّ مع الحقّ، حدیث امان و... را در کتب نقل کرده اند که بر مرجعیت دینى اهل بیت(ع) و افضلیت آنها دلالت دارد.

وصف امام به این که داراى عصمت، اعلمیت و افضلیت است، معنایى جز این ندارد که آنان بندگان مخلص خدایند که عنایت الهى شامل آنان شده و او چون افراد را بهتر مى شناسد، آنان را پیشوایانى قرار داده است که به امر خدا هدایت مى کنند، در همان حال بندگان مکرّم الهى اند، او را نافرمانى نمى کنند و به فرمان او عمل مى کنند. و هر کس در حق آنان افراط و تفریط و غلوّ کند، گمراه است. خود ائمه(ع) نیز پیروان خود را از تفریط و غلوّ برحذر داشته اند.

وصف امام به عصمت، اعلمیت و افضلیت، معنایى جز این ندارد که آنان بندگان مخلص خدایند که عنایت الهى شامل آنها شده و آنان را پیشوایانى قرار داده است که به امر خدا هدایت مى کنند. اما فرقه هاى منقرض شده اى همچون خطابیه، مغیریه و ... ، که از غُلات بودند، در حقیقت شیعه نیستند. و ائمه(ع) نیز از آنان بیزاری جسته و فرموده اند: «خداوندا به آستانت بیزارى مى جویم از کسانى که براى ما آن چه حقّ ما نیست ادعا مى کنند، و در باره ما چیزى مى گویند که خودمان در باره خویش نگفته ایم».

برخى از اهل سنت با بیان گفتار ناشایست درباره اهل بیت(ع)، ثابت کرده اند که حتّى اهل بیت را در حدّ یک راوى حدیث نیز قبول ندارند. ابن تیمیه مى گوید: «کتابى که از على(ع) نقل شده، در آن مطالبى است که هیچ یک از علما به آن اعتنا نکرده اند و شافعى و محمّد بن نصر مروزى کتاب بزرگى را گردآورى کرده اند درباره آرایى که مسلمانان در آن آرا، قول على را اخذ نکرده اند؛ زیرا قول غیر او از صحابه موافق تر با کتاب و سنت است». این در حالى است که دشمنان اهل بیت(ع) نزد اهل سنت مورد وثوق و اطمینان بوده اند.

برخی در مقابله با حدیث سد ابواب، ادعا کرده اند: پیامبر(ص) امر به بسته شدن هر پنجره اى جز پنجره ابوبکر نمود. امّا: 1ـ این حدیث واحد ظنّى است و نمى تواند با خبر متواتر قطعى سد ابواب مقابله کند. 2ـ ابن ابى الحدید گفته: حدیث سدّ ابواب تنها از براى على(ع) بود که طرفداران ابوبکر آن را قلب بر ابوبکر کردند. سیوطى از خطیب بغدادى نقل کرده که این حدیث درباره ابوبکر غلط است. 3ـ در سند آن عکرمه واقع شده که از خوارج و متهم به دروغ و کفر است، و جریر بن حازم وجود دارد که او را کثیر الغلط معرفى کرده اند.

شیعه امامیّه همواره، در اصول دین و فروع آن و سایر علومی که از قرآن و سنت گرفته می شود، به عترت پاک رسول خدا(ص) وابسته بوده و از آنها یک ذرّه هم جدا نشده؛ بنابراین رأى شیعه تابع رأى ائمه معصومین(ع) است و به دیگرى، در این باره، مراجعه نمى نمایند. لذا آنها به آیین خداوند متدین هستند و به او تقرب مى جویند، ولى فقط از طریق مذهب اهل بیت. بر همین منوال گذشتگانِ صالح شیعه عمل کرده اند و از زمان امام امیرمؤمنان(ع) و یازده امام پس از ایشان تا امروز، زندگى خویش را بدین گونه سپرى نموده اند.

مناوى در «فیض القدیر» نوشته است: «علی عیبة علمی» یعنى در او گمان مى رود که مشکلات سخن مرا (براى امّتم) برطرف سازد، و خاصّه من ، و جایگاه سرّ من، و معدن چیزهاى با ارزش من است. و «عیبه» چیزى را گویند که انسان اشیاء با ارزش خود را در آن نگهدارى مى کند . شیخ محمّد حفنى نوشته است: «عیبة» یعنى... از این رو صحابه در مشکلات به او احتیاج داشتند... و در زمان سیّد ما عمر نیز مشکلاتى را حلّ نمود؛ پس عمر گفت: «خداوند مرا تا زمانى زنده نگه ندارد که قومى را درک کنم که ابوالحسن درمیان آنها نباشد...».